یک پژوهش نشان می‌دهد که نوزادانی که بیش از حد گریه می‌کنند و مشکلات خواب و شیر خوردن دارند، بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به مشکلات رفتاری در دوران کودکی، از جمله اختلال بیش فعالی کمبود توجه (ADHD) هستند. بیش فعالی و کمبود توجه (ADHD) یک اختلال رفتاری است که با رفتار‌های هیجانی، بیش فعالی و عدم تمرکز و توجه همراه است.
گریه بیش از حد نوزاد
نزدیک به 20 درصد از نوزادان نشانه‌هایی مانند گریه مداوم، مشکلات خواب و تغذیه در طول سال اول زندگی خود دارند. در بیشتر موارد این نشانه‌ها گذرا هستند و هنگامی که آنها به سنین پیش از دبستان می‌رسند؛ این مشکلات برطرف می‌شوند.
اما خانواده‌هایی که این گونه مشکلات در سابقه فامیلی شان وجود دارد، در صورت بروز این نشانه‌ها در نوزاد، بایستی برای به حداقل رساندن این مشکلات در بزرگسالی به سرعت به پزشک مراجعه کنند."
پژوهشگران 22 مطالعه بر روی 1935 نوزاد انجام دادند. ده مورد از این مطالعات پیرامون پیامد‌های گریه بیش از حد نوزاد، چهار مورد بررسی مشکلات خواب، سه مورد مربوط به تغذیه نوزادان و پنج مورد پیرامون دیگر مشکلات نوزادان انجام شد.
خطر ابتلا به مشکلات رفتاری در میان نوزادانی که مشکلات بیشتری را تجربه کرده بودند، بیشتر بود. به طور معمول، این مشکلات به اختلال بیش فعالی و کمبود توجه (ADHD) و رفتار‌های برونگرایانه مانند پرخاشگری، تخریب و قشقرق به راه انداختن مرتبط بود.
نوزادانی که در خانواده‌های مضطرب و مشکل دار متولد می‌شوند، و افراد خانواده آنها دارای مشکلات روانی، اجتماعی و مشکل تعامل با یکدیگر هستند، بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات رفتاری در کودکی و بزرگسالی هستند
همه نوزادان گریه می‌کنند و گاهی اوقات آرام کردن آنها بسیار دشوار است. گریه بیش از حد، به گریه شدید، ناخوشایند، غیر قابل آرام کردن و بدون هیچ دلیل ظاهری در سه ماه اول زندگی نوزاد گفته می‌شود. نوزادانی که مشکل خواب دارند، به سختی در شب به خواب می‌روند و خواب کامل در طول شب ندارند. مشکلات تغذیه‌ای نیز شامل استفراغ کردن، بی اعتنایی به غذا، کم اشتهایی و مشکلات بلع است.
پنی گلس، دکترای روانشناسی رشد در مرکز پزشکی ملی کودکان در واشنگتن، می‌گوید: "پیش از این نوزادان بی قرار و ناآرام را کولیکی می‌نامیدند. امروز کولیک به عنوان یک ریفلاکس خفیف و ملایم شناخته و درمان می‌شود." او می‌گوید: "بسیاری از نوزادانی که زمان زیادی ناآرام و بی قرار هستند، به سرعت به این درمان‌ها پاسخ می‌دهند."
اگر در مورد شرایط نوزاد خود نگران هستید، با پزشک متخصص کودکان صحبت کنید، زیرا ممکن است مشکل نوزاد به سادگی یک ریفلاکس ملایم و قابل درمان باشد.
وضعیت نوزاد را به دقت در نظر بگیرید، بهترین کاری که پدر و مادر می‌توانند انجام دهند، یادداشت کردن شرایط جسمی نوزاد در زمان‌های متفاوت است، بدین ترتیب پزشک با دقت بیشتری می‌تواند به اوضاع رسیدگی کند. میزان تکرار حالات نوزاد، زمان اتفاق افتادن آن در روز یا شب، کاری که شما برای آرام کردن نوزاد انجام داده‌اید و تاثیر پذیری آن را در یادداشت‌های خود ذکر کنید.
دکتر گلس می‌گوید، از کمک‌ها و راهنمایی‌های پدر و مادر‌های دیگری که این شرایط را داشته‌اند، بهره ببرید: "بسیاری از نوزادان بیش از حد تحریک می‌شوند و گریه می‌کنند. به راحتی نمی‌خوابند یا غذا نمی‌خورند و در هنگام شیر خوردن حواسشان پرت چیز‌های دیگر می‌شود. در این شرایط پدر و مادر‌ها احساس نا امیدی می‌کنند و از اینکه کاری از دستشان برنمی‌آید، افسرده می‌شوند. در این شرایط راهنمایی دوستان و آشنایان نجات دهنده است."
دکتر گلس ادامه می‌دهد، عوامل خانوادگی در این بین نقش مهمی دارند. "پدر و مادر‌ها معمولا در ماه‌های اول تولد نیاز به کمک و پشتیبانی خانوادگی دارند. وجود افرادی برای کمک هنگام بی قراری و ناآرامی نوزادان، بسیار موثر است و از فشار جسمی و روانی بر روی پدر و مادر می‌کاهد. به ویژه در شب‌هایی که نوزاد نمی‌خوابد و مرتبا گریه می‌کند." او می‌گوید: "وجود کمک باعث می‌شود که همگی زودتر آرام شوند."
دکتر گلس می‌افزاید: "عوامل دیگری که می‌توانند منجر به بی قراری نوزادان شوند، عبارتند از استرس پس از زایمان یا استرس در هنگام تولد نوزاد. صرف نظر از علت بروز این وضعیت، "کمک به مشکلات رفتاری اولیه نوزاد، تأثیر مثبتی بر روی آینده کودکان و والدین آنها دارد."
چه باید کرد؟
چگونه دریابیم که نوزاد رفتاری طبیعی دارد یا رفتار او علائم بیش فعالی در نوزادان و نشان دهنده مشکلات رفتاری مانند بیش فعالی در آینده است؟
جنیفر واکر و همکارش لورا هانتر در کتاب مادران و راهنمای مراقبت‌های اولیه از نوزاد بیان می‌کنند: "اگر نوزادان به مدت شش ساعت و یا بیشتر در روز گریه کنند و مشکل در تغذیه و خوابیدن داشته باشند، ممکن است شرایط خانه برایشان استرس زا باشد و در خانه در معرض فشار روحی باشند".
البته گریه و بی قراری در ساعت‌های 6 تا 9 شب، شامل این بازه زمانی نمی‌شود. واکر می‌گوید. "نوزادان نیاز دارند روزانه مقدار انرژی مشخصی را تخلیه کنند."
در نظر داشته باشید که هر نوزادی با توجه به سن و ویژگی‌های خود، روال روزانه منحصر به فردی دارد و بایستی نسبت به آن آگاهی پیدا کنید. برای نمونه پس از دو هفته اول تولد، تا سه ماهگی نوزاد، فواصل شیردهی به هر 2.5 تا 3 ساعت می‌رسد و خواب شبانه به 4.5 تا پنج ساعت پیوسته در طول شب می‌رسد. پس از این مدت، خواب شبانه 9 تا 12 ساعت می‌شود.
گاهی اوقات رفع مشکلات اولیه نوزاد، از بروز مشکلات رفتاری در آینده پیشگیری می‌کند. به نظر واکر، قنداق کردن نوزادانی که کمتر از 3 ماه سن دارند، باعث بهبود خواب آنان می‌شود. هم چنین او می‌گوید: "نوزادان به دلایل بسیاری گریه می‌کنند و گرسنگی تنها دلیل آن نیست؛ بنابراین بهتر است با تنظیم ساعات خواب و شیردهی و حفظ سلامت جسمی و روانی نوزاد، از بروز مشکلات رفتاری او در آینده پیشگیری کنید."
بیشتر بخوانید:
