شاعران مورد سوءاستفاده، شاعران سوءاستفاده‌گر

این شاعر درباره رسانه‌دار بودن یک طیف خاص از شاعران و در مقابل آن رسانه نداشتن شاعرانی دیگر که باعث کمرنگ شدن آن‌ها می‌شود، اظهار کرد: من با این مسئله موافق هستم. در شهرستان‌ها شاعران خوبی هستند که آثارشان فقط در مطبوعات محلی منتشر می‌شود. البته عده دیگری از شاعران هم هستند که نمی‌خواهند شعرشان را منتشر کنند که آن‌ها را نمی‌شود کاری کرد. حجم شعر و ادبیات در رسانه‌ها خیلی کم شده و در همین رسانه‌ها هم بیشتر جنبه‌های سیاسی و کمتر جنبه‌های ادبی برجسته می‌شود.

او سپس به دسته‌بندی ایجادشده در میان شاعران اشاره و بیان کرد: رسانه‌ها آن‌طور که باید، شاعران را مطرح نمی‌کنند چون در بین شاعران دسته‌بندی ایجاد شده و گروه‌های مختلفی تشکیل شده است. من چون عضو هیچ گروهی نیستم می‌توانم این حرف را بزنم. ما گروه‌های مختلفی داریم که اعضای هر گروه با خودشان معاشرت دارند و فقط از خودشان حرف می‌زنند. کتاب شعر خوبی هم اگر دربیاید، درباره آن حرفی نمی‌زنند و سکوت می‌کنند. 

موحد در توضیحی درباره این گروه‌ها افزود: دسته‌بندی این گروه‌ها بر اساس نگاه به شعر است. یک عده‌شان شاعران شعر سنتی هستند و شعر سنتی می‌گویند و شعرهای دیگر را هم قبول ندارند. از میان آن‌هایی که به دنبال سبک نیما هستند، هر روز یک گروه با یک نام اعلام حضور می‌کند. البته قبل از انقلاب هم چنین شرایطی بوده است، مثل گروه «مدرن» و «پست‌مدرن» و... که این‌ها هر کدام دنبال یک مفهوم جمع می‌شوند و بقیه را هم قبول ندارند. 

نویسنده کتاب «دیروز و امروز شعر فارسی» درباره اثرگذاری حرفه روزنامه‌نگاری بر فعالیت شاعری نیز گفت: خیلی از شاعران در جهان بوده‌اند که روزنامه‌نگار هم بوده‌اند یا اصلا پایه‌گذار مجلات شعری بوده‌اند و این‌ها با هم منافاتی نداشته است. البته باید دید در چه سطحی و چه نوع روزنامه‌نگاری‌ای انجام می‌شود. این‌ها همه به کیفیت کار روزنامه‌نگار بستگی دارد، که علاوه بر حفظ شاعری‌اش می‌تواند روزنامه‌نگار خوبی هم باشد یا نه، که در نهایت ممکن است یکی بر دیگری تاثیر بگذارد؛ یکی قوی‌تر شود و یکی ضعیف‌تر.

ضیاء موحد که معتقد است در سال‌های اخیر کیفیت صفحات ادبی رسانه‌ها خیلی کم شده است، اظهار کرد: شعر هنری ظریف و بالاترین درجه فرهیختگی زبان است که آن را خیلی دست‌کم می‌گیرند. در بین شاعران معاصر کسانی که شعر نو طنز بگویند انگشت‌شمار هستند، حتی شاعرانی که شعر عاشقانه خیلی خوب بگویند هم. بیشتر شعرها شکایت، آه‌وناله و روضه‌خوانی است.

این شاعر همچنین در پاسخ به پرسش مطرح‌شده درباره سوءاستفاده از شاعران گفت: ناشرانی هم هستند که این کار را می‌کنند. شاعرانی آمده‌ و به من گفته‌اند که شعرهای‌مان را چاپ کنیم یا نه، من توصیه‌ام این بود که شعرهای‌شان ضعیف‌اند و چاپ نشوند و صبر کنند، اما آن‌ها صبر نکردند و شعرهای‌شان را چاپ کردند. بعد با من تماس گرفتند و گله و شکایت کردند که اولا ناشر از ما پول گرفته است و ثانیا هنوز کتاب را چاپ نکرده یا ناقص چاپ کرده است. وقتی هم به ناشر مراجعه می‌کنند، پاسخ درست‌وحسابی نمی‌شنوند. در جراید و مطبوعات هم همیشه این مسائل بوده است. البته در خارج از کشور هم این مسائل وجود دارد، یکی از دوستانم در آمریکا می‌گفت که شعرش را به یک منتقد داده و منتقد از او 100 دلار گرفته تا اظهارنظر کند و بعد هم گفته که شعر قابل چاپ نیست.