خلقت نورانی فاطمه(س)
عَنِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ علیه السلام قَالَ:
قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه وآله خُلِقَ نُورُ فَاطِمَةَ قَبْلَ أَنْ تُخْلَقَ الْأَرْضُ وَ السَّمَاءُ فَقَالَ بَعْضُ النَّاسِ یا نَبِی اللَّهِ فَلَیسَتْ هِی إِنْسِیةً فَقَالَ فَاطِمَةُ حَوْرَاءُ إِنْسِیةٌ قَالَ یا نَبِی اللَّهِ وَ کیفَ هِی حَوْرَاءُ إِنْسِیةٌ قَالَ خَلَقَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ نُورِهِ قَبْلَ أَنْ یخْلُقَ آدَمَ إِذْ کانَتِ الْأَرْوَاحُ فَلَمَّا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ آدَمَ عُرِضَتْ عَلَی آدَمَ قِیلَ یا نَبِی اللَّهِ وَ أَینَ کانَتْ فَاطِمَةُ قَالَ کانَتْ فِی حُقَّةٍ تَحْتَ سَاقِ الْعَرْشِ قَالُوا یا نَبِی اللَّهِ فَمَا کانَ طَعَامُهَا قَالَ التَّسْبِیحُ وَ التَّهْلِیلُ وَ التَّحْمِیدُ فَلَمَّا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ آدَمَ وَ أَخْرَجَنِی مِنْ صُلْبِهِ أَحَبَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ یخْرِجَهَا مِنْ صُلْبِی.
منبع: معانی الاخبار، ج٢، ص4١٩.
: امام صادق از پدرش از اجدادش علیهم السلام روایت نمود که پیغمبر صلی الله علیه وآله فرمود
: نور فاطمه پیش از آفرینش زمین و آسمان ها آفریده شد، یکی از مردم گفت
ای پیامبر خدا بنابراین فاطمه از جنس بشر نیست؟
: پیغمبر صلی الله علیه و آله در پاسخ او فرمود
. فاطمه حوراء بشر است
گفتند: ای پیغمبر خدا! چگونه می شود که زهرا حوریه و انسان باشد؟
فرمود: پیش از اینکه پروردگار متعال، حضرت آدم را خلقت نماید در آن هنگام که روح های خلایق را آفرید فاطمه را از نور خود خلق کرد، و چون آدم را آفرید، [نور] فاطمه را به او ارائه نمود
گفته شد: ای پیامبر خدا! فاطمه در آن هنگام کجا بود؟
. فرمود: نور او در میان یک ظرف کوچکی در زیر ساق عرش جای داشت
گفتند: ای رسول خدا! غذای وی چه بود؟ فرمود: گفتن سبحان اللَّه، و لااله الّااللَّه، و حمد الهی
وقتی که پروردگار متعال، آدم را آفرید، مرا از پشت او بیرون نمود، و دوست داشت فاطمه را از صلب من بیرون آرد
سخن گفتن فاطمه در شکم مادر
عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قُلْتُ لَهُ علیه السلام:
کیفَ کانَتْ وِلَادَةُ فَاطِمَةَ قَالَ إِنَّ خَدِیجَةَ لَمَّا تَزَوَّجَ بِهَا رَسُولُ اللَّهِ هَجَرَهَا نِسْوَةُ قُرَیشٍ فَکنَّ لَا یدْخُلْنَ عَلَیهَا وَ لَا یسَلِّمْنَ عَلَیهَا وَ لَا یتْرُکنَ امْرَأَةً تَدْخُلُ عَلَیهَا فَاسْتَوْحَشَتْ خَدِیجَةُ لِذَلِک وَ کانَ جَزَعُهَا وَ غَمُّهَا حَذَراً عَلَیهِ فَلَمَّا حَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ کانَتْ فَاطِمَةُ تُحَدِّثُهَا مِنْ بَطْنِهَا وَ تُصَبِّرُهَا وَ کانَتْ تَکتُمُ ذَلِک مِنْ رَسُولِ اللَّهِ فَدَخَلَ عَلَیهَا یوْماً فَسَمِعَ خَدِیجَةَ تُحَدِّثُ فَاطِمَةَ فَقَالَ لَهَا یا خَدِیجَةُ مَنْ تُحَدِّثِینَ قَالَتِ الْجَنِینُ الَّذِی فِی بَطْنِی یحَدِّثُنِی وَ یؤْنِسُنِی قَالَ یا خَدِیجَةُ هَذَا جَبْرَئِیلُ یبَشِّرُنِی بِأَنَّهَا أُنْثَی وَ أَنَّهَا النَّسْلُ الطَّاهِرَةُ الْمَیمُونَة.
منبع: امالی شیخ صدوق، ص5٩٣.
مفضل بن عمر روایت می کند که از امام صادق علیه السلام پرسیدم:
چگونه فاطمه سلام اللَّه علیها متولد شد؟ فرمود: هنگامی که حضرت خدیجه با پیامبر اکرم ازدواج کرد، زنان قریش با او قطع رابطه کردند و به خانه او نرفتند و به وی سلام نکردند و اجازه ندادند هیچ زنی با او در ارتباط باشد. خدیجه از این مسئله ناراحت شد؛ و هم و غم او به خاطر پیامبر بود.
وقتی که به فاطمه سلام اللَّه علیها حامله شد، حضرت فاطمه در شکم او با او سخن می گفت و او را به صبر و شکیبایی دعوت می نمود و خدیجه این را از پیامبر مخفی می کرد. پس روزی پیامبر بر او وارد شد و شنید که خدیجه با فاطمه سخن می گوید. فرمود: ای خدیجه! با چه کسی سخن می گویی؟ گفت: این کودکی که در شکم من است با من انس گرفته و سخن می گوید. فرمود: ای خدیجه! جبرئیل به من بشارت داد که او دختر می باشد و پا ک و با برکت خواهد بود و خدا نسل مرا از او قرار خواهد داد.
علت نامگذاری حضرت به “محدثه”
قال الصادق علیه السلام: إِنَّمَا سُمِّیتْ فَاطِمَةُ مُحَدَّثَةً لِأَنَّ الْمَلَائِکةَ کانَتْ تَهْبِطُ مِنَ السَّمَاءِ فَتُنَادِیهَا کمَا تُنَادِی مَرْیمَ بِنْتَ عِمْرَانَ فَتَقُولُ یا فَاطِمَةُ «إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاک وَ طَهَّرَک وَ اصْطَفاک عَلی نِساءِ الْعالَمِینَ» یا فَاطِمَةُ «اقْنُتِی لِرَبِّک وَ اسْجُدِی وَ ارْکعِی مَعَ الرَّاکعِینَ» فَتُحَدِّثُهُمْ وَ یحَدِّثُونَهَا فَقَالَتْ لَهُمْ ذَاتَ لَیلَةٍ أَ لَیسَتِ الْمُفَضَّلَةُ عَلَی نِسَاءِ الْعَالَمِینَ مَرْیمَ بِنْتَ عِمْرَانَ فَقَالُوا إِنَّ مَرْیمَ کانَتْ سَیدَةَ نِسَاءِ عَالَمِهَا وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَک سَیدَةَ نِسَاءِ عَالَمِک وَ عَالَمِهَا وَ سَیدَةَ نِسَاءِ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص٧٨.
امام صادق علیه السلام فرمود: فاطمه از آن جهت محدثه نامیده شد که فرشتگان بر او فرود می آمدند و با او گفت و گو می کردند، همان گونه که با مریم بنت عمران گفت و گو می کردند، آنها به فاطمه می گفتند: «ای فاطمه! همانا خداوند تو را برگزیده، و از پلیدی ها تطهیر نموده، و تو را بر زنان دو عالم برتری داده است»، پس ای فاطمه! «خدایت را سپاسگزار بوده وی را عبادت نما».
آنها با یکدیگر گفت و گو می کردند، شبی فاطمه به آنها گفت:
آیا آنکه در این آیه، نسبت به زنان دو عالم، فضیلت و برتری داده شده، مریم دختر عمران نیست؟ فرشتگان گفتند:
مریم بزرگ و برگزیده زنان زمان خود بود، ولی خداوند تو را بر تمامی زنان دو عالم از اولین تا آخرین ایشان برتری بخشیده است.
تبریک فرشتگان جهت ازدواج علی(ع) و فاطمه (س)
قال الصادق علیه السلام:
… ثُمَّ نَادَی مُنَاد أَلَا یا مَلَائِکتِی وَ سُکانَ جَنَّتِی بَارِکوا عَلَی عَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ حَبِیبِ مُحَمَّدٍ وَ فَاطِمَةَ بِنْتِ مُحَمَّدٍ فَقَدْ بَارَکتُ عَلَیهِمَا أَلَا إِنِّی قَدْ زَوَّجْتُ أَحَبَّ النِّسَاءِ إِلَی مِنْ أَحَبِّ الرِّجَالِ إِلَی بَعْدَ النَّبِیینَ وَ الْمُرْسَلِین.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص١٠٢.
امام صادق علیه السلام فرمود:
…منادی در بهشت ندا کرد: ای ملائکه و سا کنین بهشت من! ازدواج علی بن ابی طالب را که حبیب محمد است با دختر محمد تبریک گویید؛ زیرا من هم به ایشان تبریک گفته ام. آگاه باشید که من محبوب ترین زنان را برای محبوب ترین مردان پس از پیامبران تزویج نمودم.
گواهی فاطمه به معصومین
قال الصادق علیه السلام: … وَ قَالَتْ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ أَبِی رَسُولُ اللَّهِ سَیدُ الْأَنْبِیاءِ وَ أَنَّ بَعْلِی سَیدُ الْأَوْصِیاءِ وَ وُلْدِی سَادَةُ الْأَسْبَاطِ ثُمَّ سَلَّمَتْ عَلَیهِنَّ وَ سَمَّتْ کلَّ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ بِاسْمِهَا.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص٣.
در روایت مفضل بن عمر از امام صادق علیه السلام آمده است، هنگامی که فاطمه متولد شد فرمود: شهادت می دهم که معبودی جز خدای یگانه وجود ندارد، و شهادت می دهم که پدرم رسول خدا و برترین پیامبران است و همسرم علی برترین اوصیا، و فرزندانم برترین بازماندگان و سرور مردمان هستند، و پس از این گفتار به آن بانوان سلام و هر یک را به نامشان خطاب کرد.
علت نامگذاری فاطمه به “زهرا “
جَابِرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ:
قُلْتُ لِمَ سُمِّیتْ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءُ زَهْرَاءَ فَقَالَ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَهَا مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ فَلَمَّا أَشْرَقَتْ أَضَاءَتِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ بِنُورِهَا وَ غَشِیتْ أَبْصَارَ الْمَلَائِکةِ وَ خَرَّتِ الْمَلَائِکةُ لِلَّهِ سَاجِدِینَ وَ قَالُوا إِلَهَنَا وَ سَیدَنَا مَا هَذَا النُّورُ فَأَوْحَی اللَّهُ إِلَیهِمْ هَذَا نُورٌ مِنْ نُورِی وَ أَسْکنْتُهُ فِی سَمَائِی خَلَقْتُهُ مِنْ عَظَمَتِی أُخْرِجُهُ مِنْ صُلْبِ نَبِی مِنْ أَنْبِیائِی أُفَضِّلُهُ عَلَی جَمِیعِ الْأَنْبِیاءِ وَ أُخْرِجُ مِنْ ذَلِک النُّورِ أَئِمَّةً یقُومُونَ بِأَمْرِی یهْدُونَ إِلَی حَقِّی وَ أَجْعَلُهُمْ خُلَفَائِی فِی أَرْضِی بَعْدَ انْقِضَاءِ وَحْیی.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص١٢.
جابر جعفی نقل می کند که به حضرت امام جعفر صادق علیه السلام گفتم:
برای چه فاطمه، زهرا نامیده شد؟ فرمود: برای اینکه خداوند آن بانو را از نور با عظمت خود آفرید. وقتی که درخشید آسمان ها و زمین به نور او روشن شدند، چشم های ملائکه خیره شد و ملائکه خدا را سجده نمودند و گفتند: پروردگار ما! سید ما این چه نوری است؟!
خداوند بدان ها وحی فرمود: این نوری از نورهای من است که آن را در آسمان خود جای دادم. این نور را از عظمت خویشتن آفریدم.
من این نور را از صلب یکی از پیامبرانم خارج می نمایم که او را بر تمام انبیا برتری داده ام. از این نور امامانی به وجود می آورم که امر مرا به پا دارند و به حق هدایت کنند، و آنها را خلفای خود بر زمین قرار خواهم داد، هنگامی که وحی من قطع شود.
علت نامگذاری حضرت به “فاطمه”
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ أَنَّهُ قَالَ:
إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیلَةِ الْقَدْرِ اللَّیلَةُ فَاطِمَةُ وَ الْقَدْرُ اللَّهُ فَمَنْ عَرَفَ فَاطِمَةَ حَقَّ مَعْرِفَتِهَا فَقَدْ أَدْرَک لَیلَةَ الْقَدْرِ وَ إِنَّمَا سُمِّیتْ فَاطِمَةَ لِأَنَّ الْخَلْقَ فُطِمُوا عَنْ مَعْرِفَتِهَا.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص65.
امام جعفر صادق علیه السلام درباره تفسیر سوره مبارکه قدر می فرماید:
«همانا ما آن را در شب قدر نازل کردیم» شب فاطمه است و قدر خدا؛ پس کسی که فاطمه را آن طور که باید و شاید بشناسد شب قدر را درک نموده است، فاطمه بدین لحاظ فاطمه نامیده شد که خلق نتوانستند او را کاملاً بشناسند.
نزول جبرئیل بر فاطمه زهرا(س)
قال الصادق علیه السلام:
إِنَّ فَاطِمَةَ مَکثَتْ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ خَمْسَةً وَ سَبْعِینَ یوْماً وَ قَدْ کانَ دَخَلَهَا حُزْنٌ شَدِیدٌ عَلَی أَبِیهَا وَ کانَ جَبْرَئِیلُ یأْتِیهَا فَیحْسِنُ عَزَاءَهَا عَلَی أَبِیهَا وَ یطَیبُ نَفْسَهَا وَ یخْبِرُهَا عَنْ أَبِیهَا وَ مَکانِهِ وَ یخْبِرُهَا بِمَا یکونُ بَعْدَهَا فِی ذُرِّیتِهَا وَ کانَ عَلِی یکتُبُ ذَلِک فَهَذَا مُصْحَفُ فَاطِمَةَ.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص٧٩.
امام صادق علیه السلام فرمود:
فاطمه علیها السلام پس از رحلت پیامبر، هفتادوپنج روز در حزن و اندوه شدید زندگی کرد، و در این مدت جبرئیل نزد او می آمد به او تسلیت می گفت و دل داری اش داده از محل نیکویی که پدرش در آن قرار دارد خبر می داد و از آنچه که پس از پیامبر اتفاق خواهد افتاد می گفت. علی علیه السلام همه آن اخبار را می نوشت و بدین گونه مصحفی فراهم آمد و آن مصحف فاطمه است.
گریه فاطمه(س)
إِلَی أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ قَالَ:
الْبَکاءُونَ خَمْسَةٌ آدَمُ وَ یعْقُوبُ وَ یوسُفُ وَ فَاطِمَةُ بِنْتُ مُحَمَّدٍ وَ عَلِی بْنُ الْحُسَینِ…أَمَّا فَاطِمَةُ فَبَکتْ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ حَتَّی تَأَذَّی بِهِ أَهْلُ الْمَدِینَةِ فَقَالُوا لَهَا قَدْ آذَیتِینَا بِکثْرَةِ بُکائِک فَکانَتْ تَخْرُجُ إِلَی الْمَقَابِرِ مَقَابِرِ الشُّهَدَاءِ فَتَبْکی حَتَّی تَقْضِی حَاجَتَهَا ثُمَّ تَنْصَرِفُ.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص١55.
امام صادق علیه السلام فرمود:
افرادی که فوق العاده گریه کردند پنج نفر بودند: آدم؛ یعقوب؛ یوسف؛ فاطمه، دختر محمد صلی الله علیه وآله؛ و علی بن الحسین علیهم السلام.
فاطمه سلام الله علیها در فراق پیغمبر به قدری گریه کرد که اهل مدینه خسته و ناراحت شده به او گفتند: تو به واسطه فزونی گریه ات ما را اذیت می کنی؛ ازاین رو حضرت زهرا از مدینه خارج و به سوی قبر شهدا می رفت، وقتی ناراحتی های قلبی خود را با گریستن خالی می کرد به سوی مدینه بازمی گشت.
علت فوت فاطمه(س)
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَال:
کانَ سَبَبُ وَفَاتِهَا أَنَّ قُنْفُذاً مَوْلَی عُمَرَ لَکزَهَا بِنَعْلِ السَّیفِ بِأَمْرِهِ فَأَسْقَطَتْ مُحَسِّناً وَ مَرِضَتْ مِنْ ذَلِک مَرَضاً شَدِیداً وَ لَمْ تَدَعْ أَحَداً مِمَّنْ آذَاهَا یدْخُلُ عَلَیهَا وَ کانَ الرَّجُلَانِ مِنْ أَصْحَابِ النَّبِی سَأَلَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْ یشْفَعَ لَهُمَا إِلَیهَا فَسَأَلَهَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ فَلَمَّا دَخَلَا عَلَیهَا قَالا لَهَا کیفَ أَنْتِ یا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ قَالَتْ بِخَیرٍ بِحَمْدِ اللَّهِ ثُمَّ قَالَتْ لَهُمَا مَا سَمِعْتُمَا النَّبِی یقُولُ فَاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنِّی فَمَنْ آذَاهَا فَقَدْ آذَانِی وَ مَنْ آذَانِی فَقَدْ آذَی اللَّهَ قَالا بَلَی قَالَتْ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ آذَیتُمَانِی قَالَ فَخَرَجَا مِنْ عِنْدِهَا وَ هِی سَاخِطَةٌ عَلَیهِمَا.
منبع: بحارالانوار، ج4٣، ص١٧٠.
امام صادق علیه السلام فرمود:
علت وفات آن حضرت همان ضربه ای بود که قنفذ غلام عمر با غلاف شمشیر به امر او زد. حضرت زهرا به علت آن ضربه محسن را سقط نمود و بدین جهت به شدت مریض شد و نگذاشت احدی از آن افرادی که وی را اذیت کرده بودند نزد او وارد شوند. آن دو نفر که از اصحاب پیامبر خدا بودند از حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام تقاضا نمودند: نزد فاطمه برای ایشان شفاعت نماید. وقتی حضرت امیر برای آنان اجازه گرفت و به حضور آن حضرت مشرف شدند، گفتند: ای دختر پیغمبر خدا! در چه حالی؟
فرمود: خدای را شکر، خوبم. آنگاه به ایشان فرمود: آیا نشنیدید که پیامبر خدا می فرمود: فاطمه پاره ای از تن من است، کسی که او را اذیت کند مرا اذیت کرده و کسی که مرا اذیت کند خدا را اذیت کرده؟ گفتند: چرا. فرمود: به خدا قسم که شما مرا اذیت کرده اید. ایشان از نزد فاطمه خارج شدند، درحالی که آن بانو بر آنان خشمناک بود.
فاطمه ام ابیها
عن الامام جعفر بن محمد – علیه السّلام – عن ابیه – علیه السّلام – قال:
اِنَّ فاطمةَ – سلام الله علیها – کانتْ تُکَنَّی امَ ابیها.
امام صادق – علیه السّلام – از قول پدرشان (امام باقر – علیه السّلام -) فرمود:
همانا فاطمه – سلام الله علیها – به ام ابیها کنیه گذاری شده است.
منبع: بحار الانوار، ج 43، ص 16-
القاب فاطمه (س)
قال ابو عبدالله – علیه السّلام –:
لِفاطمةَ – سلام الله علیها – تِسْعَةُ اسماءٍ عند اللهِ عز و جلّ: فاطمةُ و الصِّدِّیقةُ و المبارکةُ و الطاهرةُ و الزکیةُ و الراضیةُ و المرضیةُ و المحدثةُ و الزهراءُ.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود:
نزد خداوند متعال برای فاطمه – سلام الله علیها – نُه اسم وجود دارد: 1- فاطمه 2- صدیقه 3- مبارکه 4- طاهره 5- زکیه 6- راضیه 7- مرضیه 8- محدثه 9- زهراء.
منبع: بحار الانوار، ج 43، ص 10-
ارزش تسبیحات حضرت زهرا (س)
قال الامام الصادق – علیه السّلام –:
تسبیحُ فاطمةَ – سلام الله علیها – فی کلِ یومٍ دَبْرَ کلِ صلاةٍ احبُّ الیَّ مِنْ الفِ رکعةٍ فی کل یومٍ.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود:
تسبیح فاطمه در هر روز بعد از نماز، نزد من از هزار رکعت نماز در هر روز پسندیده تر است.
منبع: مکارم الاخلاق، ص 281-
علی (ع) کُف فاطمه (س)
قال الامام الصادق -علیه السّلام-:
لو لا انَّ اللهَ تبارک وتعالی خَلَقَ امیرَالمؤمنین لفاطمةَ -سلام الله علیها- ما کان لها کفْوٌ علی الارضِ مِنْ آدمَ و مِنْ دونه.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود:
اگر خدای تبارک و تعالی امیرالمؤمنین را برای فاطمه – سلام الله علیها – نمی آفرید، در روی زمین، از آدم گرفته تا هر بشری بعد از او، همسری برای او نبود.
منبع: اصول کافی، ج 2، ص 480.
عبور فاطمه (س) از محشر
عن ابی عبد الله – علیه السّلام – قال:
اذا کانَ یومُ القیامةِ جَمَعَ اللهُ الاولینَ و الآخِرینَ فی صعیدٍ واحدٍ فینادی منادٍ: غُضُّوا ابصارَکم و نَکِّسُوا رُؤُسَکم حتّی تَجُوزَ فاطمةُ بنتُ محمدٍ – صلّی الله علیه و آله – الصراطَ.
امام صادق – علیه السّلام – فرمود:
وقتی روز قیامت فرا رسد، خداوند تمامی بشر از اولین و آخرین را در یک جا جمع می کند پس منادی ندا می دهد: چشمانتان را ببندید و سرهایتان را پایین بیندازید تا فاطمه دختر محمد – صلّی الله علیه و آله – از صراط بگذرد.
منبع: بحار الانوار، ج 43، ص 224-
سخن گفتن جنین فاطمه(س) با مادر
عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ ع کیفَ کانَ وِلَادَةُ فَاطِمَةَ(ع)؟
فَقَالَ نَعَمْ إِنَّ خَدِیجَةَ ع لَمَّا تَزَوَّجَ بِهَا رَسُولُ اللَّهِ ص هَجَرَتْهَا نِسْوَةُ مَکةَ فَکنَّ لَا یدْخُلْنَ عَلَیهَا وَ لَا یسَلِّمْنَ عَلَیهَا وَ لَا یتْرُکنَ امْرَأَةً تَدْخُلُ عَلَیهَا فَاسْتَوْحَشَتْ خَدِیجَةُ لِذَلِک وَ کانَ جَزَعُهَا وَ غَمُّهَا حَذَراً عَلَیهِ (ص)
فَلَمَّا حَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ کانَتْ فَاطِمَةُ ع تُحَدِّثُهَا مِنْ بَطْنِهَا وَ تُصَبِّرُهَا وَ کانَتْ تَکتُمُ ذَلِک مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص فَدَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ یوْماً فَسَمِعَ خَدِیجَةَ تُحَدِّثُ فَاطِمَةَ ع فَقَالَ لَهَا یا خَدِیجَةُ مَنْ تُحَدِّثِینَ قَالَتْ الْجَنِینُ الَّذِی فِی بَطْنِی یحَدِّثُنِی وَ یؤْنِسُنِی قَالَ یا خَدِیجَةُ هَذَا جَبْرَئِیلُ یخْبِرُنِی أَنَّهَا أُنْثَی وَ أَنَّهَا النَّسْلَةُ الطَّاهِرَةُ الْمَیمُونَةُ وَ أَنَّ اللَّهَ تَبَارَک وَ تَعَالَی سَیجْعَلُ نَسْلِی مِنْهَا وَ سَیجْعَلُ مِنْ نَسْلِهَا أَئِمَّةً وَ یجْعَلُهُمْ خُلَفَاءَهُ فِی أَرْضِهِ بَعْدَ انْقِضَاءِ وَحْیهِ.
مفضل بن گفت:
به حضرت امام صادق علیه السلام گفتم:
ولادت فاطمۀزهراء سلام الله علیها چگونه بود؟
فرمود:
بلی موقعی که پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم با خدیجۀکبری ازدواج نمود زنان مکّه از آن بانو کناره گیری نمودند، نزد او نمی رفتند و بر او سلام نمی کردند، هیچ زنی را اجازه نمی دادند که نزد آن بانو مشرّف شود. این موضوع باعث وحشت و ناراحتی خدیجه کبری شد، غم و اندوه وی برای پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم بود که مبادا آن حضرت را آسیبی برسد.
هنگامی که خدیجه به حضرت زهرا سلام الله علیها حامله شد، فاطمۀاطهر در رحم مادر با مادر گفتگو می کرد و او را امر به صبر می نمود. ولی خدیجۀکبری این موضوع را از پیامبر صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم پنهان می داشت تا اینکه یک روز پیامبر خدا، نزد خدیجۀکبری آمد و شنید که آن بانو با فاطمۀزهرا سخن می گوید، فرمود:
ای خدیجه با که سخن می گویی؟! خدیجه گفت:
این بچّه ای که در رحم من است با من سخن می گوید و مونس من است.
پیامبر خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم فرمود:
آری این جبرئیل است که به من بشارت می دهد و می گوید این فرزند دختر من است، این فرزند نسلیست طیّب و طاهر و مبارک. خدای توانا نسل مرا از این دختر برقرار و پایدار خواهد نمود. به زودی امامان را از این دختر به وجود می آورد و آنان را پس از اینکه وحی پروردگار قطع شود در زمین خلیفۀخویشتن قرار خواهد داد.
منبع: بحار الانوار، جلد 43، ص 2-
استشمام بوی شجره طوبی از فاطمه(س)
عَنْ أَبِی عُبَیدَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: کانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یکثِرُ تَقْبِیلَ فَاطِمَةَ ع فَأَنْکرَتْ ذَلِک عَائِشَةُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص یا عَائِشَةُ إِنِّی لَمَّا أُسْرِی بِی إِلَی السَّمَاءِ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ فَأَدْنَانِی جَبْرَئِیلُ مِنْ شَجَرَةِ طُوبَی وَ نَاوَلَنِی مِنْ ثِمَارِهَا فَأَکلْتُهُ فَحَوَّلَ اللَّهُ ذَلِک مَاءً فِی ظَهْرِی فَلَمَّا هَبَطْتُ إِلَی الْأَرْضِ وَاقَعْتُ خَدِیجَةَ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ فَمَا قَبَّلْتُهَا قَطُّ إِلَّا وَجَدْتُ رَائِحَةَ شَجَرَةِ طُوبَی مِنْهَا.
امام جعفر صادق علیه السلام فرمود:
پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم زیاد فاطمۀزهراء سلام الله علیها را می بوسید، عایشه راجع به این موضوع به رسول خدا اعتراض می کرد، پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم فرمود:
ای عایشه! در آن شبی که مرا به آسمان بردند و داخل بهشت شدم جبرئیل مرا نزدیک درخت طوبی برد و از میوۀآن به من داد، هنگامی که من از آن خوردم آن میوه در پشت من مبدّل به نطفه شد، هنگامی که به زمین آمدم و با خدیجۀکبری سلام الله علیها همبستر شدم وی به فاطمۀزهراء سلام الله علیها حامله شد، لذا هیچ وقت من فاطمه سلام الله علیها را نمی بوسم مگر اینکه بوی درخت طوبی را از او می بویم.
منبع: بحار الانوار، جلد43، ص6-
فاطمه رکن زندگی علی
فی أمالی المفید (رض): عَنِ الصَّادِقِ عَنْ أَبِیهِ ع قَالَ قَالَ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یقُولُ لِعَلِی بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَبْلَ مَوْتِهِ بِثَلَاثٍ سَلَامٌ عَلَیک یا أَبَا الرَّیحَانَتَینِ أُوصِیک بِرَیحَانَتَی مِنَ الدُّنْیا فَعَنْ قَلِیلٍ ینْهَدُّ رُکنَاک وَ اللَّهُ خَلِیفَتِی عَلَیک فَلَمَّا قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ ص قَالَ عَلِی ع هَذَا أَحَدُ رُکنَی الَّذِی قَالَ لِی رَسُولُ اللَّهِ ص فَلَمَّا مَاتَتْ فَاطِمَةُ ع قَالَ عَلِی هَذَا الرُّکنُ الثَّانِی الَّذِی قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص.
در کتاب امالی شیخ مفید(رض) است که: امام صادق صلوات الله و سلامه علیه فرمود:
جابر بن عبدالله(رض) گفت: شنیدم رسول اکرم(ص) سه روز پیش از رحلت به امیر المومنین(ع) فرمود: سلام بر تو ای پدر دو ریحانه من، تو را وصیت به دو ریحانه خودم در دنیا می کنم، عنقریب دو رکن و پایه تو فرو خواهد ریخت و خدا بهترین بدل و عوض من بر تو است، هنگامی که رسول خدا رحلت کرد، امیر المؤمنین(ع) فرمود: این یکی از دو رکن است که رسول خدا(ص) به من خبر داد، و چون حضرت فاطمه (ع) رحلت کرد، امیر المومنین(ع) فرمود: این دومین رکنی است که پیغمبر اکرم(ص) فرموده بود.
منبع: بحار، ج 43، ص 173-
خلقت نورفاطمه(س)
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:
خُلِقَ نُورُ فَاطِمَةَ ع قَبْلَ أَنْ یخْلُقَ الْأَرْضَ وَ السَّمَاءَ فَقَالَ بَعْضُ النَّاسِ یا نَبِی اللَّهِ فَلَیسَتْ هِی إِنْسِیةً فَقَالَ فَاطِمَةُ حَوْرَاءُ إِنْسِیةٌ.
امام صادق(ع) فرمود: رسول اکرم(ص) فرماید:
نور فاطمه(ع) پیش از آفرینش زمین و آسمان خلق شد برخی عرض کردند: یا رسول الله! مگر حضرت فاطمه از آدمیزادگان نیست؟ فرمود: فاطمه حوریه ای است در قیافه آدمیزادگان.
منبع: بحار، ج 43، ص 4-
نام های فاطمه(س)
قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع:
لِفَاطِمَةَ ع تِسْعَةُ أَسْمَاءَ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَاطِمَةُ وَ الصِّدِّیقَةُ وَ الْمُبَارَکةُ وَ الطَّاهِرَةُ وَ الزَّکیةُ وَ الرَّاضِیةُ وَ الْمَرْضِیةُ وَ الْمُحَدَّثَةُ وَ الزَّهْرَاءُ.
امام صادق(ع) فرمود:
حضرت فاطمه(ع) در پیشگاه خدای عزوجل نه اسم دارد: فاطمه و صدیقه و مبارکه و طاهره و زکیه و راضیه و مرضیه و محدثه و زهراء.
منبع: بحار، ج43، ص10-
فاطمه سرور زنان عالم
[معانی الأخبار ] الْهَمَدَانِیُّ، عَنْ عَلِیٍّ، عَنْ أَبِیهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ، عَنِ الْمُفَضَّلِ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِاللَّهِ علیه السلام:
أَخْبِرْنِی عَنْ قَوْلِ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم فِی فَاطِمَةَ أَنَّهَا سَیِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ أَهِیَ سَیِّدَةُ نِسَاءِ عَالَمِهَا؟
فَقَالَ:
ذَاکَ لِمَرْیَمَ کَانَتْ سَیِّدَةَ نِسَاءِ عَالَمِهَا وَ فَاطِمَةُ سَیِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِینَ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ.
در کتاب معانی الاخبار است که همدانی گفت:
به امام جعفر صادق علیه السلام گفتم:
مرا از قول پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم که فرموده:
فاطمه بزرگ زنان عالم است آگاه کن، آیا وی فقط بزرگ زنان زمانۀخود بود؟
فرمود: این مقام از حضرت مریم که بزرگ زنان زمانه خود بود. ولی حضرت زهراء بزرگ زنان اوّلین و آخرین مردم است.
منبع: بحار، ج43، ص26-
فاطمه(س) سرور زنان بهشت
فی، [الأمالی للصدوق ]: عَنِ الْحَسَنِ بْنِ زِیادٍ الْعَطَّارِ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ ص فَاطِمَةُ سَیدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ أَ سَیدَةُ نِسَاءِ عَالَمِهَا قَالَ تَاک مَرْیمُ وَ فَاطِمَةُ سَیدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ فَقُلْتُ فَقَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ ص الْحَسَنُ وَ الْحُسَینُ سَیدَا شَبَابِ الْجَنَّةِ قَالَ هُمَا وَ اللَّهِ سَیدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ.
در کتاب امالی صدوق(رض) از حسن بن زیاد عطر فروش روایت می کند که گفت:
به حضرت امام جعفر صادق علیه السلام گفتم:
آیا معنی قول پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم که فرموده:
فاطمه بزرگ زنان بهشت می باشد این است که او بزرگ زنان زمان خود بوده ست؟!
فرمود: حضرت مریم بزرگترین زنان زمانۀخود بوده، ولی فاطمۀاطهر بزرگترین زنان اوّلین و آخرین اهل بهشت می باشد.
گفتم: معنی قول پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم که دربارۀحسن و حسین علیهما السلام فرموده: ایشان بزرگ جوانان اهل بهشتند، چیست؟
فرمود: به خدا قسم که ایشان بزرگ جوانان اوّلین و آخرین اهل بهشت هستند.
منبع: بحار، ج 43، ص 21-
خونخواهی فاطمه(س) برای حسین (ع)
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص:
إِذَا کانَ یوْمُ الْقِیامَةِ نُصِبَ لِفَاطِمَةَ ع قُبَّةٌ مِنْ نُورٍ وَ أَقْبَلَ الْحُسَینُ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیهِ رَأْسُهُ فِی یدِهِ فَإِذَا رَأَتْهُ شَهَقَتْ شَهْقَةً لَا یبْقَی فِی الْجَمْعِ مَلَک مُقَرَّبٌ وَ لَا نَبِی مُرْسَلٌ وَ لَا عَبْدٌ مُؤْمِنٌ إِلَّا بَکی لَهَا فَیمَثِّلُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ رَجُلًا لَهَا فِی أَحْسَنِ صُورَةٍ وَ هُوَ یخَاصِمُ قَتَلَتَهُ بِلَا رَأْسٍ فَیجْمَعُ اللَّهُ قَتَلَتَهُ وَ الْمُجَهِّزِینَ عَلَیهِ وَ مَنْ شَرِک فِی قَتْلِهِ فَیقْتُلُهُمْ حَتَّی أَتَی عَلَی آخِرِهِمْ ثُمَّ ینْشَرُونَ فَیقْتُلُهُمْ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع ثُمَّ ینْشَرُونَ فَیقْتُلُهُمُ الْحَسَنُ ع ثُمَّ ینْشَرُونَ فَیقْتُلُهُمُ الْحُسَینُ ع ثُمَّ ینْشَرُونَ فَلَا یبْقَی مِنْ ذُرِّیتِنَا أَحَدٌ إِلَّا قَتَلَهُمْ قَتَلَةً فَعِنْدَ ذَلِک یکشِفُ اللَّهُ الْغَیظَ وَ ینْسِی الْحُزْنَ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع رَحِمَ اللَّهُ شِیعَتَنَا شِیعَتُنَا وَ اللَّهِ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ فَقَدْ وَ اللَّهِ شَرَکونَا فِی الْمُصِیبَةِ بِطُولِ الْحُزْنِ وَ الْحَسْرَةِ.
امام صادق علیه السلام از پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم روایت می کند که فرمود:
موقعی که روز قیامت فرا می رسد قبّه ای از نور برای حضرت فاطمۀاطهر سلام الله علیها بر پا خواهد شد. امام حسین علیه السلام در حالی می آید که سر بریدۀخود را در دست گرفته باشد. وقتی چشم فاطمۀزهراء سلام الله علیها به امام حسین علیه السلام بیفتد یک گریه و ضجّه ای می کند که هیچ ملک مقرّب و پیغمبر مرسل و بندۀمؤمنی در محشر نیست مگر اینکه گریان خواهد شد. در همین موقع است که خدای توانا، مرد نیک صورتی را به نظر آن بانو جلوه می دهد که با قاتلان امام حسین شهید علیه السلام مخاصمه نماید.
آنگاه خدای سبحان قاتلین امام حسین علیه السلام را با آن افرادی که مددکار آنها بودند و آن اشخاصی که در ریختن خون آن حضرت شرکت نمودند حاضر می کند و آن مرد تا آخرین نفر آنان را می کشد. سپس ایشان را زنده می کند تا حضرت امیر علیه السلام برای دوّمین بار آنان را بکشد. بار دیگر ایشان را زنده می کند که امام حسن مجتبی علیه السلام آنان را برای سوّمین بار به درک واصل نماید.
سپس آنان را بار دیگر خداوند زنده می کند تا امام حسین علیه السلام آنان را به قتل برساند، پس باز هم آنان را زنده می کند (و آنقدر این زنده کردن و کشتن ادامه پیدا می کند) تا اینکه احدی از ذریّه و فرزندان ما باقی نمی مانند مگر آنکه (هر کدام از آنها جدا جدا) آنها را به قتل می رسانند و پس از این جریان (انتقام) است که غضب ما و شیعیان ما فرو می نشیند و آن حزن و اندوه شهادت حسین علیه السلام فراموش می شود. آنگاه حضرت صادق علیه السلام فرمود: خدا شیعیان ما را رحمت کند، به خدا قسم شیعیان ما، مؤمنین هستند زیرا ایشان با غم و اندوه طولانی ما شریک می باشند.
منبع: بحار، ج 43، ص 221-
لقب زهرا چرا؟
عن الْحَسَنُ بْنُ یزِیدَ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع لِمَ سُمِّیتْ فَاطِمَةُ الزَّهْرَاءَ قَالَ لِأَنَّ لَهَا فِی الْجَنَّةِ قُبَّةً مِنْ یاقُوتٍ حَمْرَاءَ ارْتِفَاعُهَا فِی الْهَوَاءِ مَسِیرَةُ سَنَةٍ مُعَلَّقَةً بِقُدْرَةِ الْجَبَّارِ لَا عِلَاقَةَ لَهَا مِنْ فَوْقِهَا فَتُمْسِکهَا وَ لَا دِعَامَةَ لَهَا مِنْ تَحْتِهَا فَتَلْزَمَهَا لَهَا مِائَةُ أَلْفِ بَابٍ عَلَی کلِّ بَابٍ أَلْفٌ مِنَ الْمَلَائِکةِ یرَاهَا أَهْلُ الْجَنَّةِ کمَا یرَی أَحَدُکمُ الْکوْکبَ الدُّرِّی الزَّاهِرَ فِی أُفُقِ السَّمَاءِ فَیقُولُونَ هَذِهِ الزَّهْرَاءُ لَفَاطِمَةُ ع.
حسن بن یزید می گوید: به حضرت امام صادق(علیه السلام) گفتم: برای چه فاطمه(علیها السلام)، «زهراء» نامیده شد؟ فرمود:
برای اینکه حضرت زهرا(علیها السلام) قُبّه ای از یاقوت سرخ در بهشت دارد که ارتفاع آن به قدر یک سال راه است. این قبّه به قدرت خدا در هوا معلّق است و چیزی آن را از طرف بالا نگه نداشته است و از سمت پائین هم به چیزی متکی نیست. صد هزار در دارد که بر هر درب آن هزار ملک ایستاده است. آن قبّه را اهل بهشت آن طور می بینند که شما ستارۀ درخشنده را در افق آسمان مشاهده می نمایید. اهل بهشت می گویند: این قبّۀ درخشنده برای فاطمه(علیها السلام) است.
منبع: بحار، ج43، ص 16-
اندوه فاطمه(س) برای علی(ع)
عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ:
لَمَّا حَضَرَتْ فَاطِمَةَ الْوَفَاةُ بَکتْ فَقَالَ لَهَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ یا سَیدَتِی مَا یبْکیک قَالَتْ أَبْکی لِمَا تَلْقَی بَعْدِی فَقَالَ لَهَا لَا تَبْکی فَوَ اللَّهِ إِنَّ ذَلِک لَصَغِیرٌ عِنْدِی فِی ذَاتِ اللَّهِ قَالَ وَ أَوْصَتْهُ أَنْ لَا یؤْذِنَ بِهَا الشَّیخَینِ فَفَعَلَ.
امام جعفر صادق علیه السلام از پدران بزرگوارشان روایت می کند که فرمودند:
موقعی که شهادت حضرت زهرای اطهر نزدیک شد گریه کرد، حضرت امیر علیه السلام به وی فرمود: ای سیّدۀمن! چرا گریه می کنی؟ عرض کرد: برای آن مصیبت هایی که تو بعد از من خواهی دید. حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: گریان مباش، به خدا قسم آن مصائب نزد من برای رضای خدا کوچک و ناچیزند، آنگاه به حضرت علی علیه السلام وصیّت کرد که به آن دو نفر اجازۀتشییع جنازه و نماز ندهد، حضرت علی علیه السلام نیز وصیّت آن بانوی معظّمه را اجرا نمود.
منبع: بحار، ج 43، ص218-
لحظه احتضار حضرت زهرا (س)
مِصْبَاحُ الْأَنْوَارِ، عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ:
مَاتَتْ فَاطِمَةُ ع مَا بَینَ الْمَغْرِبِ وَ الْعِشَاءِ. وَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ ع: أَنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ ص لَمَّا احْتُضِرَتْ نَظَرَتْ نَظَراً حَادّاً ثُمَّ قَالَتْ السَّلَامُ عَلَی جَبْرَئِیلَ السَّلَامُ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ اللَّهُمَّ مَعَ رَسُولِک اللَّهُمَّ فِی رِضْوَانِک وَ جِوَارِک وَ دَارِک دَارِ السَّلَامِ ثُمَّ قَالَتْ أَ تَرَوْنَ مَا أَرَی فَقِیلَ لَهَا مَا تَرَی قَالَتْ هَذِهِ مَوَاکبُ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ هَذَا جَبْرَئِیلُ وَ هَذَا رَسُولُ اللَّهِ وَ یقُولُ یا بُنَیةِ اقْدَمِی فَمَا أَمَامَک خَیرٌ لَک.
در کتاب مصباح الانوار از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام روایت می کند که از پدران بزرگوارش فرمود:
حضرت زهرای اطهر سلام الله علیها مابین نماز مغرب و عشاء به شهادت رسید. عبدالله بن حسن از پدران خود روایت می کند حضرت زهرای اطهر سلام الله علیها در حالت احتضار، یک نظر تندی کرد و فرمود: سلام بر جبرئیل، سلام بر رسول خدا، خدایا! مرا با رسول خود محشور کن.
پروردگارا! مرا در بهشت و جوار خود جای بده. خانۀتو خانۀسلامت است. سپس فرمود: آیا آنچه را که من می بینم شما هم می بینید؟ پس گفته شد: چه می بینی؟
فرمود: این گروه های اهل آسمان ها است، این جبرئیل و این پیامبر خداست که به من می فرمایند: دخترم بیا، زیرا این نعمت هایی که تو در جلو داری برایت بهتر است.
منبع: بحار، ج 43، ص 200.
نزول جبرئل برحضرت زهرا(س)
عن [الخرائج و الجرائح ] قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع:
إِنَّ فَاطِمَةَ مَکثَتْ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص خَمْسَةً وَ سَبْعِینَ یوْماً وَ کانَ دَخَلَهَا حُزْنٌ شَدِیدٌ عَلَی أَبِیهَا وَ کانَ جَبْرَئِیلُ یأْتِیهَا وَ یطَیبُ نَفْسَهَا وَ یخْبِرُهَا عَنْ أَبِیهَا وَ مَکانِهِ فِی الْجَنَّةِ وَ یخْبِرُهَا مَا یکونُ بَعْدَهَا فِی ذُرِّیتِهَا وَ کانَ عَلِی یکتُبُ ذَلِک.
از الخرائج و الجرائح از امام صادق علیه السّلام روایت است که:
حضرت فاطمه بعد از پدر بزرگوارش مدت هفتاد و پنج روز زنده بود و از فراق پدر خود دچار غم و اندوه شدیدی شده بود. جبرئیل نزد آن بانو می آمد و او را تسلّی و از مکان پدرش که در بهشت است خبر می داد.
و نیز او را از مصائبی که بعدا فرزندانش به آن مبتلا می شدند آگاه می کرد و حضرت علی علیه السّلام این گونه مطالب را می نوشت.
منبع: بحار، ج43، ص156-
محل دفن حضرت زهرا(س)
عَنْ الْبَزَنْطِی قَالَ:
سَلْتُ الرِّضَا(ع) عَنْ فاطِمَهَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ(ص) أَی مَکانٍ دُفِنَتْ؟
فَقَالَ(ع) سُئِلَ رَجُلٌ جَعْفَراً عَنْ هَذِهِ اُلْمَسْئلَهِ وَ عِیسَی بْنِ مُوسی حَاضِرٌ فَقَالَ لَهُ عِیسی:
دُفِنَتْ فِی الْبَقِیعِ فَقَالَ الرَّجُلُ: مَا تَقُولُ فَقَالَ(ع):
قَدْ قَالَ لک فَقُلْتُ لَهُ اصلحک اللَّهُ مِنَّا أَنَّا وَ عِیسَی بْنُ مُوسی أَخْبِرْنِی عَنْ ابائِکَ فَقَالَ دُفِنَتْ فِی بَیتِهَا.
بزنطی گفت:
از امام رضا(ع) در باب محل دفن حضرت فاطمه دختر رسول اکرم(ص) پرسیدم؟
فرمود: مردی از امام صادق(ص) این مسئله را پرسید و عیسی بن موسی نیز حضور داشت، عیسی گفت:
حضرت فاطمه(ع) در بقیع دفن شد آن مرد به امام(ع) عرض کرد: شما چه می فرمائید؟ حضرت فرمود:
عیسی به تو جواب داد، آن مرد عرض کرد: خدا کارت را به اصلاح آورد، مرا با عیسی بن مسی چه کار است؟ از پدران بزرگوار(ع) خود به من خبر ده، فرمود: حضرت فاطمه (ع) در خانه خود دفن شده است.
منبع: بحار الانوار، ج 97، ص192-
نماز در خانه فاطمه(س)
عَنْ یونُسَ بْنِ یعْقُوبَ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اَللَّهِ اَلصَّلاَةُ فِی بَیتِ فَاطِمَةَ عَلَیهَا اَلسَّلاَمُ أَفْضَلُ أَوْ فِی اَلرَّوْضَةِ قَالَ فِی بَیتِ فَاطِمَةَ.
یونس ابن یعقوب گفت:
به امام صادق (ع) عرض کردم: نماز کردن در خانه حضرت فاطمه(ع) برتر است یا در روضه؟ فرمود: در خانه فاطمه(ع) افضل است.
منبع: بحار الانوار، ج97، ص 193-
خانه فاطمه(س)
عَنْ مُعاوِیهَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أَبِی عَبدِاُللهِ (ع) قَالَ:
بَیتُ عَلِی وَ فاطِمَهَ مَا بَینَ الْبَیتِ الَّذِی فِیهِ النَّبِی(ص) إِلَی الْبَابِ الَّذِی یحَاذِی الزُّتاقَ إِلَی اُلْبَقِیعِ قَالَ: فَلَوْدَ دَخَلْتُ مِنْ ذلِکَ اُلْبَابِ وَاُلْحَائِطِ کَانَّهُ وَ أَصَابَ مَنْکَبَکَ الْأَیسَرِ.
معاویه بن وهب گفت: امام صادق(ع) فرمود:
خانه امیر المونین(ع) و فاطمه زهرا(ع) در میان خانه رسول الله(ص) و دری که محاذی کوچه بقیع است واقع شده و اگر از آن در و دیواری وارد شوی دوش چپ تو بطرف خانه فاطمه(ع) خواهد بود.
منبع: بحار، ج 97، ص 194-
چه کسی حضرت را دفن کرد؟
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ آبَائِهِ (ع): أَنَّ أَمِیرَ الْمُومِنِینَ (ع) لَمَّا وَضَعَ فاطِمَهَ بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ (ص) فِی الْقَبْرِ قَالَ: بِسْمِ اللهِ الرَحمنِ الرَّحیمِ بِسْمِ اللهِ و بِاللهِ وَ عَلی مِلَّةِ رَسولِ اللهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِاللهِ صَلَّی اللهُ عَلَیْه وَ آلِهِ سَلَّمْتُک اَیَتُهَا الصِّدیقَةُ اِلی مَنْ هُوَ اَوْلی بک مِنّی وَ رَضیتُ لَک بما رَضِیَ اللهُ تَعَالی لَک
ثُمَّ قَرَءَ: « مِنْهَا خَلَقْناکمْ وَ فیهَا نُعِیدُکمْ وَ مِنْها نُخْرِجُکمْ تارَةً اُخرَی».
امام صادق(ع) از پدران بزرگوارش(ع) روایت فرموده: امیر المومنین(ع) چون فاطمه زهرا(ع) دختر رسول خدا (ص) را در قبر نهاد فرمود:
بِسْمِ اللهِ الرَحمنِ الرَّحیمِ بِسْمِ اللهِ و بِاللهِ و بر ملت رسول الله(ص) محمد بن عبدالله، ای راستگو تو را تسلیم به کسی کردم که او اولی و سزاوار تر از من به تو است و از تو راضیم بدانگونه که خدا از تو راضی است آنگاه این کریمه را قرائت فرمود:
«از خاک شما را آفریدیم و در خاک شما را برمی گردانیم و بار دگر از خاک شما را بیرون می کنیم».
منبع: مستدرک، ج1، ص123-
چه کسی حضرت را غسل داد؟
الف. عَنْ أَبِی الْحَسَنِ اُلْخَزَّازِ اُلْقُمِّی (ره) فِی اُلْاَحْکامِ:
سُئِلَ أَبُو عَبْدِاُللهِ (ع) عَنْ فاطِمَهَ صَلَوَاتُ اللَّهِ وَسَلَامُهُ عَلَیهَا مَنْ غَسَّلَهَا؟ قَالَ غَسَّلَهَا أَمِیرُ الْمُومِنِینَ صَلَوَاتُ اللَّهِ وَسَلَامُهُ عَلَیهِ لِأَنَّهَا کانَتْ صِدِّیقَهً لَمْ یکُنْ لِیغَسِّلَهَا إِلَّا صِدّیقٌ.
ابوالحسن خزاز قمی(ره) در کتاب احکام آورده است که: از امام صادق(ع) پرسیدند:
حضرت فاطمه زهرا (ع) را چه کسی غسل داد؟ فرمود:
امیر المومنین(ع) غسلش داد از آن جهت که فاطمه(ع) صدیقه بود و تنها صدیق باید غسلش می داد.
منبع: مستدرک، ج 1، ص101-
ب. عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ ع کیفَ کانَ وِلَادَةُ فَاطِمَةَ ع فَقَالَ نَعَمْ إِنَّ خَدِیجَةَ ع لَمَّا تَزَوَّجَ بِهَا رَسُولُ اللَّهِ ص هَجَرَتْهَا نِسْوَةُ مَکةَ فَکنَّ لَا یدْخُلْنَ عَلَیهَا وَ لَا یسَلِّمْنَ عَلَیهَا وَ لَا یتْرُکنَ امْرَأَةً تَدْخُلُ عَلَیهَا فَاسْتَوْحَشَتْ خَدِیجَةُ لِذَلِک وَ کانَ جَزَعُهَا وَ غَمُّهَا حَذَراً عَلَیهِ ص فَلَمَّا حَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ کانَتْ فَاطِمَةُ ع تُحَدِّثُهَا مِنْ بَطْنِهَا وَ تُصَبِّرُهَا وَ کانَتْ تَکتُمُ ذَلِک مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص فَدَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ یوْماً فَسَمِعَ خَدِیجَةَ تُحَدِّثُ فَاطِمَةَ ع فَقَالَ لَهَا یا خَدِیجَةُ مَنْ تُحَدِّثِینَ قَالَتْ الْجَنِینُ الَّذِی فِی بَطْنِی یحَدِّثُنِی وَ یؤْنِسُنِی قَالَ یا خَدِیجَةُ هَذَا جَبْرَئِیلُ یخْبِرُنِی أَنَّهَا أُنْثَی وَ أَنَّهَا النَّسْلَةُ الطَّاهِرَةُ الْمَیمُونَةُ وَ أَنَّ اللَّهَ تَبَارَک وَ تَعَالَی سَیجْعَلُ نَسْلِی مِنْهَا وَ سَیجْعَلُ مِنْ نَسْلِهَا أَئِمَّةً وَ یجْعَلُهُمْ خُلَفَاءَهُ فِی أَرْضِهِ بَعْدَ انْقِضَاءِ وَحْیهِ.
مفضل بن گفت:
به حضرت امام صادق علیه السلام گفتم:
ولادت فاطمۀزهراء سلام الله علیها چگونه بود؟
فرمود:
بلی موقعی که پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم با خدیجۀکبری ازدواج نمود زنان مکّه از آن بانو کناره گیری نمودند، نزد او نمی رفتند و بر او سلام نمی کردند، هیچ زنی را اجازه نمی دادند که نزد آن بانو مشرّف شود. این موضوع باعث وحشت و ناراحتی خدیجه کبری شد، غم و اندوه وی برای پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم بود که مبادا آن حضرت را آسیبی برسد.
هنگامی که خدیجه به حضرت زهرا سلام الله علیها حامله شد، فاطمۀاطهر در رحم مادر با مادر گفتگو می کرد و او را امر به صبر می نمود. ولی خدیجۀکبری این موضوع را از پیامبر صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم پنهان می داشت تا اینکه یک روز پیامبر خدا، نزد خدیجۀکبری آمد و شنید که آن بانو با فاطمۀزهرا سخن می گوید، فرمود:
ای خدیجه با که سخن می گویی؟! خدیجه گفت:
این بچّه ای که در رحم من است با من سخن می گوید و مونس من است.
پیامبر خدا صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم فرمود:
آری این جبرئیل است که به من بشارت می دهد و می گوید این فرزند دختر من است، این فرزند نسلیست طیّب و طاهر و مبارک. خدای توانا نسل مرا از این دختر برقرار و پایدار خواهد نمود. به زودی امامان را از این دختر به وجود می آورد و آنان را پس از اینکه وحی پروردگار قطع شود در زمین خلیفۀخویشتن قرار خواهد داد.
منبع: بحار الانوار، جلد43، ص 2-
ج. عَنْ أَبِی عُبَیدَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ:
کانَ رَسُولُ اللَّهِ ص یکثِرُ تَقْبِیلَ فَاطِمَةَ ع فَأَنْکرَتْ ذَلِک عَائِشَةُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص یا عَائِشَةُ إِنِّی لَمَّا أُسْرِی بِی إِلَی السَّمَاءِ دَخَلْتُ الْجَنَّةَ فَأَدْنَانِی جَبْرَئِیلُ مِنْ شَجَرَةِ طُوبَی وَ نَاوَلَنِی مِنْ ثِمَارِهَا فَأَکلْتُهُ فَحَوَّلَ اللَّهُ ذَلِک مَاءً فِی ظَهْرِی فَلَمَّا هَبَطْتُ إِلَی الْأَرْضِ وَاقَعْتُ خَدِیجَةَ فَحَمَلَتْ بِفَاطِمَةَ فَمَا قَبَّلْتُهَا قَطُّ إِلَّا وَجَدْتُ رَائِحَةَ شَجَرَةِ طُوبَی مِنْهَا.
امام جعفر صادق علیه السلام فرمود:
پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم زیاد فاطمۀزهراء سلام الله علیها را می بوسید، عایشه راجع به این موضوع به رسول خدا اعتراض می کرد، پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم فرمود:
ای عایشه! در آن شبی که مرا به آسمان بردند و داخل بهشت شدم جبرئیل مرا نزدیک درخت طوبی برد و از میوۀآن به من داد، هنگامی که من از آن خوردم آن میوه در پشت من مبدّل به نطفه شد، هنگامی که به زمین آمدم و با خدیجۀکبری سلام الله علیها همبستر شدم وی به فاطمۀزهراء سلام الله علیها حامله شد، لذا هیچ وقت من فاطمه سلام الله علیها را نمی بوسم مگر اینکه بوی درخت طوبی را از او می بویم.
منبع: بحار الانوار، جلد43، ص6-
د. قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع: لِفَاطِمَةَ ع تِسْعَةُ أَسْمَاءَ عِنْدَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَاطِمَةُ وَ الصِّدِّیقَةُ وَ الْمُبَارَکةُ وَ الطَّاهِرَةُ وَ الزَّکیةُ وَ الرَّاضِیةُ وَ الْمَرْضِیةُ وَ الْمُحَدَّثَةُ وَ الزَّهْرَاءُ.
امام صادق(ع) فرمود: حضرت فاطمه(ع) در پیشگاه خدای عزوجل نه اسم دارد: فاطمه و صدیقه و مبارکه و طاهره و زکیه و راضیه و مرضیه و محدثه و زهرا ء.
منبع: بحار، ج43، ص10-
نماز در خانه فاطمه(س)
عَنْ یونُسَ بْنِ یعْقُوبَ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اَللَّهِ اَلصَّلاَةُ فِی بَیتِ فَاطِمَةَ عَلَیهَا اَلسَّلاَمُ أَفْضَلُ أَوْ فِی اَلرَّوْضَةِ قَالَ فِی بَیتِ فَاطِمَةَ.
یونس ابن یعقوب گفت: به امام صادق(ع) عرض کردم: نماز کردن در خانه حضرت فاطمه(ع) برتر است یا در روضه؟
فرمود: در خانه فاطمه(ع) افضل است.
منبع: بحار الانوار، ج97، ص193-
خانه فاطمه(س)
عَنْ مُعاوِیهَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أَبِی عَبدِاُللهِ(ع) قَالَ:
بَیتُ عَلِی وَ فاطِمَهَ مَا بَینَ الْبَیتِ الَّذِی فِیهِ النَّبِی(ص) إِلَی الْبَابِ الَّذِی یحَاذِی الزُّتاقَ إِلَی اُلْبَقِیعِ قَالَ: فَلَوْدَ دَخَلْتُ مِنْ ذلِکَ اُلْبَابِ وَاُلْحَائِطِ کَانَّهُ وَ أَصَابَ مَنْکَبَکَ الْأَیسَرِ.
معاویه بن وهب گفت: امام صادق(ع) فرمود:
خانه امیر المونین(ع) و فاطمه زهرا(ع) در میان خانه رسول الله(ص) و دری که محاذی کوچه بقیع است واقع شده و اگر از آن در و دیواری وارد شوی دوش چپ تو بطرف خانه فاطمه(ع) خواهد بود.
منبع: بحار، ج 97، ص 194-
فروغ فرشتگان
سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ فَاطِمَةَ لِمَ سُمِّیتِ الزَّهْرَاءَ فَقَالَ لِأَنَّهَا کانَتْ إِذَا قَامَتْ فِی مِحْرَابِهَا زَهَرَ نُورُهَا لِأَهْلِ السَّمَاءِ کمَا تَزْهَرُ نُورُ الْکوَاکبِ لِأَهْلِ الْأَرْض.
راوی می گوید: از حضرت صادق(ع) علت نامگذاری حضرت فاطمه(س) را به – زهرا – پرسیدم. فرمود:
چون وقتی که در محراب عبادتش به نماز می ایستاد فروغ نورش برای ساکنان آسمان می درخشید همانگونه که نور ستارگان آسمان برای زمینیان می درخشد.
دو رکعت نماز
قال ابوعبدالله الصادق(ع): کانَ لِأُمِّی فَاطِمَةَ ع صَلَاةٌ تُصَلِّیهَا عَلَّمَهَا جَبْرَئِیلُ ع رَکعَتَانِ تَقْرَأُ فِی الْأُولَی الْحَمْدَ مَرَّةً وَ إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِی لَیلَةِ الْقَدْرِ مِائَةَ مَرَّةٍ وَ فِی الثَّانِیةِ الْحَمْدَ مَرَّةً وَ مِائَةَ مَرَّةٍ قُلْ هُوَ اللَّهُ فَإِذَا سَلَّمْتَ سَبَّحْتَ تَسْبِیحَ الطَّاهِرَةِ ع وَ هُوَ التَّسْبِیح.
امام صادق(ع) فرمود:
مادرم فاطمه(س) همواره دو رکعت نماز را می خواند که جبرئیل به او آموخته بود، در رکعت اول آن پس از حمد صد بار سوره قدر و در رکعت دوم پس از حمد صد بار سوره توحید را می خوانی، و پس از سلام نماز تسبیحات حضرتش را نیز می گویی.
منبع: جمال الاسبوع، ص173-
تسبیح تربت
أَنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ ص کانَتْ سُبْحَتُهَا مِنْ خُیوطِ صُوفٍ مُفَتَّلٍ مَعْقُودٍ عَلَیهِ عَدَدَ التَّکبِیرَاتِ فَکانَتْ ع تُدِیرُهَا بِیدِهَا تُکبِّرُ وَ تُسَبِّحُ إِلَی أَنْ قُتِلَ حَمْزَةُ بْنُ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ- رَضِی اللَّهُ عَنْهُ سَیدُ الشُّهَدَاءِ فَاسْتَعْمَلَتْ تُرْبَتَهُ وَ عَمِلَتِ التَّسَابِیحَ فَاسْتَعْمَلَهَا النَّاس.
امام صادق(ع) فرمود: تسبیح حضرت فاطمه(ع) نخی بود که بر آن به تعداد تکبیرات – 34 عدد گره زده بود و آن را در دستش می چرخانید و تکبیر و تسبیح می گفت تا وقتی که حمزه شهید شد تسبیحی از تربت او ساخت. و از آن پس ساختن تسبیح در میان مردم رواج یافت.
منبع: وسائل الشیعة، ج 6، ص455-
عَلِی بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ اِبْنِ أَبِی عُمَیرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ عَلَیهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ: کانَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَیهِ یحْتَطِبُ وَ یسْتَقِی وَ یکنُسُ وَ کانَتْ فَاطِمَةُسَلاَمُ اَللَّهِ عَلَیهَا تَطْحَنُ وَ تَعْجِنُ وَ تَخْبِزُ.
امام صادق:
امیر المومنین (ع) هیزم و آب می آورد و جارو می کرد، و فاطمه (س) آسیاب می کرد و خمیر می کرد و نان می پخت.
منبع: الکافی، ج 5، ص 86-
فاطمه(س) سرور بانوان اهل بهشت
فی، [الأمالی للصدوق ]: عَنِ الْحَسَنِ بْنِ زِیادٍ الْعَطَّارِ قَالَ:
قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ ص فَاطِمَةُ سَیدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ أَ سَیدَةُ نِسَاءِ عَالَمِهَا قَالَ تَاک مَرْیمُ وَ فَاطِمَةُ سَیدَةُ نِسَاءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ فَقُلْتُ فَقَوْلُ رَسُولِ اللَّهِ ص الْحَسَنُ وَ الْحُسَینُ سَیدَا شَبَابِ الْجَنَّةِ قَالَ هُمَا وَ اللَّهِ سَیدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ مِنَ الْأَوَّلِینَ وَ الْآخِرِینَ.
در کتاب امالی صدوق(رض) از حسن بن زیاد عطر فروش روایت می کند که گفت:
به حضرت امام جعفر صادق علیه السلام گفتم:
آیا معنی قول پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم که فرموده:
فاطمه بزرگ زنان بهشت می باشد این است که او بزرگ زنان زمان خود بوده ست؟!
فرمود: حضرت مریم بزرگترین زنان زمانۀخود بوده، ولی فاطمۀاطهر بزرگترین زنان اوّلین و آخرین اهل بهشت می باشد.
گفتم: معنی قول پیغمبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم که دربارۀحسن و حسین علیهما السلام فرموده:
ایشان بزرگ جوانان اهل بهشتند، چیست؟
فرمود: به خدا قسم که ایشان بزرگ جوانان اوّلین و آخرین اهل بهشت هستند.
منبع: بحار، ج 43، ص 21-
فاطمه (س) و زیارت قبور شهداء
فی التهذیب: عَنْ یونُسَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ:
إِنَّ فَاطِمَةَ (ع) کانَتْ تَأْتِی قُبُورَ الشُّهَدَاءِ فِی کلِّ غَدَاةِ سَبْتٍ فَتَأْتِی قَبْرَ حَمْزَةَ وَ تَتَرَحَّمُ عَلَیهِ وَ تَسْتَغْفِرُ لَهُ.
در کتاب تهذیب از یونس روایت شده که: امام صادق (ع) فرمود:
همانا حضرت فاطمه (ع) در هر روز شنبه به قبرستان شهداء «احد» می آمد و در کنار قبر حمزه رضی الله عنه می رفت و بر او رحمت می فرستاد و برای او استغفار می فرمود.
منبع: بحار، ج43، ص90.
فاطمه (س) و محبت پیامبر
عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ( ع) قَالَ:
کانَ رَسُولُ اللَّهِ ص لَا ینَامُ حَتَّی یضَعَ وَجْهَهُ الْکرِیمَ بَینَ ثَدْیی فَاطِمَةَ (ع).
امام صادق(ع) فرمود:
رسول خدا(ص) نمی خوابید مگر اینکه صورت مبارکش را بر سینه فاطمه(ع) می گذاشت و می خوابید.
منبع: بحار، ج43، ص78-
فاطمه(س) در قرآن
عَنْ کَثِیرٍ مِنَ الرُّواتِ: مِثْلَ الْخَرْکُوشِیُّ وَ أَحْمَدَ الطَّائِیُّ وَ سَعِیدِ بْنِ جُبَیْرٍ وَ أَبُو نُعَیْمٍ الْأَصْفَهَانِیُّ عَنْ أَنَسٍ وَ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، عَنْ سُفْیَانَ بْنِ عُیَیْنَةَ، عَنْ جَعْفَرٍ الصَّادِقِ علیه السلام وَ اللَّفْظُ لَهُ، فِی قَوْلِهِ «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ رحمن-19» قَالَ عَلِیٌّ وَ فَاطِمَةُ بَحْرَانِ عَمِیقَانِ لا یَبْغِی أَحَدُهُمَا عَلَی صَاحِبِهِ وَ فِی رِوَایَةٍ «بَیْنَهُما بَرْزَخٌ» رَسُولُ اللَّهِ «یَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ» الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْن علیهما السلام.
بسیاری از راویان امثال خرگوشی و احمد طائی، و سعید بن جبیر و ابو نعیم اصفهانی از انس و از ابن عباس(ره) همچنین سفیان بن عینیه از امام صادق(ع) در تفسیر آیه کریمه: (رحمن -19): « آزاد کرد دو دریا را تا به هم برخورند) فرمود:
حضرت علی و حضرت زهراء علیهما السلام دو دریای عمیق می باشند که هیچ کدام بر دیگری ظلم و تعدّی نمی کنند.
در روایت دیگر است: منظور از این جمله که می فرماید:
در میانشان برزخ است پیامبر اکرم صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه وَ سَلَّم است و مقصود از جمله که فرمود:
از آن دو دریا مروارید و مرجان بیرون می آیند امام حسن و امام حسین علیهما السلام می باشد.
منبع: بحار، ج 43، ص 31-
