فلسفه زندگی بخش دوم

1- افرادی که زندگی را یکپارچه تلقی می­کنند، با تسری دادن بخش ناخوشایند آن به بخش­های دیگر، این احساس منفی که زمانی می­توانستند اقدامی بکنند و نکردند را عمری با خود یدک می­کشند و از این طریق در همه عمر، نیروی خود را صرف اندیشیدن به آن می­کنند و به این طریق اعتدال و آرامش درونی خود را در این ارزیابی و برخورد باطنی از دست می­دهند. بعکس افرادی که بر این باورند که زندگی سرشار از تجربیات بیشمار و منفصل است، از فلسفه بی­غمی پیروی کرده و دم به دم زندگی می­کنند. این افراد از اوضاع نامساعد گذشته رنجش به دل نداشته و نگران آینده نیستند.

2- هدف خاصی را ضامن شادمانی و نشاط خود به شمار نیاورید و سراسر زندگی را سفری دلپذیر تلقی کنید. به جای توجه به مقصد، زیبایی­های میان راه را کانون توجه قرار دهید.

3- موفقیت و امتیازات بیشتر برای کامجویی از زندگی است و نه اینکه زندگی برای کسب دستاوردهای بیشتر، ذهن را به لحظات ارزشمند کنونی معطوف کرده و از مناظر میان راه لذت ببرید.

4- برای شادمانی راهی نیست، شادمانی خود راه است. چرا ما در بعضی از جهات از کودکان تقلید نکنیم که بس طبیعی و ساده زندگی می­کنند و بطور غریزی شادند.

5- روابط خود با دیگران را ثابت و دائمی تلقی نکنید، بلکه آن را تنها در واحد زمان یعنی اکنون بسنجید. این طرز تلقی به شما مجال می­دهد که همواره در تصمیم­های خود تجدید نظر کنید.

6- فرض را بر این بگذارید که زندگی شما در زمان حال خلاصه می­شود. با این طرز تلقی اگر درگیر رابطه­ای ناهنجار هستید، این ناهنجاری به زمان حال محدود می­شود و نمی­تواند در آینده موجب تکدر خاطرتان گردد.

7- تنها باید با قضاوت­هایی که ترس را بر دل ما مستولی می­کنند و ما را از دست­یابی به نعمت­های زندگی باز می­دارند به پیکار برخیزیم و آنها را از نهانخانه ذهن بیرون رانیم.