مجازات عادل در روزگار خاموشی نفت!

حمیدرضا جهانیان، مالک پیشین نفت تهران در فروردین‌ماه 97 به خاطر پخش آیتمی در نود که به معرفی او اختصاص داشت، از این برنامه شکایت کرد. جهانیان معتقد بود در بخشی از این آیتم به زندگی خصوصی او ورود شده است. حالا بعد از دو سال و چند ماه، پرونده شکایت جهانیان به نتیجه قطعی رسیده و بسته شده، اما سوال اینجاست که بر سر خود باشگاه نفت چه آمده است؟ اگر امروز به بهانه این خبر کسی کنجکاو شود و سراغی از باشگاه سابقا موفق پایتخت بگیرد، در نهایت تاسف با خبر انحلال و نابودی نفت تهران مواجه خواهد شد. بله؛ سرنوشت ملک پیشین آقای جهانیان، به مراتب تلخ‌تر از عاقبت متشاکی او بود. عادل آن روزها همه توانش را گذاشته بود تا از کج‌روی در نفت جلوگیری کند. به هر حال او هم آدم است و شاید بعضا تند رفته باشد. جهانیان هم از حقوق قانونی‌اش استفاده کرد که بحثی در آن نیست. در عین حال شاید نیم‌نگاهی به سرانجام تلخ نفت تهران نشان بدهد چرا مجری نود به آب و آتش می‌زده تا جلوی ناهنجاری‌های این تیم را بگیرد.

باشگاه نفت که در لیگ چهاردهم تا آخرین ثانیه بازی با تراکتور شانس قهرمانی داشت و در لیگ شانزدهم فاتح جام حذفی باشگاه‌های کشور شد، شهریور 96 یعنی فقط چهار ماه بعد از قهرمانی در مسابقات حذفی به جهانیان واگذار شد. نفت در اردیبهشت 97 به لیگ دسته اول سقوط کرد و پس از آن در پی دو غیبت غیرموجه متوالی در رقابت‌های این دسته، مطابق آیین‌نامه انضباطی با دو رده تنزل سر از دسته سوم در آورد و کمی بعد رسما خبر انحلال این تیم اعلام شد. رئیس هیات‌فوتبال تهران در مهرماه 97 اعلام کرد نفت تهران با 35 میلیارد تومان بدهی (شاید کمی کمتر) برای همیشه از نقشه فوتبال ایران محو شده و طلبکاران باشگاه هم باید مطالبات‌شان را از طریق مجمع واگذاری وزارت نفت پیگیری کنند. این یعنی تنها 13 ماه بعد از واگذاری نفت به جهانیان، تیم قهرمان جام حذفی، مدعی قهرمانی چند دوره از رقابت‌های لیگ برتر، حائز سابقه صعود به جمع هشت تیم برتر آسیا و تیمی که محل احیای مربیان و بازیکنان ایرانی زیادی بود، به کلی منحل شد. آیا این همان سرنوشت تلخی نیست که فردوسی‌پور برای رهاندن نفت از آن تقلا می‌کرد؟ اصلا مگر کار رسانه چیزی جز این است؟ هنوز یادمان نرفته جهانیان بعد از تملک نفت تهران، سرمربی تیمش را با همه‌پرسی شفاهی از بازیکنان در رستوران انتخاب کرد. او همچنین معتقد بود نمایندگی لالیگا در ایران را دارد. در نتیجه می‌شد حدس زد که عاقبت نفت با چنین مدیریتی چندان خوشایند نخواهد بود.

عادل فردوسی‌پور به شدت نفت تهران را دوست داشت. دلیلش هم این بود که او در سال 89 با تلاش فراوان مقابل انتقال امتیاز نفت به اراک موضع گرفت تا مبادا این تیم به سرنوشت پاس تهران دچار شود. انتقال نفت به استان مرکزی، وعده محمدرضا رحیمی معاون اول وقت دولت در سفر به اراک بود و عادل بابت کوشش برای حفظ این تیم هزینه هنگفتی پرداخت؛ از جدل فراموش‌نشدنی با نماینده وقت استان مرکزی در مجلس شورای اسلامی تا تقابلش با مسوولان سازمان تربیت‌بدنی. فردوسی‌پور حفظ نفت را از مهم‌ترین ثمره‌های سال‌ها تولید و پخش نود می‌دانست و به نوعی به این تیم دلبسته شده بود؛ آنقدر که هفته آخر لیگ سیزدهم وقتی پنج تیم در کورس قهرمانی بودند، عادل روی آنتن زنده به صراحت ابراز علاقه کرد نفت قهرمان ایران شود. صد البته حضور باشگاه‌های بی‌هوادار در لیگ حرفه‌ای اتفاق چندان خوبی نیست، اما تیم‌هایی مثل نفت و سایپا یا پاس و پیکان با امکانات نسبتا آبرومند، می‌توانستند زادگاه ستاره‌ها در پایتخت سیزده میلیونی باشند. فراموش نکنیم علی کریمی از تیم‌های پایه همین نفت تهران به سطح اول فوتبال کشور معرفی شد. به همه این دلایل طبیعی بود که مجری نود در برابر آغاز فرآیند سقوط این تیم شایسته سکوت نکند؛ هرچند هزار افسوس که تلاش‌های او به جایی نرسید. اگر امروز عادل به 40 ضربه شلاق با قابلیت تبدیل به جزای نقدی محکوم شده، عاقبت نفت تهران در اثر سوءمدیریت انحلال بود. حالا دیگر خبری از نفت نیست. آسوده باشید.