علی نوری در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اینکه ادبیات بومی از جنبه‌های مختلف قابل بحث است، اظهار کرد: اطلاع نداشتن از ادبیات بومی در فرآیند هویت‌یابی اختلال ایجاد خواهد کرد چرا که بخشی از هویت ما به آگاهی از گذشته‌مان مرتبط است.
او اضافه کرد: نداشتن شناخت و اطلاع از ادبیات بومی باعث می‌شود ما آمادگی ورود به دنیای معاصر را نداشته و اعتماد به نفس پایینی داشته باشیم. ادبیات بومی زیرمجموعه، مقون و پشتیبان ادبیات فارسی است.
این مدرس دانشگاه با تاکید بر رابطه تنگاتنگ بین ادبیات بومی و ادبیات فارسی تصریح کرد: ادبیات فارسی از لهجه و گویش‌های مختلف ایرانی اثر پذیرفته و مجموعه‌ای از ادبیات بومی است.
او افزود: اگر ادبیات بومی را نادیده بگیریم به پیکره ادبیات فارسی لطمه وارد می‌شود.
نوری با اشاره به چالش‌های پیش روی حفظ ادبیات بومی خاطرنشان کرد: حرکت به سمت دهکده جهانی شدن باعث از بین رفتن هویت جوامع می‌شود و اگر این امر تحقق پیدا کند بسیاری از ادبیات بومی نه‌تنها در ایران بلکه در سایر کشورها از بین خواهد رفت.
این دکترای زبان و ادبیات فارسی با بیان اینکه در مواردی تعصب نسبت به ادبیات بومی باعث غافل شدن از ادبیات فارسی شده است، گفت: این دو ادبیات منفک از یکدیگر نیستند و چنین تصوری از پایه غلط و اشتباه است.
او اظهار کرد: ادبیات اقوام ایرانی پشتوانه ادبیات فارسی است و باید با این نگاه به حفظ هر دو آن‌ها کمک کرد.
نوری با برشمردن راهکارهای حفظ ادبیات بومی اظهار کرد: برگزاری همایش‌ها و نشست‌های علمی و ارائه مقالات، نقش‌آفرینی رسانه‌ها و به‌خصوص صدا و سیما در کمک به دست فراموشی سپرده نشدن ادبیات بومی و تدریس این ادبیات در مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها از مهمترین راهکارها است.
این عضو هیات علمی دانشگاه لرستان با تاکید بر نقش خانواده‌ها در ترویج ادبیات بومی، ادامه داد: خانواده‌ها مسئولیت جدی در خصوص آموزش زبان و ادبیات قومی و مادری دارند. متاسفانه در جامعه امروزی فرزندان ما با ادبیات قومیمان بیگانه هستند و این قضیه نیز نشأت‌گرفته از خواسته والدین آن‌هاست.
او اضافه کرد: والدین به صرف اینکه در آینده ممکن است فرزندانشان کلمه‌ای را با لهجه ادا کنند آنان را از ادبیات بومی و آن‌چه هویت اصلی‌شان است دور کرده‌اند.
نوری یادآور شد: خوشبختانه چند سالی است که ما به خودمان آمده‌ایم و به این درک رسیده‌ایم که ادبیات بومی جایگاه ارزشمندی دارد و نفس این درک خوب است اما باید وارد عرصه عمل شد و هر دستگاه، خانواده و شخصی مسئولیت خود را در راه حفظ و ادبیات قومی و بومی بشناسد و در راه ترویج آن بکوشد.
