گونه‌های بزرگ‌تر معمولا با سرعت آهسته‌تری به تکامل می‌رسند و قدرت سازگاری آن‌ها با تغییرات بلندمدت فیزیکی و محیط‌زیست کمتر است. همچنین موجودات بزرگ‌تر در رویدادهای انقراض جمعی، وداع سخت‌تری را تجربه خواهند کرد. در برخورد سیارکی که حدود 66 میلیون سال پیش به محو دایناسورها انجامید، حیواناتی که ابعادشان از یک گربه اهلی بزرگ‌تر بود، جان سالم به در نبردند.
هرچقدر ابعاد جانوری بزرگ‌تر باشد به سرعت تولیدمثل آهسته‌تر و ویژه‌سازی بیشتر نیاز دارد و هردوی این‌ها می‌توانند احتمال بقا در تحولات محیطی را کاهش دهند. برای مثال، مهره‌داران بزرگ‌تر به استخوان‌های ضخیم‌تر و ماهیچه‌های بزرگ‌تر نیاز دارند. اگر موش به ابعاد فیل برسد و سعی کند راه برود، به سرعت استخوان‌هایش شکسته خواهند شد.
بنابراین عجیب نیست که بسیاری از گروه‌های جانوری و اولین شاخه‌های آن‌ها ابعاد کوچکی داشتند. گروه‌های خواهر حشرات بالدار، حشره دم فنری کوچک (اغلب کمتر از 66 میلی‌متر) هستند، در حالی که تاردیگریدهای میکروسکوپی یا «خرس‌های آبی» گروه خواهر بندپایان (شامل عنکبوت‌ها و سخت‌پوستان) و کرم‌های مخملی به شمار می‌روند.
اولین پستاندارها و برخی از اولین دایناسورها مثل ائوراپتور که کمتر از دو متر طول داشت، در مقایسه با همتایان غول‌پیکر نسل‌های بعدی خود نسبتا کوچک بودند.
مزایای غول‌پیکرها
مزایای زیادی برای حیوانات غول‌پیکر وجود دارند. ابعاد بزرگ‌تر باعث می‌شود این حیوانات راحت‌تر از شکارچیان بگریزند. برای مثال فیل‌ها و نهنگ‌ها نسبت به انسان‌ها دشمنان کمتری دارند. همچنین این حیوانات می‌توانند راحت‌تر شکار کنند و از مشکلات موقتی راحت‌تر از رقبای خود بگریزند. موجودات زنده‌ی بزرگ‌تر همچنین در حفظ گرما عملکرد بهتری دارند و از هوش بیشتری برخوردارند.
با این‌حال دانشمندان بر این باورند که حد بالایی برای اندازه‌ی سلول‌ها وجود دارد. مکانیک تقسیم سلولی در ابعاد بسیار کوچک و بسیار بزرگ شکسته می‌شود. تمام موجودات زنده باید با محدودیت‌های فیزیکی جهان مقابله کنند.
سلول‌های بزرگ‌تر مساحت سطح کمتری به ازای هر واحد حجمی دارند. این یعنی حرکت طبیعی مولکول‌های گاز، مواد مغذی و ضایعات، درون و بیرون سلول بدون یک سیستم انتقال کافی نیست. این مولکول‌ها همچنین باید مسافت بیشتری را در سلول‌های بزرگ‌تر بپیمایند.
