عصر ایران ؛ مصطفی داننده - داستان ورزشگاه‌های فوتبال در ایران بسیار عجیب است. ورزشگاه کهنه آزادی، که سن آن از نیمی از جمعیت ایران بیشتر است، همچنان در حال بازسازی است و مسئولان ورزش کشور در تلاش برای احیای این پیر خسته غرب تهران هستند. باقی ورزشگاه‌ها نیز یا چمن مناسبی ندارند یا از نظر امکانات ضعیف هستند.
در تهران، به‌عنوان نماد ایران که انتظار می‌رود امکاناتش در حد یک کشور باشد، به‌جز ورزشگاه آزادی، استادیوم استانداردی وجود ندارد و دو تیم قرمز و آبی پایتخت نمی‌توانند در تهران بازی کنند و مجبور به سفر به شهرهای دیگر هستند.
بدتر از همه این‌که، در تمام این سال‌ها همه می‌دانستند که ورزشگاه آزادی دیگر جانی برای نفس کشیدن ندارد و نیاز به ساخت ورزشگاه‌های جدید احساس می‌شد. تهران حداقل باید یک ورزشگاه استاندارد دیگر در کنار آزادی داشته باشد. تأسف‌بار است که دو تیم به بزرگی استقلال و پرسپولیس، که البته بزرگی آنها تنها در نام است، هنوز ورزشگاهی اختصاصی ندارند. این دو تیم همچون دو بزرگ خاندان هستند که زمانی مورد احترام بودند، اما اکنون به‌خاطر نداشتن خانه، مجبورند هفته به هفته به خانه این و آن بروند.
نکته جالب‌تر این داستان این است که ما یک ورزشگاه مدرن در مشهد داریم، اما به‌دلیل قوانین خاص مشهد، امکان استفاده از آن را نداریم. داستان آن‌قدر عجیب شده که حتی مدیر ناموفق فدراسیون فوتبال، مهدی تاج، نیز معترض شده و گفته است: «من نمی‌دانم استادیوم امام رضا (ع) که برای کشور ساخته شده، چه کسی قرار است در آن بازی کند؟! آستان قدس یک رقمی را گفت که برای من خیلی عجیب بود.»
می‌گویند این ورزشگاه در مرکز شهر قرار دارد و برگزاری بازی‌های تیم‌های بزرگ در آن، موجب ترافیک و شلوغی می‌شود. یاللعجب! اگر چنین است، چرا این ورزشگاه در آنجا ساخته شد؟ مگر نمی‌دانستید که فوتبال تماشاگر دارد و روزی ممکن است تیم‌های بزرگ در این ورزشگاه واقعاً زیبا بازی کنند؟
مسئله دیگر این است که اکنون AFC و فیفا فدراسیون فوتبال ایران را مجبور کرده‌اند که در ورزشگاه‌ها به روی زنان باز شود. مشهد نیز با ورود زنان به ورزشگاه مخالف است و به همین دلیل، تیم ملی و تیم‌های استقلال و پرسپولیس امکان استفاده از ورزشگاه امام رضا (ع) را ندارند.
این سرمایه ملی، در گوشه‌ای افتاده و قربانی نگاه‌های سیاسی یک استان شده است. به‌زودی وزیر ورزش و وزیر کشور جدید کار خود را آغاز خواهند کرد. آنها می‌توانند با کمک رئیس‌جمهور، حصاری را که دور ورزشگاه امام رضا (ع) کشیده شده، بشکنند و به‌اصطلاح این ورزشگاه را آزاد کنند.
نمی‌توان در شرایطی که تیم‌های عربستانی به کشور می‌آیند و همه نگاه‌ها به حضور رونالدو در ایران است، به دلیل مسائل سیاسی خود را از یک استادیوم خوب محروم کنیم. هنوز تصویر چمن ورزشگاه آزادی و سکوهای سیمانی آن در روزهایی که رونالدو و نیمار به ایران آمده بودند، در ذهن‌ها باقی است.
امید است که به‌زودی شاهد ساخت یک ورزشگاه جدید، بازسازی ورزشگاه آزادی و آزادسازی ورزشگاه امام رضا (ع) مشهد باشیم. شاید از این سه آرزو تنها بازسازی آزادی محقق شود که همان هم در این شرایط برای فوتبال کشور غنیمت است.
