امام حسین(ع) در اوج معرفت الهى قرار دارند و تمام اولیاى الهى و سالکان طریق الى الله باید در مکتب ایشان زانو بزنند و درس عشق و معرفت بیاموزند، باشد که از برکت و نور قدسى آن حضرت(ع) بهره‌اى ببرند و توشه‌اى بیندوزند.
ایشان(ع) در دعاى عرفه مى‌فرماید:
«أَنْت الّذی أَشرقت الأَنوار فی قُلوبِ أُولیائکَ حتّى عَرَفُوک و وحّدوک، وأنتَ الّذی أزلْتَ الأغیارَ عن قلوبِ أحبّائِک حتّى لم یُحِبُّوا سِواکَ، و لم یلجَؤا إلى غیرِک؛ بارالها! تو نور ]ایمان[ را در دل‌هاى دوستدارانت تاباندى تا این‌که تو را شناخته و به یکتایى‌ات اقرار کردند. ]بارالها![ تو بیگانگان را از دل‌هاى دوستدارانت راندى تا غیر تو را دوست نداشته باشند و به کسى جز تو پناه نجویند.»[1]
در روز عاشورا هنگامى‌که فرزند با عظمت امام حسین(ع) حضرت على اکبر(ع) از پدر اذنِ مبارزه و جهاد طلبید، حضرت(ع) بدون هیچ درنگى به او اجازه‌ى جهاد دادند[2]. به طور یقین، تنها کسانى که فقط خداوند سبحان را مى‌بینند و رضایت او را مدّ نظر دارند، لحظه‌ای درنگ نمى‌کنند و تمام دارایى خود را بدون هیچ چشم‌داشتى فداى معبود حقیقى مى‌کنند.
اگر در دل امام حسین(ع) بجز حبّ و دوستى خداوند، دوستى غیر او جاى داشت هرگز نمى‌توانستند در آن لحظات سخت و سنگین عاشورا دست به چنین فداکارى عظیمى بزنند و صحنه‌هایى از عشق و شور بیافرینند که در تمام تاریخ بى‌نظیر است. هیچ حجاب و پرده‌اى میان امام حسین(ع) و خدای سبحان وجود نداشت و ایشان(ع) بجز خداوند، هیچ چیز دیگرى را نمی‌دیدند.
امام حسین(ع) آثار و مظاهر این مقام معرفت را در مرحلة عمل در صحراى کربلا به بهترین وجه نمایان کردند و درس ایثار، عشق و معرفت را به جهانیان آموختند. در روز عاشورا تمام ملائکه، جنّیان و قدرت‌هاى عالم گرد آمدند، تا ایشان7 را یارى دهند، امّا آن حضرت به همه جواب رد مى‌دهند و فقط رضایت محبوب را مى‌نگرند و به محضرش عرض مى‌کنند:
«صَبراً على قَضائِک یا ربّ! لا إله سِواک یا غیاثَ المسُتغیثین؛ بارالها! صبر مى‌کنم بر قضاى تو، خدایى جز تو نیست، اى فریادرس گرفتاران! »[3]
-------------------------------------------------------------
[1] . بحارالأنوار:95/ 226.
[2] . اللهوف: 67.
[3] . موسوعة کلمات الإمام الحسین(ع): 615 .
برگرفته از کتاب آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع) نوشته استاد حسین انصاریان
