تعلیم دعا
در تربیت دینی ، دعا و درخواست از خداوند جایگاه ویژه ای دارد. دعا ابزاری است
که بنده را به خالق پیوند می دهد و از طریق آن، نیازهای فردی و درونی خویش را با
خداوند قادر متعال در میان می گذارد و در پرتو آن به سکون و آرامش نایل می آید
.
علی (ع)در سیره تربیتی خویش به عنصر دعا اهمیت زیادی قائل شده اند . آن حضرت هم
دعاهایی را به فرزندان خود تعلیم می دادند و هم آنان رابر مداومت بر آن توصیه
می نمودند . امام حسین (ع) می فرماید :«پدرم مرا به خواندن دعای جوشن کبیر و حفظ و
بزرگداشت آن توصیه نمودند و سفارش کردند که در هنگام وفاتشان آن را برکفنشان بنویسم
و آن را به خانواده ام تعلیم دهم و آنان را برخواندن آن برانگیزانم
»
هر چند در روایات برای دعا اوقات خاصی بیشتر مورد تاکیدقرار گرفته و برخی دعاهای
خاص در اوقات خاص وارد شده ، اما علی(ع) در سیره تربیتی خود هر فرصت مناسب را مغتنم
شمرده و به تعلیم دعا به فرزندانش پرداخته ، برای نمونه در هنگام غذاخوردن فرزندش
امام مجتبی (ع) را به دعایی همیشگی سفارش نموده و در ضمن آن به نقش تغذیه و سلامتی
جسمانی برای انجام عبادات ونیز وسیله بودن غذا برای توان عبادت بیشتر ، اشاره
می نماید ;آن حضرت فرمود : «فرزندم ! هیچ لقمه سرد یا گرمی را مخور وهیچ شربت یا
جرعه آبی را منوش الا اینکه قبل از خوردن و آشامیدن، این دعا را بخوانی «اللهم انی
اسئلک فی اکلی و شربی السلامه من وعکه والقوه به علی طاعتک و ذکرک و شکرک فیما
بقیته فی بدنی و ان تشجعنی بقوته علی عبادتک و ان تلهمنی حسن التحرز من معصیتک
.
»
امام علی (ع) به دلیل اهمیت دعا و نقش آن در تربیت دینی ، نه تنها
در طول زندگی خویش به فرزندان خودتعلیم دعا می نمودند بلکه در واپسین لحظات عمر
خویش و در هنگام احتضار نیز از این امر غافل نبودند ، چنانکه در همان
حالت حساس احتضار به فرزند خویش امام حسن(ع) دعایی راتعلیم نموده اند.