معصوم بودن انبیا در تمام عمر

ما معتقدیم:همه پیامبران الهی معصومند،یعنی در تمام عمر (چه پیش از نبوت و چه بعد از نبوت) از«خطا و اشتباه »و«گناه »به تایید الهی مصون و محفوظ می باشند،زیرا اگر مرتکب خطا یا گناهی شوند اعتماد لازم برای مقام نبوت از آنها سلب می شود،و مردم نمی توانند آنان را واسطه مطمئنی میان خود و خدا بشناسند،و آنان را در تمام اعمال زندگی پیشوا و مقتدای خویش قرار دهند.
به همین دلیل معتقدیم:اگر در برخی ظواهر آیات قرآن گناهی به بعضی از پیامبران الهی نسبت داده شده،از قبیل «ترک اولی »است (یعنی در میان دو کار خوب،آن را که خوبی کمتری داشته انتخاب کرده اند در حالی که سزاوار بوده خوبتر را برگزینند) یا به تعبیر دیگر از قبیل «حسنات الابرار سیئات المقربین،کارهای خوب نیکان (گاهی) گناه مقربان محسوب می شود.»[1] چرا که از هر کس به اندازه مقام او انتظار می رود.
پیامبران بندگان فرمانبردار خدا هستند
بزرگترین افتخار پیامبران و رسولان الهی این بوده که بنده مطیع و فرمانبردار خدا باشند،به همین دلیل همه روز در نمازهایمان این جمله را درباره پیامبر اسلام (ص) تکرار می کنیم:«و اشهد ان محمدا عبده و رسوله،گواهی می دهم که محمد (ص) بنده خدا و رسول اوست ».
ما عقیده داریم:هیچ یک از پیامبران الهی ادعای الوهیت نکردند،و مردم را به پرستش خویش فرا نخواندند:«ما کان لبشر ان یؤتیه الله الکتاب و الحکم و النبوة ثم یقول للناس کونوا عبادا لی من دون الله،برای هیچ بشری سزاوار نیست که خداوند کتاب آسمانی و حکم و نبوت به او دهد،سپس او به مردم بگوید:غیر از خدا مرا پرستش کنید».[2]
حتی حضرت مسیح (ع) نیز مردم را هرگز به پرستش خویش دعوت نکرد،و همواره خود را مخلوق و بنده و فرستاده خدا می دانست:«لن یستنکف المسیح ان یکون عبدا لله و لا الملائکة المقربون،هرگز مسیح (ع) از این ابا نداشت که بنده خدا باشد،و نه فرشتگان مقربان او (ابا دارند که خود را بنده خدا بدانند) ».[3]
تواریخ امروز مسیحیت نیز گواهی می دهد که مساله «تثلیث » (اعتقاد به خدایان سه گانه) در قرن اول مسیحیت وجود نداشت،و این طرز فکر بعدا پیدا شد.