حمد و سپاس بی قیاس، ذات بی قرینی را سزاست که به رغم سیطره قدرت و گستره شکوه و جلالت، همواره با شمول نعمت و زبان رحمت بندگان را می نوازد و همگان را بر سر خوان بی منتش میهمان می دارد. او که جمیل است و هستی را در اوج جمال برپا داشته و کائنات را مست جلال خویش ساخته، خلیفه خود را در پرتو عبودیت، رمز جلالت و عزت می آموزد و مشعل اندیشه و فکرت را با ندای «فاعتبروا یا اولی الالباب» همواره در درون او می ا فروزد.
عرصه زندگی را مدرسه معرفت و ملازمت ذکر و فکر، تعقل و تعبد را مایه بصیرت، توجه به «فأقم وجهک للدین حنیفاً» را موجب بیداری فطرت و زمزمه «فإن العزه لله و لرسوله و للمومنین» را مایه قوام عزت و دوام صلابت، و تمسک به کتاب و عترت را موجب دوری از ضلالت و شکوه «کرمنا بنی آدم» را در سایه فرهنگ پویای تشیع راستین و اعتصام به ولایت، وصول به رضوان را در پرتو اطاعت حق و اهل آن مقرر می دارد.
او که زیبا آفرین و أحسن الخالقین است، نظام هستی را نظام احسن و بر بلندای افق آن انسان را «فی أحسن تقویم» می آفریند؛ سپس «أحسن الحدیث» را برای او می فرستد تا «لنبلونکم أیکم أحسن عملا» را در عرصه ملک با زیبا پسندی و جمال آفرینی زیباصفتان ترسیم نماید. زمزمه «إن الله اصطفی آدم و نوحا و آل ابراهیم و آل عمران» را از فراسوی زمان برای اهل اندیشه و بصیرت می سراید و خلیلی چون ابراهیم را با اوصافی چون «حنیف» و «رشید» و «حلیم» و «منیب» و صاحب «قلب سلیم» و حبیبی چون محمدr را به «خلق عظیم» «و بالمؤمنین رئوف رحیم» می ستاید.
«محمد» را اسطوره استواری و استقامت و مقتدای او را پدرش ابراهیم قلمداد می نماید و در تبیین توحید در اهداف و وحدت در رفتار، سیره امت اسلامی را شیوه ابراهیم می شمارد.
یعنی بالاترین خصیصه موحدین و سربازان عرصه اندیشه اسلامی نفی فرهنگ شرک و کفر و سلطه طواغیت و نمرودیان هر زمان است. لذا گاه به اجمال آنان را به «لقد کان فی رسول الله أسوه حسنه» دعوت، گاه به شیوه ابراهیم اشارت و سپس «قد کانت لکم أسوه حسنه فی ابراهیم» را بر آنان تلاوت می فرماید.
و در مقام تفصیل، گاه از محاجه و منطق علمی او با «و حاجه قومه قال أتحاجونی فی الله و قد هدین» و سپس از انقیاد و سلامت فکر توحیدی او در «إنی وجهت وجهی للذی فطر السموات و الارض» سخن به میان می آورد و گاه به تسلیم کشاندن فطری معاندین و ارجاع به وجدان سلیم را با «فإرجعوا إلی أنفسهم فقالوا أنکم أنتم الظالمون» بیان می کند و گاه در مقام عدم پذیرش حق از سوی آنان و بی توجهی به استدلال روشن او «اف لکم و لما تعبدون فی دون الله أفلا تعقلون» را متذکر می شود و در نهایت از بی نتیجه ماندن کید جبهه باطل و مکر دشمنان با «فجعلناهم الأخسرین» یاد می کند.
زمانی از شیوه استدلال برنده در دفع مبانی اندیشه اهل باطل سخن به میان می آورد، لذا اشاره به «ان الله یأتی بالشمس فی المشرق فأت بها من المغرب فبهت الذی کفر» می نماید و در مبهوت ساختن و به زانو درآوردن فکری آنان، قدرت ابراهیم را بر ملا می سازد. و در کلامی از بر دوش گرفتن تبر و سراغ بتخانه آمدن، تبیین بی هویتی و تهی بودن شرک و بت پرستی سخن به میان می آورد.
یعنی امتی که تسلیم حق و آموزه های وحی است راه پر عزت و در عین حال مخاطره خویش را بدون هیچ خوف و اندوهی ادامه می دهد، و ملامت هیچ ملامت گری در تداوم راه علمی و عملی او تأثیری ندارد. او فعال است نه منفعل؛ مبدأ حرکت و پویایی و تحرک آفرینی است، نه ساکن و منقاد؛ روی پای خود می ایستد و با استواری خویش دشمن را به ستوه و انفعال می کشاند؛ او چون پیرو ابراهیم حنیف و فرزندش محمد r است به مصداق کلام وحی همواره حنیف است و از صراط مستقیم انحراف ندارد.
آری این است رمز مقاومت و پایداری موحدین و علت دردمندی همه دلهای تپنده و بیدار در طی قرون و اعصار و این همان پیام تشیع راستین علوی و فاطمی است که هر زن و مرد مسلمانی را به ایفای مسؤولیتی سنگین فرا می خواند.
اینجاست که آزاد مرد بشریت و مظهر عدالت علی(ع) را به ریسمان می کشند و حرص و طمع و دنیا مداری، دین را هم به عرصه بازی و ملعبه می برد و پاکترین انسانها به قربانگاه می روند تا اندیشه التباس حق بین اهل باطل تثبیت نگردد، و کید و مکر آنان با شهادت و رشادت اهل حق بر ملا گردد و اینجاست که فاطمه(س) تنها می ماند و دینداران و حامیان بیت وحی بسیار اندک می شوند؛ کار به جایی می رسد که متعرض حریم نبوی می گردند، لیکن دست پرورده وحی مقاوم و صبور می ایستد، تا آنجا که بازوان دختر پیامبرr سپر و سد راه آنان قرار می گیرد، لیکن مطامع دنیوی چشم باطل اندیشان را کور نموده، با تازیانه بر بازوان بضعه النبی می نوازند، اما او که از صلب ابراهیم و ثمره نبوت و اصل امامت است، به مصداق «المؤمنون، و المؤمنات بعضهم اولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر» به دفاع از بالاترین معروف و دفع زشت ترین منکر در جامعه اسلامی، همچنان نستوه و با صلابتی بی بدیل می ایستد و در مقابل بدعت، انحراف و اجتهاد در برابر نص و انتخاب نامردمان در مقابل انتساب حق، بالاترین و زشترین مظالم را به جان می خرد.
فاطمه(س) خود به منزله امتی است که قرآن کریم در آیه مباهله شکوه و عظمت او را بمانند «إن ابراهیم کان أمه لله حنیفا» معرفی می کند و بر این اساس پیامبرr به جای همه زنان مسلمان فاطمه (س) را فقط برای مباهله می گزیند؛ لذا تاریخ گاه از فاطمه در محاجه با خلیفه و گاه از همراهی او با علی(ع) و رفتن بر در خانه مهاجر و انصار و گاه با حضورش بر سر قبر شهدای احد و گاه با ورودش به بیت الاحزان و ابراز اندوه و شکوه از اینهمه بی مهری و فرصت طلبی و گاه از کلمات آتشین او با زنان مدینه و تبیین جایگاه حمایت از سنت نبوی و ولایت علوی، یاد می کند و آنگاه که هیچکدام از این طرق راه را بر تحقق اهداف الهی فاطمه(س) نمی گشاید، و اکثریت مردم رفاه طلبی و تعیش و بی تفاوتی را بر می گزینند، فاطمه(س) برای آنکه به تاریخ و همه امت اسلامی پیامش را ابلاغ نماید و مظلومیت خود و همسرش را به آیندگان انتقال دهد، تصمیم به ایراد خطبه می گیرد، تا هم اتمام حجت و حجیت بر مردم زمان خود نماید و هم درس حمایت از حق را در عین تنهایی به هر زن و مرد مسلمانی بیاموزد.
لذا گر چه قلبی سوزان و مالامال از اندوه، و صورتی نیلگون از جفا و بازویی مجروح از نامردمی و پهلویی مکسور از رفتاری زشت و شنیع دارد، و حتی در این میان به فرزند شش ماهه او هم توجه و ترحم نگردیده، لیکن او پرورش یافته خانه وحی است و آمیزه های وحی با گوشت و پوست و همه اعضای ظاهری و جان فاطمه عجین شده، و هیچ عاملی او را از ادامه مسیر علمی و عملی در عرصه مقابله با انحراف باز نمی دارد. دیگر جز فضه آن خادمه وفادار و ام سلمه بانوی مدافع ولایت و امامت، اسماء و تعدادی بسیار انگشت شمار از زنان و مردان کسی پذیرای سخن فاطمه نیست. اما او یک تنه حرکت می کند؛ حرکتی عمیق، علمی، سیاسی، تاریخی و اجتماعی. او چون کوکب دری بر فراز تاریخ اسلام می درخشد و به رغم اینکه دیگر به او فرصت حیات و رخصت زندگی نمی دهند و دیگر دنیاطلبان تحمل حضور فاطمه(س) را در مدینه النبی ندارند اما در کوتاهترین مدت بلندترین پیامها را به تاریخ می دهد.
جامعیت ابعاد زندگی زهرا(س) به جامعیت و گستردگی شریعت نبوی است و شیوه عملی او گویای کمال و غنای مکتب و اندیشه والای نظری اوست.
حرکت علمی و متکی بر وحی و در عین حال صبورانه و پرصلابت فاطمه (س) برای زن مسلمان در هر عصری این پیام را دارد که بایستی پرده های جهل، انحراف، التباس، بدعت و نیرنگ بدست شما برداشته شود و این اختصاص به جاهلیت اولی ندارد بلکه هر زمان که حق و انسانیت ابزار دست نیرنگ بازان قرار گرفت بایستی مقتدرانه ایستاد، عالمانه سخن گفت، حکیمانه پند داد، صبورانه عمل کرد و مظلومانه جان سپرد.
حال ره آورد این تلاشها و رنجهای خالصانه برای این عصر و این نسل چیست؟ و رسالت زن و مرد مسلمان در این رهگذار حساس و مقطع پرتشویش کدامست؟
در دنیایی که از خصوصیات بارز آن اضطراب، نا امنی، بحران های فزاینده، روان پریشی فردی و اجتماعی، درون گریزی و برون ستیزی است، به جای مسؤولیت پذیری و خدمت داعیه طلبکاری و خصومت ترویج می گردد و انسان مداری جدای از خصایص انسانی و تعلیم بدون تزکیه و عرفی گرایی بریده از وحی، اصالت بخشی به آزادی به معنای اباحیت و ابتذال هر لحظه توسعه می یابد و مادی نگری تمام آثار معنوی و ارزشهای اخلاقی را به فراموشی و واژگون سازی و تبدیل هویت می کشاند.
گستره ارتباطات و سیطره تبلیغات و القاتی چون نظم نوین جهانی و جهانی سازی، ناکارآمد جلوه دادن دین، جدا سازی عرصه دین از دنیا، و مسایلی از این قبیل، همه و همه موضوعاتی است که یک مسلمان اندیشمند را به تفکر و برنامه ریزی دقیق و عمیق می خواند تا در راه احیا و ترویج انگیزه های الهیش بیش از هر زمان دقت به عمل آورد.
از طرفی توجه به جامعیت قوانین و تفکر سیستمی حاکم بر احکام، رسالت جهانی سازی حق، پیشگیری از ابزار سازی بنی آدم و خصوصاً زن و مرد مسلمان، پرهیز از تنگ نظری و جمود و دوری افراط و التقاط او را وامی دارد تا با بصیرت و تیزبینی، علم و اندیشه، کیاست و ظرافت، کارآمدی و آینده نگری خاص برخوردار گردد، و بتواند از همه ابزار در جهت تحقق اهداف والای خود استفاده نماید و رسالت «کنتم خیر أمه أخرجت للناس» و «کذلک جعلناکم أمه وسطا لتکونوا شهداء علی الناس» را در این عرصه پرهیاهو و مخاطره انگیز در حد قدرت و توان محقق سازد.
اینجاست که وظیفه یک مرکز علمی و آموزشی آکادمیک چون دانشگاه امام صادق(ع) که پیوند دهنده بین علوم دانشگاهی و حوزوی است بسیار حساس و خطیر است.
در این راستا نشریه علمی این دانشگاه در واحد خواهران با استفاده از اساتید خبره و نویسندگان زبده علوم اسلامی خصوصاً در عرصه فقه و حقوق اسلامی تمام تلاش علمی خود را به کار می گیرد تا بتواند اندیشه های سازنده و در عین حال پویا و نوین بر مبنای تفکر اسلامی را بارور سازد و از ره آورد این نشریه بتواند به بسیاری از مسایل و ابهامات فقهی – حقوقی خصوصاً در عرصه زنان پاسخ دهد که بهترین شیوه تبلیغ، کار آمدی عملی زنان مسلمان، خصوصاً در عرصه علوم دانشگاهی است.
