احتضار بطئ خورشید

اختر سوزانی که شکفتگی زندگی روی زمین را ممکن ساخته، مسؤول پایان آن هم خواهد بود. برای درک این تحول خطیر طرز عمل خورشید را متذکر می شویم:

در آغاز، خورشید جز یک گلوله گاز، عمدتا مرکب از هیدروژن و هیلوم، نمی باشد. تحت عمل گرانش، این گلوله فرو می ریزد، دما و چگالی مرکزی اش سریعا افزایش می یابند. شرایط چنان می گردند که واکنشهای هسته ای در مرکز خورشید می افروزند. هیدروژن توسط یک واکنش همجوشی هسته ای به هیلوم تبدیل می شود. خورشید بمب هیدروژنی عظیمی است با این تفاوت که در خورشید موقعیت ثابت می باشد بدینمعنی که سیلان انرژی هسته ای از فروریزی ستاره(خورشید) در اثر گرانش جلوگیری می کند. خورشید آرام آرام هیدروژن خود را می سوزاند و در روی آنچه که «نموداراصلی » می نامند و ثوابت %90 عمر خود را روی آن می گذرانند، قرار دارد. و 10 میلیارد سال آنجا می ماند. در حین این دوره طولانی اوضاع و احوال منظومه شمسی ثابت می مانند و زندگی می تواند روی زمین گسترش یابد. این مرحله حدود 5 میلیارد سال است که آغازیده; بنابراین ما در نیمه راه هستیم و این امر مهلتی قبل از مراحل فاجعه زا و تخریبی واپسین به ما می دهد.

همانطور که منابع زمینی محدودند، زمانی می رسد که سوخت اصلی خورشید، هیدروژن، تمام می شود. هنگامی که دیگر هیدروژنی در مرکز خورشید نباشد، واکنشهای هسته ای متوقف می شوند زیرا همجوشی هلیوم شرائط شدیدتر دما و چگالی را می طلبد، مرکز ستاره(خورشید) دیگر به وسیله سیلان انرژی نگاه داشته نشده و فرو می ریزد. به عکس، هیدروژن سوختن خود را در نواحی بیرون خورشید ادامه می دهد. این هیات ناپایدار از طریق افزایش سریع شعاع و کاستی دمای سطحی پدید می آید. در آن موقع خورشید «ثابتی » از نوع «غول قرمز» خواهد بود و شعاعش از قریب 000/700 کیلومتر به بیش از 100 میلیون کیلومتر در کمتر از یک میلیارد سال می افزاید. طبقات بیرونی خورشید همسایه بی واسطه زمین خواهند بود. دمای بیرونش 3000 درجه خواهد شد و این برای ذوب سیاره ما(زمین) که درآن هنگام در خورشید حل خواهد شد، کافی خواهد بود.

آینده پسین خورشید دیگر دخلی به زمین، درحین «غول قرمز» بودن خورشید بلعیده شده، نخواهد داشت. خورشید وارد دوره های ناپایدار شدیدی که مربوط به بروز واکنشهای هسته ای بیش از پیش انرژی زا، خصوصا همجوشی هسته ای هلیوم است، می گردد. خورشید پس از پرتاب به بیرون، بخش بزرگی از طبقات خارجیش(که پوش آن نامیده می شود)، که زمین در آن حل خواهد شد، متراکم خواهد گردید. و ستاره ای از نوع «کوتوله سفید» را که پایان تحولش خواهد بود، تشکیل خواهد داد.

این مراحل پایانی خیلی سریعترند و فقط چند صد میلیون سال طول می کشد سپس خورشید خیلی آهسته سرد خواهد شد. تلواینک یک «کوتوله سیاه » (اختری مرده تقریبا نامرئی) بشود. پوش آن به عکس پس از بیرون افتادگی دوباره با محیط بین ستاره ای مخلوط خواهد شد و برای تشکیل ستاره های دیگر، خورشیدهای دیگر، زمینه های دیگر به کار خواهد رفت. چرخه کیهانی دوباره آغاز خواهد گردید. بنابراین ذوب زمین در درون خورشید اجتناب ناپذیر است. تنها تسکین خاطر ما این است که این پدیده شگرف 5 میلیارد سال دیگر رخ خواهد داد که به اشل زمانی ما اشل زیست شناختی، آنقدرها هم از بی نهایت تفاوت ندارد.