دشمن در خا نه

«اغزوهم قبل ان یغزوکم، فوالله ما غزی قوم قط فی عقر دارهم الا ذلوا...» (نهج البلاغه صبحی صالح، خطبه 27)

کنید، به خدا سوگند هر ملتی که در درون خانه اش مورد هجوم دشمن قرار گیرد، محکوم به ذلت خواهد بود.

این جملات، بخشی از سخنان پرشور و حماسی امیرمؤمنان علی علیه السلام در خطبه مشهور «جهاد» در نهج البلاغه است.

امام این خطبه را در اواخر عمر، و هنگامی ایراد فرمود که ارتش معاویه و مزدوران او به مناطق مختلف حوزه کومت حضرت شبیخون می زدند و شهرها و آبادیها را غارت نموده مردم را می کشتند و خانه ها را به آتش می کشیدند، و امام هر قدر عراقیان را به مقابله و مبارزه با معاویه و سپاهیان جنایتکار او دعوت می کرد، عراقیان بر اثر خستگی از جنگ، سستی و بی حالی از خود نشان می دادند چنانکه نیروهای معاویه به شهر «انبار» شبیخون زدند و به «هیت » حمله کردند و «مصر» سقوط کرد و «بصره » نزدیک بود سقوط کند!. این حملات پی درپی دشمن به اعماق حوزه حکومت امام و سستی مردم عراق، امام را به شدت متاثر کرد و حضرت خطبه جهاد را ایراد فرمود و در فراز یاد شده در بالا از این خطبه، این اصل مهم اجتماعی و قانون مبارزه با دشمن را مطرح کرد که پیش از آن که دشمن به سراغ مسلمانها بیاید، آنها باید به دشمن حمله کنند. امام این ناموس جاوید اجتماعی را بیان کرد که هر ملتی که در اثر سستی و غفلت یا ترس و ضعف در درون خانه اش مورد حمله دشمن قرار گیرد محکوم به ذلت و شکست خواهد بود.

حادثه اخیر اهانت صهیونیست ها در شهر «الخلیل » به ساحت مقدس پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله، بیان عمیق و پرسوز و آموزنده امیر مؤمنان را در ذهنها تداعی می کند زیرا طی چندین دهه، بر اثر خیانتها و کوتاهیهای رژیم ها و زمامدارانی که در منطقه عربی، مقدرات ملتهای اسلامی را در دست دارند، صهیونیست ها هر روز خاکریز تازه ای را اشغال کردند و سنگر تازه ای را گرفتند و هر روز بخش تازه ای از سرزمین فلسطین را غصب کردند و هر روز امتیاز سیاسی تازه ای به دست آوردند تا آن که در برابر مخالفت آرای عمومی جهانیان به ساختن شهرکهای جدید در شرق بیت المقدس پرداختند، و امروز گستاخی را به آنجا رسانده اند که در درون خانه مسلمانان و در شهر «الخلیل »، شهری که حرم ابراهیمی در آن قرار دارد، آشکارا به پیشوای بزرگ مسلمانان جهان اهانت می کنند!.

اگر دشمنان اسلام، «سلمان رشدی » مرتد را حلوا حلوا نمی کردند و او را در کاخهای خود نمی پذیرفتند، و به او جایزه نمی دادند و او به سزای خیانت خود می رسید، امروز کسی جرات این گستاخیها را نداشت. و اگر می شنویم که سران رژیم صهیونیستی در مقام عذرخواهی و ترمیم ظاهری قضایا برآمده اند، از بیم طوفان خشم مسلمانان است که سلمان رشدی را مجبور به تغییر قیافه و زندگی در دخمه ها کرد، نه از ترس رژیمهایی که دست در دست اربابان اسرائیل دارند و بقای رژیم خود را مدیون «واشنگتن » می دانند. چه، سالهاست که عکس العمل اینها در این گونه موارد، از حد حرف تجاوز نکرده است و به همین جهت از طرف صاحب نظران «تجارالکلام » لقب گرفته اند.