راه روشنایی

شب نیمه شعبان بود و داشتم پیاده از حرم حضرت معصومه(س) به سوی مسجد جمکران می رفتم. در این مسیر جمعیت موج می زد و در هر محلی از عابران پذیرایی می شد. یک ساعت در راه بودم تا سرانجام مناره های مسجد از دور دیده شد. مسجدی که به نظرم چندان تفاوتی با قبل نداشت، با آن که آن شب، شب نیمه شعبان بود. کمی که فکر کردم متوجه شدم سرگرم شدن در طول راه، مرا از ذکر و دعا بازداشته است. از خودم پرسیدم: «چرا من غرق زرق و برق ها شدم، بدون این که از آن ها بهره ای بگیرم.»

پس از آن، این سؤال برایم پیش آمد: «این راه، راه جمکران است و این جشن، جشن انتظار، پس چرا اثری از انتظار نیست؟»

با این فکر وارد مسجد شدم و به زحمت در میان جمعیت میلیونی، جایی برای خود یافتم تا سریع نمازی بخوانم و بازگردم. داشتم آماده می شدم نماز بخوانم که صدایی در تاریکی شنیدم که داشت زیارت آل یس می خواند و من با نجوای خوش او همراه شدم. حالی که به من دست داد و اشکی که جاری شد، وصف ناپذیر بود.

زیارت که تمام شد، احساس کردم درک من عوض شده است. چیزی را که در راه نیافته بودم، در گوشه مسجد، هنگام خواندن زیارت آل یس یافتم. مفاتیح را باز کردم و به جای این که نماز بخوانم، مشغول مطالعه دعا و زیارت های امام زمان(عج) شدم. از زیارت آل یس گرفته تا پایان زیارت جامعه، به اضافه دعای زمان غیبت را خواندم.

ناخودآگاه اشکم جاری شد. من بعد از یک هفته تلاش برای ساخت یک ماکت در محله مان، در این شب با زحمت خود را به جمکران رسانده بودم تا به گمان خودم، مرادم را از امام زمان(عج) بگیرم، ولی اکنون می دیدم، چه قدر از امام خود دور بوده و کم تر تلاش کرده ام از معارف مهدوی بهره ببرم. من که از خانواده ای مذهبی بودم، به درستی نمی دانستم: امام یعنی چه و امام کیست؟ امام چه جایگاهی در نظام هستی دارد؟ ایا همان گونه که طبیعت زیبا، نشانه وجود خداوند است، این هستی زیبا نسبتی با امام دارد؟

زیارت جامعه و آل یس برای امام شناسی بسیار مناسب اند، ولی من تا به حال از آن غافل بودم. به دعای ندبه که رسیدم، این سؤال ها به ذهن من هجوم آوردند: مردم جهان چه نیازی به امام دارند؟ ایا پذیرش ولایت امام، اجباری است یا اختیاری؟ چرا بشر در طول تاریخ دست ارادت به سوی امامان دراز نکرده است؟ آثار سوء این امام گریزی در طول تاریخ چه بوده است؟ ایا ریشه این امام گریزی به ابلیس می رسد؟ چرا ابلیس بیش تر تلاش خود را برای امام گریزی بشر اختصاص داده است؟ ایا مسیر تاریخ بشر به سوی پیروزی شیطان است یا نور ولایت؟ ایا آخرالزمانی که در آن زندگی می کنیم، محصول تلاش ابلیس است؟ چرا ابلیس تا این اندازه تلاش می کند که ظهور محقق نشود؟

نیم نگاهی به دعای ندبه پاسخ بسیاری از این سؤال ها را می دهد، اگر چه فهم دعای ندبه نیازمند مطالعه بیش تر است. در این فکر بودم که من با امام خود چه اندازه ارتباط قلبی دارم. در این لحظه دعای زمان غیبت به یاری ام آمد و راه هایی برای فهم و درک بهتر در دوران سخت غیبت ارائه داد. آخر این دعا، دعایی بود از امام زمان(عج) برای شیعیانش تا در دوران سخت غیبت آن را بخوانند.

مفاتیح را بستم و در باران اشکی که جاری بود، با امام خود عهد بستم از آن به بعد کارهایی که برای امام زمان(عج) انجام می دهم، با مطالعه و مشورت باشد. باید هر چه زودتر شروع می کردم؛ چرا که ماه رمضان در پیش بود و شب قدر از راه می رسید، شبی که تقدیر سالانه انسان ها در آن شب رقم می خورد. البته شب هایی مانند نیمه شعبان نیز به اندازه شب قدر ارزش مندند، به شرط آن که به معرفت و شناخت دست یابیم.