ایران، 17/8/80
در این گفت وگو به سه گرایش عمده در اسلام گرایی اشاره می شود: دسته اول، گروهی هستند که اصلا سیاسی نیستند و نمی خواهند اسلام را سیاسی و ابزار کسب و اعمال قدرت کنند . صاحبان این گرایش گرچه در فرایند مبارزات سیاسی از اسلام هم الهام می گیرند، اما نمی خواهند یک نظام سیاسی اسلامی درست کنند . چپ اسلامی در مصر و بعضی طرفداران شریعتی در ایران این گونه می اندیشند . دسته دوم، اسلام گرایان سیاسی معتدل و میانه رو هستند . این گرایش از دهه 70 میلادی انسجام بیشتری پیدا کرده است . کشمکش های خونین دهه 70 میلادی میان اسلام گرایان و نظام های سیاسی، گروه های اسلامی را به سمت اعتدال سوق داد . جریان سوم، جریانی افراطی است که برداشتی رادیکال از اندیشه های سید قطب را مبنا قرار می دهد . این جریان به دلیل این که مقبولیت این نوع اسلام گرایی از بین رفته، در اقلیت است; زیرا در بستر مدرنیسم، رهیافت های خشن پذیرفته نیست . به نظر نویسنده، چشم انداز آتی اسلام گرایی عمدتا تاکید بر وجه قدسی و معنوی دین خواهد بود و تجربه حکومت های دینی هم به این فرایند دامن خواهد زد .
