کتب مقدس هشت سال دفاع ملت مقاوم و نستوه ایران در برابر وحشیگری های صدام و استکبار جهانی، دربردارنده اوراق زرین حماسه ها و شجاعت هاست. در این کتاب ها نام رادمردان عرصه جهاد با نفس به چشم می خورد. بزرگ مردانی که همراه و هم راز دلاورمردان عرصه های جهاد و پیکار بوده اند، نام شان بر فراز تاریخ جاودان خواهد ماند. این سبزقامتانِ خداسیرت و بلنداندیش، گاهی با اشک دیده، زمانی با سخنانی سراسر سبز و گاهی با دستانی لبریز از دعا و سعادت، همراهی خود را با رزمندگان اسلام نشان داده اند. عارف نیک سیرت و عالم پارسا، حضرت آیت اللّه بهاءالدینی، نیز از جمله بزرگ مردانی بود که با حضور در جمع دریادلان رزمندگان اسلام، بر رزم آفرینی آنان لبخند سپاس و بوسه تشکر می زد. همواره آغوش پر مهر و محبتش بر سیمای نورانی و پیراسته شیرمردان عرصه های جبهه باز بود و لطف خداوند و شیوه کریمانه معصومین علیه السلام را برای آنان تفسیر می کرد. علاقه شدید وی به جبهه و رزمندگان موجب شد که در عین کهولت و ضعف مزاج در برخی حمله ها از جمله عملیات والفجر مقدماتی حضور پیدا کنند و خاطره ای جاودان در دفتر دفاع مقدس و رزمندگان و ملّت شریف ایران به یادگار بگذارند.
پناهی مطمئن
آیت اللّه بهاءالدینی، پناهی مطمئن برای بی پناهان و امید ناامیدان بود. او در سختی ها یاور مجاهدان بود و در عبور از گذرگاه های سخت و پر پیچ و خم زندگی، چون چراغی روشنگر راه جوانان. او سرچشمه ایمان و جلوه ای از نور خدا بود. در چهره تابناکش نور عشق و معنویت خانه داشت و در مناجات و نیایش های شبانه اش نمودار خلوص و پاکی بود. او با وجودش به زندگی معنا می بخشید. صفای درون، صداقت گفتار و دستان نوازشگرش، به قلب ها گرمی می بخشید و نیروی پایداری و مقاومت می داد.
آموزگار بزرگ اخلاق
آیت اللّه بهاءالدینی، فقیه فرزانه، عارف وارسته و الگوی اخلاقی طالبان فضل و دانش بود. او در سال های دفاع مقدس، هر شب جمعه بر کرسی اخلاق قرار می گرفت و جان مشتاق عاشقان علوم الهی و ربّانی را روشنی می بخشید. کوتاهی، صراحت، صمیمیت و حلاوت آن مجالس اخلاقی، گوهر آسمانی آن را باز می نمود و روشن بینی، بصیرت باطنی و سعه وجودی این آموزگار بزرگ اخلاق، بر ارجمندی و سودمندی خطابه های مشرقی وی می افزود. کلمات کوتاه و پر معنای آن عارف بیدار دل، به سان بارانی از فیضِ الهی، بر جان تشنه اهل معنا و اشتیاق فرو می بارید و بذر خرّمی و خرسندی در دل مؤمنان و رهپویان می کاشت.
غروب خورشید عرفان
آیت اللّه بهاءالدینی، این خورشید عرفان و اندیشه، پس از عمری نورافشانی در آسمان دانش و دین سرانجام در 27 تیرماه 1376 غروب کرد و روح بلندش به سمت آسمان پر کشید. چنین بود که عارف بزرگ حوزه علمیه، به خواست خویش رسید و پرواز تا برِ دوست را آغاز کرد و همگان را در سوگ نشاند. روحش شاد و یادش گرامی باد.
