معتقدیم: پیامبران الهی-و از همه برتر پیامبر اسلام (ص) -دارای مقام شفاعتند و برای گروه خاصی از گنهکاران نزد خداوند شفاعت می کنند،ولی آن هم به اذن و اجازه پروردگار است:«ما من شفیع الا من بعد اذنه،هیچ شفاعت کننده ای نیست مگر بعد از اذن و اجازه پروردگار».
(2) «من ذا الذی یشفع عنده الا باذنه،کیست که در نزد او شفاعت کند جز به فرمان او»
(3) و اگر در بعضی از آیات قرآن اشاره به نفی شفاعت بطور مطلق شده و می فرماید:«من قبل ان یاتی یوم لا بیع فیه و لا خلة و لا شفاعة،انفاق کنید پیش از آن که روزی فرا رسد که در آن روز نه بیع وجود دارد (تا کسی بتواند سعادت و نجات را برای خود خریداری کند) و نه دوستی (و رفاقتهای معمولی سودی دارد) و نه شفاعت »
(17) منظور شفاعت استقلالی و بدون اذن خداست،یا درباره کسانی است که قابلیت شفاعت ندارند،زیرا بارها گفته شد که آیات قرآن یکدیگر را تفسیر می کنند.
ما معتقدیم:مساله شفاعت،وسیله مهمی است برای تربیت افراد،و باز گرداندن گنهکاران به راه راست و تشویق به پاکی و تقوا و احیای امید در دل آنان،چرا که مساله شفاعت،بی حساب و کتاب نیست،تنها در مورد کسانی است که شایستگی آن را داشته باشند،یعنی آلودگی آنها در حدی نباشد که رابطه خود را با شفیعان بکلی قطع کرده باشند،بنابراین مساله شفاعت به گنهکاران هشدار می دهد،تمام پلها را پشت سر خود خراب نکنند و راهی برای بازگشت برای خود بگذارند و لیاقت شفاعت را از دست ندهند.
2- سوره بقره،آیه 255.
3- سوره بقره،آیه 254.