پرسیدند که صبر بر چند نوع است؟ شیخ ما فرمودند که صبر بر دو نوع است و هر حالی را صبری است مناسب آن حال، اما صبری که در راه حق محمود است، آن است که چون معصیتی او را پیش آید نفس خود را حبس کند و آن معصیت را نکند و صبر کند و چون او را اطاعتی پیش آمد و نفس خواهد که سرکشی کند از آن. طاعت را به جای نیارد.
صبر محمود آن است که نفس را بر آن طاعت تکلیف کند و بر شدت و مشقت آن طاعت صبر کند، و چون کاری پیش آید که مکروه طبع بود و نفس آن را قبول نکند. صبر آن باشد که نفس را فرمایی که تابه طیب قلب آن مکروه را قبول کند، ولیکن صبر جمیل آن بود که پیش از آن که بلای حق به وی رسد وی به آمدن ورسیدن بلا راضی باشد. یعنی بنده را بر حکم خداوند اعتراض نباشد و اگر بلای خداوند به بنده رسد آن گاه این بنده به صبر و رضا پیش آید، صبر بود و لیکن جمیل نبود و اگر در بلایی، آرزوی رفتن بلا در خاطر بود این از بنده جزع بود، و اگر در بلا با کسی شکایت کند این بنده را با خداوند خصومت بود اگر بلا به بنده رسد، آن گاه صبر کند این از بنده عجز بد، و آن که به بلا صبر نکند وعید در حق وی آن است که خداوند تعالی درباره موسی پیغمبر صلوات الله علیه فرمود که: «یا موسی! هر که راضی نبود به قضای من و صبر نکند بر بلای من، و شکر نگوید بر نعمت های من از زیر آسمان من بیرون رود. گو: غیر من خدای دیگر طلب کن».