معمولاً مردم زندگی خود را با افراد دیگری مقایسه می کنند و به خوشبختی فرضی یا واقعی آن ها رشک می برند. این اشتباه بزرگی است که از دور افرادی را که در واقع خوشبخت نیستند خوشبخت فرض کنیم و سپس حسرت بخوریم.
بسیاری از مردم درک نمی کنند که افراد دارای شهرت، ثروت و اقبال اغلب احساس بدبختی می کنند، زیرا آن چه دارند یعنی شهرت، ثروت و زندگی مجلل از عوامل و ابزار خوشبختی نیستند.
ما خود را با هر کسی که به تصور خویش از خود خوشبخت تر می پنداریم مقایسه می کنیم، اگر همه ی ما در می یافتیم که زندگی افرادی که خوشبختی خود را با آن ها مقایسه می کنیم آکنده از درد و رنجی است که ما از آن آگاهی ندرایم مسلماً هرگز خود را با آن ها مقایسه نمی کردیم و به حال آن ها رشک نمی بردیم.
به مثال زیر توجه کنید:
دو زوج برای صرف شام به رستورانی می روند. زوج الف در راه رسیدن به رستوران با یکدیگر دعوا می کنند و زوج «ب» هم بین خود مشاجره به راه می اندازند، اما هنگامی که آنها در رستوران به یکدیگر می رسند هر دو با نشان دادن چهره ای کاذب وانمود می کنند که همه چیز عالی است. یکی از دو زوج از زوج دیگر می پرسد: «حال شما چه طور است؟» زوج دیگر می گوید: «عالیه، حال شما چطور است؟» در حین صرف شام نیز هیچ یک از دو زوج کلمه ای از مشاجرات خود به زبان نمی آورند. در راه برگشت از رستوران یکی از زوجین «الف» به دیگری می گوید: دیدی زوج «ب» چه قدر خوشبخت اند، چرا ما این طور نیستیم؟ از سوی دیگر زوج «ب» نیز گفت و گوی کاملاً مشابهی را در مورد خوشبختی زوج «الف» و محرومیت خود از این خوشبختی فرضی آغاز می کنند. به این ترتیب آن ها نه تنها در مورد دعوایی که داشته اند ناشادند بلکه اضافه بر آن به واسطه ی مقایسه ی خود با زوج دیگر نیز ناخرسندند. به عبارت دیگر، این افراد در نتیجه ی مقایسه ای ناموجه دستخوش ناشادی مضاعف اند. این است خطر مقایسه ی خود با دیگران.
همیشه کسانی هستند که بیش تر از شما دارند، آدم هایی با پول بیش تر، ظاهر بهتر، استعداد زیادتر، فرصت های بیش تر و... اگر شما همواره خود را با این جور افراد مقایسه کنید، مدام احساس ناخرسندی می کنید. در عوض می توانید کار آدم های خوشبخت را انجام دهید. یعنی برای آن چه دارید سپاسگزار باشید و به خاطر داشته باشید، هستند افراد بسیاری که از شما خیلی کم تر دارند.
ما با مقایسه ی خود با دیگران قادر نخواهیم بود در هیچ یک از جنبه های زندگی خوشبختی خود را افزایش دهیم و برعکس با خودداری از مقایسه ی خویشتن با کسانی که تصور می کنیم از ما خوشبخت ترند، می توانیم خوشبخت تر شویم.
در واقع خوشبختی از ادراک افراد نشئت می گیرد. اگر تمام ناراحتی های خود را بر روی یک میز بریزید و بعد از شما فرد دیگری بیاید و ناراحتی هایش را روی میز بریزد، شما قطعاً ترجیح می دهید ناراحتی های خودتان را برای خود بردارید. اگر احساس می کنید فرد خوشبختی نیستید، از بیماران سرطانی، زندانیان و بیمارانی که توسط مراکز بهزیستی نگهداری می شوند دیدار کنید تا به سرعت متوجه شوید که چه قدر خوشبخت و کامیاب هستید. کسی چه می داند شاید به این نتیجه هم برسید که تا چه حد خوش شانس هستید و بعد از آن قدردان داشته های تان شوید.
خوشبختی، در درک صحیح داشته های شخصی خلاصه می شود، حال چه زیاد باشند و چه کم.
بنابراین می بینیم که چه طور احساس رضایت ما از زندگی اغلب به این بستگی دارد که خود را با چه کسی مقایسه می کنیم. البته چیزهای دیگری را هم به جز درآمد، مورد مقایسه قرار می دهیم. مقایسه ی پیوسته با کسانی که زیرک تر، زیباتر، یا موفق تر از ما هستند نیز به پرورش این احساس حسادت، محرومیت و اندوه کمک می کند. اما می توان از همین اصل در مسیری مثبت نیز استفاده کرد. می توانیم با مقایسه ی خود با کسانی که از ما ناموفق تر هستند احساس رضایت و به دنبال آن احساس خوشبختی خود را از زندگی افزایش دهیم.
منبع مقاله :
امیری، شاهرخ؛ (1387) خوشبختی- بدبختی انتخاب با توست! تهران: نشر قطره، چاپ اول. 