سیر و سیاحت در قرآن

1- اوامر قرآنی که مسلمانان را تشویق به سیر و سیاحت در زمین  می کند و معمولاً با عبارت “سیروا فی الارض فانظروا” آغاز می‎شود.

2- اشاره قرآن و برخی روایات به پدیده‎ها و اسرار مسائل جغرافیایی مانند:

مرج البحرین یلتقیان بینهما برزخ لایبقیان (الرحمن، 22و 21)

- حتی بلغ مجمع‎البحرین (الکهف، 60)

- و الجبال اوتادا (النبأ، 7)

- وجعلنا فی الارض رواسی ان تمیدبهم (الانبیاء، 31)

- و جعلنا السماء سقفا محفوظا (الانبیاء، 32)

- ان السموات و الارض کانتا رتقا ففتقناهما (الانبیاء، 30)

- سبع سموات و من الارض مثلهن (الطلاق، 12)

- و تری الشمس اذا طلعت تزاور عن کهفهم ذات الیمین و اذا غربت تقرضهم ذات الشمال و هم فی فجوه منه (الکهف، 17)

3- اشاره قرآن به این مسائل همراه با تشویق به علم دوستی و کنجکاوی علمی سبب مسافرت مسلمانان به اقطار مختلف عالم برای کشف آن چه در قرآن و روایات آمده بود، شد. کنجکاوی علمی تا بدان حد پیش رفت که دولت‎های اسلامی سرمایه و نیروهای خاصی را به این گونه سفرهای اکتشافی اختصاص دادند. سفر هیأت هایی به سرپرستی ”محمد بن موسی خوارزمی“ به بیزانس برای یافتن غار اصحاب کهف و ”سلام ترجمان“ به منطقه خزر برای پیدا کردن سد ذوالقرنین به دستور ”الواثق بالله“ در سال‎های 222 تا 227 هجری نمونه‎هایی از این تلاش‎ها است.