با وجود تمام تلاش ها برای بهبود بهره وری، موانعی در کشورمان وجود دارد که مدیران جامعه و مردم باید برای از میان بردن آنها بکوشند. این موانع در بخش های گوناگون وجود دارد. برای مثال، موانع بهره وری در بخش منابع انسانی عبارت است از: پایین بودن کارآیی کارکنان اداره ها، هدر رفتن اوقات فراغت سالمندان و بازنشستگان و بهره نگرفتن از توان و تجربه گران بهای آنان، ضعف کاردانی، آفت تعطیلات، فقر فرهنگ مطالعه و ضعف تکریم خدمت به مردم.
موانع بهره وری در بخش تولید چنین است: کم رنگ بودن نقش خانواده در تولید کالاهای مورد نیاز خود مانند پوشاک و برخی مواد غذایی مانند ماست، رب و...، ذخیره سازی مواد اولیه و اجناس ضروری، فراوانی ضایعات، سهل انگاری در تولید مواد غذایی.
در بخش توزیع و انتقال به این موانع برمی خوریم: عرضه نامناسب و فلّه ای مواد غذایی، شیوه نامناسب عرضه خدمات، شیوه نامناسب عرضه سوخت و حمل و نقل.
در بخش مصرف نیز موانع بسیاری سر راه بهره وری وجود دارد، مانند: خرید انبوه مواد غذایی، اسراف در پذیرایی، مُدگرایی، تجمل گرایی، تولید نامتعارف زباله، مصرف بی رویه دارو.
[1] بی شک، ایجاد فرهنگ بهره وری نیازمند سرمایه گذاری های بلندمدت است تا بتواند ضامن استمرار و تداوم ارتقای بهره وری باشد. این سرمایه گذاری باید در زمینه آموزش و پرورش کودکان و ایجاد تغییر در چگونگی تعلیم و تربیت فرزندان در خانواده ها صورت گیرد تا نگرش های بهره وری درونی شوند.
بهره وری و محور اساسی آن، یعنی نیروی انسانی کاردان و باکفایت یکی از پایه های رشد و توسعه در روزگار ما است. ازاین رو، برای ایجاد بهره وری و بهبود شیوه های آن باید به تربیت نیروی انسانی بسیار توجه داشت. در این میان، فرد و خانواده نقش مهمی دارند. تغییر الگوی مصرف و برنامه ریزی برای استفاده بهینه از اوقات فراغت، تلاش برای استقلال نسبی و ایجاد فرهنگ تولید در خانواده مؤثر است. همچنین سازمان ها و نهادهای اجتماعی با تدبیر مناسب و سازمان دهی صحیح می توانند کار گروهی را تقویت کنند که به رشد فرهنگ تعاون و در نتیجه، بهره وری می انجامد.
[2]
پی نوشت:[1] بهره وری در پرتو اسلام، صص 88 52.