بهاره کیان افشار؛ موفق از «عاشقانه» تا «کمدی انسانی»

ورتا چمانی

آهسته و پیوسته

بهاره کیان افشار را بسیاری با ایفای نقش در سریال «کلاه پهلوی» شناختند.

سیدضیاءالدین دری تاریخی‎‌ساز توانای تلویزیون نه فقط نقش اصلی آن سریال «فرخ باستانی» را به امیرعلی دانایی سپرد تا بهترین نقش کارنامه این جوان خلق شود بلکه یکی از کاراکترهایی که در برابر فرخ ایجاد می‌شد و «شادی مستشارنیا» نام داشت را به بهاره کیان افشار سپرد که هرچند پیشتر کمتر ازش شنیده بودیم اما با هدایت‌های دری خیلی خوب از پس ایفای نقش برآمد.

صدای بهاره در «کلاه پهلوی» توسط فریبا رمضان‌پور دوبله شده بود اما بعدتر وقتی در جشنواره سی و یکم فیلم فجر این بازیگر با دو فیلم «هیچ کجا هیچ کس» و «گناهکاران» با صدای خودش حرف زد مشخص شد که به لحاظ فن بیان هم بازیگریست توانا که با درک درست دیالوگ‌ها و نه فقط حفظ کردن سرسری آنها به ادای دیالوگ می‌‌پردازد.

کیان افشار در ماه‌های اخیر بیش از همه در سریال خانگی «عاشقانه» دیده شده است؛ سریالی به کارگردانی منوچهر‌‌هادی که بهاره در آن در نقش کاراکتری ظاهر شده است که سودای خارج رفتن دارد.

دختری جوان و امروزی که تقریبا تا انتهای سریال اهداف درونیش مشخص نیست و انگار همواره از افشای درونیات واهمه دارد.

دختری که سوءظن درباره اش هم کم نیست و وقتی وارد رابطه با جوانی ولنگار با بازی هومن سیدی می‌‌شود این سوءظن بیشتر و بیشتر می‌‌شود.

بهاره کیان افشار در «عاشقانه» تلاش زیادی کرده که تصویرساز بلاتکلیفی و در عین حال رندی نسل جوان روزگار ما باشد.

نسلی که در ظاهر همه از اهمیت آن سخن می‌‌گویند اما کم پیش آمده که به جدیت درباره علایق این طیف و البته دورنمای آینده‌اش مطالعات جدی انجام شود.

شاید یک دلیل بلاتکلیفی این نسل همین بلاتکلیفی دولتمردان نسبت به آنها باشد.

منوچهر‌‌ هادی در تعامل با بهاره کیان افشار تلاش موثری داشته برای شناساندن بخشی از درونیات این طیف به مخاطبان.

ورود به تئاتر

بهاره کیان افشار بعد از «کلاه پهلوی» با سریال «گاهی به پشت سر نگاه کن» هم تجربه کار تلویزیونی را پشت سر گذاشت اما به هر حال میان مایگی این سریال باعث شد بهاره هم چندان دیده نشود و شاید برای همین بود که این بازیگر جوان هم الویتش را گذاشت بر سینما و در کنار آن تئاتر.

کیان افشار از ابتدای دهه نود کار ایفای نقش در تئاتر را آغاز کرد و در طی سال‌های بعد در نمایش‌های مختلفی و از جمله «بازرس‌‌هاند واقعی»، «بوی قهوه و بلال و کباب»، «دست نیافتنی‌‌ها» و «هتلی‌ها» ایفای نقش کرد که در این بین «هتلی‌ها» که کارگردانیش را حمیدرضا آذرنگ انجام داده بود بیشتر‌زا سایر نمایش‌ها دیده شد.

بهاره سعی زیادی کرده که نمایش‌هایی را برای بازی انتخاب کند که در کنار وجه مخاطب پسند بودن چالش رویارویی با کاراکتری جدید را هم برای وی داشته باشند و شاید همین تجربه‌گرایی بوده که موجب شده حضور او در سینما با استحکام بیشتری همراه باشد.

نومید نشد...

بهاره کیان افشار بعد از «گناهکاران» «هیچ کجا هیچکس» دو فیلم به نامهای «طول موج» و «ع ش ق» بازی کرد که متأسفانه هیچ‌کدام از آنها چنان که باید دیده نشد.

این اتفاق برای هر بازیگری روی میداد شاید موجب می‌‌شد چند سالی از صحنه بازیگری دور بماند اما کیان افشار که آمده بود بماند سعی کرد با دقتی بالاتر نقش‌های بعدی‌اش را انتخاب کرد.

انتخاب فیلمنامه «کفش‌هایم کو»ی کیومرث پوراحمد علیرغم دور بودن خالقش از دوران اوجی همچون «شب یلدا» این مزیت را داشت که وی لااقل از تجربه پوراحمد سود برده و سطح بازیگری خود را ارتقا دهد. در همین دوران بود که کیان افشار بازی در «بارکد» که یک فیلم تجاری شوخ و شنگ بود و از ابتدا ساخته شده بود برای گیشه را پشت سر گذاشت.

«بارکد» فیلمی نبود که حتی در کارنامه کارگردانش مصطفی کیایی اثری قابل تأمل باشد. کیایی پیشتر نقد اجتماعی دقیق‌تری را در «خط ویژه» و حتی «عصر یخبندان» ارائه داده بود و اینکه حالا بیاید و فیلمی بسازد فاقد عمق که فقط می‌خواهد مخاطب را بخنداند قابل انتظار نبود.

وضعیت بازیگران چنین فیلمی هم مشخص است؛ همه تبدیل می‌‌شوند به ابزاری برای خنداندن بیشتر تماشاگران و البته گاهی هم ابراز انزجار تماشاگر نسبت به نشستن پای چنین محصول ساده اندیشانه‌ای.

از «کمدی انسانی» تا «ماهور»

در امتداد مسیر کاری، بهاره کیان افشار پرکارتر از قبل شد. او در یک سال در سه پروژه «زرد»، «ماهور» و «کمدی انسانی» ایفای نقش کرد.

از میان این فیلم‌ها «کمدی انسانی» جایگاه ویژه تری برای کیان افشار دارد؛ یک پروژه تاریخی-انتقادی که منطبق با الگوی سینمای کلاسیک توسط محمدهادی کریمی ساخته شد و برخلاف دو فیلم دیگر توانست وارد بخش مسابقه جشنواره سی و پنجم فیلم فجر هم شود. اقبال مخاطبان جشنواره به «کمدی انسانی» در مجموع مثبت بود.

«کمدی انسانی» از آن آثاری است که در کنار خط اصلی داستان خود که ماجرای دگردیسی یک انسان را روایت می‌کند پرداختی دقیق از مفهومی به نام عشق و تفاوت آن با هوس و جایگاه آن در زندگی آدمی ارائه می‌دهد.

بهاره کیان افشار در «کمدی انسانی» ایفاگر شخصیتی است که در بخشی از فیلم در برابر قهرمان اصلی داستان که قهرمانی بی نام و نشان هم هست ظاهر شده و همین حضور است که بناست درکی تازه نسبت به قهرمان را به مخاطب ارائه بدهد.

کیان افشار سعی زیادی کرده کاراکتر خود در «کمدی انسانی» را منطبق با شعور درام ایفا کند و برای همین است که کمترین حرکتی به سمت تیپ‌سازی صورت نمی‌دهد و با هدایت کارگردان شخصیتی می‌سازد که از لحظه حضور ردپای پررنگش در زندگی قهرمان برجای می‌‌ماند.

«ماهور» از آن پروژه‌‌های دفاع مقدسی است که کارگردانی جوان به نام حمید زرگرنژاد آن را ساخته است. زرگرنژاد پیشتر در «پایان خدمت» نشان داده بود کارگردان بدی نیست. او اصول گره اندازی در درام را خوب می‌داند و برای همین «پایان خدمت» علیرغم فقر ماده لازم برای شکل دهی نقطه عطف ابتدایی، خوب مخاطب را دنبال خود تا پایان کشید.

در «ماهور» زرگرنژاد کوشیده سنت مردمان جنوب را پیوند بزند به ماجرای جنگ تحمیلی و کیان افشار هم کوشیده ایفاگر کاراکتری باشد که تحت تأثیر هر دو مسأله واکنش‌های مختلفی را بروز می‌‌دهد.

«زرد» که پیشتر «جاده باریک می‌شود» نام داشت به مانند «ماهور» یک کارگردان جوان دارد به نام مصطفی تقی‌زاده. تقی‌زاده برخلاف زرگرنژاد فیلم اولی است که با «زرد» اولین تجربه کارگردانی بلندش را انجام می‌دهد.

«زرد» را می‌توان در زمره فیلم‌های جوانانه‌ای دانست که با محوریت تعدادی کاراکتر ثابت و قرار دادن موقعیت‌های مختلف پیش روی کاراکترها پیش می‌‌رود.

فیلم ضرباهنگ بدی ندارد ولی در برخی جاها شکل پیشرفت وقایع بیش از حد انتزاعی می‌شود. بهاره کیان افشار در «زرد» ایفاگر جوانی است که سعی می‌کند جایی در مناسبات اطراف برای خود دست و پا کند و همین تلاش‌هاست که او را به درکی تازه‌تر از خودش می‌‌رساند.

از خیرخواهی تا ترانه سرایی

بهاره کیان افشار در کنار بازیگری یک سری فعالیت خیرخواهانه هم دارد و از جمله اینکه سفیر سلامت مؤسسه خیریه بهنام دهش پور است.

او سابقه ترانه سرایی هم دارد و برای اولین و آخرین آلبوم موسیقی بهرام رادان با عنوان «روی دیگر» پنج قطعه سروده بود.

شاید اگر آلبوم رادان با بازخورد مثبت مخاطبان مواجه می‌شد درباره ترانه سرایی بهاره هم بیشتر می‌‌شنیدیم اما این اتفاق نیفتاد...

بهاره کیان افشار از بازیگرانی است که با شناخت توانایی‌های شخصی به انتخاب و ایفای نقش می‌‌پردازد و همین باعث می‌شود امیدوار بمانیم به آینده این بازیگر 34 ساله سینما و تلویزیون و تئاتر.