ایران در گذشته تاریخ سیاسی پرحادثه‌ای داشته است، اما این شرایط، مانع پیشرفت خلاقانه هنر در زمانه معاصر نشده است. در قسمت چهارم این مقاله به معرفی دو تن از این هنرمندان خلاق ایرانی می پردازیم.
رضا درخشانی (1952- سنگسر، ایران)
درخشانی نقاش، موسیقی دان و پرفورمنس آرتیست است. او در کارهایش از غنای هنر ایران الهام می‌گیرد: «میراث فرهنگی کشورم مثل جعبه جادو است، هربار که بازش می‌کنم چیزی پیدا می‌کنم که می‌تواند برایم الهام‌بخش باشد.»
درخشانی هم چنین هنرهای بصری و موسیقایی‌اش را با هم ترکیب می‌کند تا پرفورمنس‌هایی بسازد که سنت‌های کهن را با خلاقیت معاصر در هم می‌آمیزد.
او بعدتر تحت تاثیر مدرنیست‌های غربی، سبک آن‌ها را با نقوش ایرانی جمع زد تا زبان بصری خودش را بسازد. این زبان اغلب به درگیری درونی در مورد "چند کشور را وطن خود دانستن" و پیچیدگی‌های تاریخ فرهنگ معاصر ایران اشاره می‌کند. نمایشگاه انفرادی او که با نام «فرش ایرانی بدسرشت من» سال 2013 در نیویورک برگزار شد، ادامه کند و کاو او در تزیینات معماری و هنر آبستره الهام گرفته از میراث ایرانی اش بود.
سیمین کرامتی (1970- تهران، ایران)
کرامتی هنرمندی است که در چندین رشته از جمله عکاسی و نقاشی فعالیت دارد. در آثار او، تصویر خودش نقش محوری دارد و کرامتی از خودش به عنوان مدل یا آن طور که می‌گوید، «ترجمان» منظورش استفاده می‌کند.
او در ویدیویی که با نام «پرتره‌ای از خود» (9-2007) به هویت زنانه خود پرداخته است. در این ویدیو، در حالی که چهره او به آرامی در پس زمینه سیاه محو می‌شود، دست نوشته‌هایی به هر دو زبان انگلیسی و فارسی روی صفحه پدیدار می‌شود که اندیشه و احساس هنرمند هنگام خلق اثر هنری اش را بیان می‌کند.
خیلی از کارهای کرامتی بر مبنای احساس اضطراب، ترس یا آسیب‌های روحی است که از حوادث خشن از جمله خونریزی‌های ناشی از جنگ در خاورمیانه نشات می‌گیرد.
این هنرمند در ویدیویی که سال 2002 با نام «نمونه برداری از یک حافظه مسدود» ساخت، با لباس سفید و «سیلی خورده» (پاشیدن رنگ قرمز به صورتش به عنوان سیلی) دیده می‌شود، نمادی از حافظه فردی را ساخته که در اخبار، صحنه‌های خشونت را دیده است.
او در کارهای گرافیکی و نقاشی هایش به تاریخ و سنت غنی ولی پر از بلا و جنگ در کشورش اشاره می‌کند.
