به گزارش ایسنا و به نقل از تک تایمز، تصویر اصلی این خبر آسیب‌های اسرارآمیز و لکه‌های بنفش را که پوست 800 ساله طی سالها متحمل شده بود نشان می‌دهد. حالا که این راز حل شده، آیا امید برای بازگرداندن پوست و داستان "لائورنتیوس لوریکاتوس" وجود دارد؟!
از قرن 18 میلادی، چند پوست نوشته که داستان خود مجازاتی یک مرد جوان را بازگو می‌کند، در آرشیو مخفی "واتیکان" نگهداری می‌شد. با این حال، صرف نظر از اینکه این طومار در قدیمی‌ترین مجموعه از آرشیوهای "واتیکان" مخفی شده است، رمز و راز داستان مرد جوان به علت آسیب‌های وارده به پوستها است که بخش‌هایی از داستان را غیر قابل خواندن می‌کند.
پوست، متحمل لکه‌های بنفش مرموز و خساراتی در سطح خارجی است. در دوران باستان، پوست نوشته‌ها اغلب از پوست حیوانات به خصوص پوست گاو ساخته می‌شده، هرچند پوست نوشته مورد بحث از پوست بُز ساخته شده است.
سالها علت لکه‌ها و آسیب‌های این پوست نوشته تا پیش از این که "لوسیانا میلیوره" که یک "بوم‌آلاینده‌شناس" (Ecotoxicologist) است، از تکنولوژی جدید برای حل مشکل استفاده کند و نتایج شگفت آوری را به دست آورد، یک راز بود.
بوم‌آلاینده‌شناسی دانشی است که به بررسی و شناخت اثر مواد شیمیایی آلاینده و سمی روی جانداران، به ویژه اثر آنها روی جمعیت زیستی (Population biology)، زیستگاه نیادی (Biocoenosis) و بوم‌سازگان می‌پردازد.
بوم‌آلاینده‌شناسی دانشی چندگانه است که از درهم‌آمیختگی دانش سم‌شناسی و دانش بوم‌شناسی ساخته شده است.
آنچه "میلیوره" و تیمش می‌خواستند انجام شود این بود که تکنولوژی جدید را در توالی ژنتیکی به امید شناسایی میکروب‌هایی که پوستها را می‌خورد، اعمال کنند. بنابراین تصمیم گرفتند از این تکنولوژی در پوست نوشته 800 ساله استفاده کنند که از ابتدا تا انتها در تمام سطح صفحات دارای لکه‌های بنفش است.
بدیهی است که آنها در محدوده لکه‌ها مقدار بسیار بیشتری از میکروب‌ها نسبت به نقاط دیگر پوست یافتند، اما آنچه که آنها را شگفت زده کرد این واقعیت بود که بسیاری از میکروب‌ها دریایی یا آبزی هستند. با وجود این که هیچ کدام از طومارها هرگز حتی در نزدیکی دریا هم نبوده‌اند!
به طور خاص، آنها هر دو باکتری "هالوفیل" (Halophile) و "هالوتولرنس" (Halotolerance ) را که روی تمام طومارها پر شده بودند، یافتند.
بر اساس یافته‌ها، آنها معتقدند که باکتری‌های "هالوفیل" برای اولین بار سطح طومارها را قبل از اینکه باکتری‌های "هالوتولرنس" در جای خود قرار بگیرند، پوشانده‌اند.
"هالوفیل"، ترکیباتی هستند که در غلظت نمک زیاد رشد می‌کنند. آنها یک نوع از ترکیب‌های افراطی هستند. این نام از کلمه یونانی "عاشق نمک" می‌آید. همچنین هالوفیل‌های باکتریایی و برخی از یوکاریوت‌ها نیز وجود دارد.
هالوفیل‌ها را می‌توان در هر نقطه با غلظت نمک پنج برابر بیشتر از غلظت نمک اقیانوس، مانند دریاچه نمکی بزرگ در یوتا(دریای مرده) و در تالابها و دریاچه‌های تبخیر شده دانست.
سازگاری موجودات زنده با شرایط بسیار شور را "هالوتولرنس" (نمک تابی) یا تحمل به شوری می‌گویند. این سازگاری با تنظیم فشار "اسمزی" صورت می‌گیرد. موجودات نمک‌تاب در برق‌کاف‌های بسیار غلیظ می‌توانند رشد کند. به گیاهان نمک‌تاب گیاهان شورپسند می‌گویند.
نمک‌تاب‌ها معمولا در دریاچه‌های بسیار شور، شوره‌زارهای خشک و ساحلی و چشمه‌های شور زندگی می‌کنند.
هنگامی که طومارهای باستانی ساخته می‌شدند، پوست حیوانات ابتدا در یک حمام آب شور قرار داده می‌شدند تا آن را از، از بین رفتن توسط هرگونه باکتری حفظ کنند و آن باکتری‌ها را از بین ببرد.
با این حال، این کار باز هم نتوانسته بود از ایجاد لکه‌های بنفش جلوگیری کند.
با گذشت سالها، تغییرات دما و رطوبت احتمالا سبب شده تا باکتری‌ها تغییر کرده و به باکتری‌های نمکی تبدیل شوند.
اکنون محققان معتقدند که با وجود این از طریق برداشتن لکه‌های بنفش سند باستانی، ممکن است راهی برای بازگرداندن پوست وجود داشته باشد، هرچند بخشی از پوست دیگر نمی‌تواند بازسازی شود زیرا باکتری، پوست را خورده است.
"لائورنتیوس لوریکاتوس" سرباز جوان حدود 15 یا 16 ساله بود که به طور تصادفی یک مرد را کشت. به خاطر این جرم غیر عمد، او به مدت 34 سال در یک غار در نزدیکی "سوبیاکو" (Subiaco) در ایتالیا زندگی کرد تا خود را مجازات کرده باشد. داستان او در سال 1244 میلادی روی یک طومار پوستی 5 متری نوشته شده که در نهایت به آرشیو مخفی "واتیکان" منتقل شد. روستاییانی که در نزدیکی آن غار زندگی می‌کردند، از "واتیکان" درخواست کرده بودند که "لائورنتیوس" را به عنوان قدیس به رسمیت بشناسد.
گزارش این پژوهش در مجله "Scientific Reports" منتشر شده است.
