اگر سطح منیزیم پایین بیاید چه اتفاقی برای بدن می‌افتد؟ ادامه مطلب را بخوانید تا اطلاعات بیشتری کسب کنید.
این یک واقعیت رایج است که مقدار درست ویتامین‌ها و مواد معدنی برای عملکرد طبیعی بدن انسان ضروری است. منیزیم یکی از این مواد معدنی است که برای عملکردهای مختلف بدن لازم است. در واقع، این ماده معدنی نقش کلیدی در بیش از 300 واکنش بیوشیمیایی که در داخل بدن اتفاق می‌افتند ایفا می‌کند. منیزیم بای عملکرد مناسب اعصاب و عضلات حیاتی است. این ماده معدنی کمک می‌کند تا ضربان قلب و سطح قند خون ثابت و طبیعی باشد. مقدار قابل توجهی از منیزیم در بدن انسان در داخل سلول‌ها و استخوان‌ها یافت می‌شود. مقدار کمی از این ماده معدنی در خون نیز یافت می‌شود. حالا می‌دانید که منیزیم چقدر برای بدن اهمیت دارد. با این حال، تغییرات در سطح طبیعی منیزیم ممکن است سبب علایمی شود که ممکن است از ملایم تا شدید متفاوت باشد.
سطح منیزیم در خون
سطح طبیعی منیزیم در خون بزرگسالان بین 1.5 تا 2.5 mEq/L (0.7 تا 0.9 میلی مول) است. برای کودکان این مقدار برابر با 1.7 تا 2.1 mEq/L (0.7 تا 0.86 میلی مول) و سطح طبیعی منیزیم در نوزادان 1.5 تا 2.2 mEq/L (0.62 تا 0.91) است. سطح منیزیم در بدن ممکن است به دلایل مختلفی پایین بیاید. در حالی که سقوط ملایم سطح منیزیم ممکن است هیچ عوارضی نداشته باشد، اما اگر این سطح بسیار پایین باشد این وضعیت ممکن است باعث عوارض و مشکلات شدیدی شود. سطح بسیار پایین منیزیم به عنوان هایپومنیزیمی شناخته می‌شود که گفته می‌شود زمانی که سطح منیزیم پایین‌تر از 1.88 میلیگرم/ دسی‌لیتر (0.74 میلی مول) بیاید اتفاق می‌افتد. در بسیاری از موارد مشاهده شده است، هنگامی که سطح منیزیم به زیر 1.2 میلیگرم/ دسی‌لیتر بیاید علایم گسترش می‌یابند.
معمولا آزمایش خون برای ارزیابی سطح منیزیم در بدن انجام می‌شود، با این حال، تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که تنها یک درصد منیزیم بدن در خون یافت می‌شود و بدن انسان برای حفظ این مقدار بسیار کارآمد است (مگر و تا زمانی که مشکلات شدید دیگری وجود داشته باشد). بنابراین، سطح منیزیم خون ممکن است ثابت باشد حتی اگر غلظت این ماده معدنی در جاهای دیگر کاهش یابد. بنابراین، آزمایش سرم منیزیم (آزمایش خون برای منیزیم) ممکن است برای پی بردن به سطح پایین منیزیم در بدن کافی نباشد. گفته می‌شود که این یکی از دلایلی است که چرا هایپومنیزیمی در مراحل اولیه تشخیص داده نمی‌شود. بر اساس این مطالعات، در بیش از 50 درصد مردم که این آزمایش را انجام می‌دهند، این وضعیت شناسایی نمی‌شود. بنابراین، پیشنهاد می‌شود که آزمایشات پیشرفته باید برای پی بردن به غلظت دقیق منیزیم در بدن انجام شود.
چه عواملی باعث سطح پایین منیزیم می‌شود
حتی اگر سطح پایین منیزیم یک وضعیت عمومی نباشد، نادر هم نیست. در حالی که کمبود منیزیم یک اصطلاح برای توصیف یک رژیم غذایی تهی از این ماده معدنی است، هایپومنیزیمی یک توصیف برای سطح بسیار پایین منیزیم در خون است. بنابراین سطح منیزیم ممکن است به دلایل مختلفی پایین بیاید. یکی از این دلایل مصرف کم منیزیم در رژیم غذایی است. تنها یک سوم منیزیم رژیم غذایی به داخل بدن جذب می‌شود و اگر رژیم غذایی شما مقدار ناکافی مواد غذایی غنی از منیزیم داشته باشد، در این صورت باعث بروز کمبود این ماده معدنی می‌گردد.
حتی اگر به اندازه کافی منیزیم از طریق مواد غذایی دریافت کرده باشید، ممکن است بدن این ماده معدنی را جذب نکند. این اتفاق معمولا در افرادی با برخی بیماری‌ها روی می‌دهد که با توانایی بدن برای جذب این ماده معدنی تداخل ایجاد می‌شود. برخی از مشکلات روده مانند بیماری کرون ممکن است مانع از جذب منیزیم در روده کوچک شود. در برخی موارد، کلیه‌ها ممکن است منیززیم را بیش از حد از بدن دفع یا مجدد آن‌را جذب کند. چنین کاهش منیزیم دلیل دیگری برای هپومنیزیمی است. موارد زیر شرایطی هستند که از طریق کلیه‌ها یا دستگاه گوارشی ممکن است مانع جذب منیزیم شوند.
• اسهال مکرر، استفاده از مسهل
• استفاده از داروهای خاص، مانند برخی از آنتی بیوتیک‌ها
• استفاده از مهار کننده‌های پمپ پروتون برای مدت زمان طولانی
• اعتیاد به الکل، استرس بیش از حد
• بیماری کرون، کولیت اولسراتیو
• سندرم بارتر، هیپر آلدوسترونیسم
• اسیدوز دیابتی، نارسایی کلیه
• اختلالات خودایمنی مانند فیبرومیالژیا
علایم سطوح پایین منیزیم
سطح پایین منیزیم در خون ممکن است باعث بسیاری از علایم شود که این علایم می‌تواند از ملایم تا شدید با توجه به شدت بیماری متفاوت باشد. ممکن است در برخی موارد افراد بیمار هیچگونه علایمی را تجربه نکنند. در چنین مواردی بیماری از طریق آزمایش خون به صورت تصادفی شناسایی می‌شود.
کمبود منیزیم یا مصرف کم مواد غذایی منیزیم‌دار ممکن است سبب علایمی مانند ضعف عضلات، خستگی، عصبانیت، سرگیجه، تحریک‌پذیری و گیجی شود. برخی افراد ممکن است اسپاسم عضلات مری داشته باشند که در این وضعیت بلع مواد غذایی دشوار می‌شود.
در صورتی که سطخ منیزیم بسیار پایین باشد یا هایپومنیزیمی رخ دهد، علایمی مانند از دست دادن اشتها، تهوع، استفراغ، گرفتگی عضلات و اسپاسم، حرکات تشنجی غیرارادی و کشش چشم ممکن است رخ دهد.
سایر علایم شامل سردرد، بی‌خوابی، افسردگی، بی‌حسی، سوزن سوزن شدن، توهم و اختلال در حافظه است. و در افراد مبتلا به صرع و کزاز باعث شدت گرفتن وضعیتشان می‌شود.
سطح بسیار پایین منیزم ممکن است باعث ضربان قلب نامنظم، هیپوکالمی و سطح پایین هورمون پاراتیروئید در خون شود. افرادی که دچار مقاومت به انسولین هستند در صورتی که سطح منیزیم پایین باشد، ممکن است شاهد بدتر شدن علایم باشند.
اگر تشخیص داده نشود، هایپومنیزیم ممکن است سبب عوارضی مانند فشار خون بالا، ضربان قلب، نارسایی قلبی، حرکت پریشی و تغییرات شخصیتی شود.
درمان
درمان برای این بیماری بر اساس عوامل مختلفی مانند شدت بیماری و علایم همراه آن تصمیم گرفته می‌شود. برای آن‌هایی که دارای علایم ملایمی هستند، مکمل خوراکی منیزیم تجویز می‌شود. حتی یک رژیم غذایی غنی از منیزیم ممکن است باعث بهبود علایم ملایم شود. درمان داخل وریدی برای بیماران مبتلا به علایم شدید کمبود منزیم در نظر گرفته می‌شود. با این حال، علت زمینه‌ای باید درمان شود، تا از عود هیپومنیزیمی جلوگیری شود. افراد با سطح بسیار پایین منیزیم ممکن است نیاز به مکمل‌های پتاسیم و کلسیم داشته باشند. تشخیص هایپومنیزیمی معمولا از طریق آزمایش‌های خون و ادرار انجام می‌شود. با توجه به علایم و بیماری‌های بیشتر ممکن است سایر آزمایشات مانند ECG نیاز باشد. آزمایشات پیشرفته برای بررسی سطخ منیزیم به دلیل هزینه‌های بالا چندان محبوب نیستند.
در کوتاه مدت، می‌توان از سطح منیزیم پایین به وسیله رژیم غذایی غنی از منیزیم جلوگیری کرد. اگر دلیل زمینه‌ای وجود دارد، در این صورت تا زمان درمان این علل رژیم غذایی نباید زیاد استفاده شود. بنابراین اگر هر کدام از علایم ذکر شده در بالا را تجربه کردید با پزشک خود مشورت کنید تا بیماری به موقع تشخیص داده شده و درمان شود و از عوارض بیشتر جلوگیری گردد.
سلب مسئولیت: مطالب ذکر شده در این مقاله صرفا جهت آموزش هستند و نمی‌توانند جایگزینی برای توصیه‌های پزشک متخصص باشند.
