این روستا در مشرق شهربابک با فاصله ده کیلومتری از ان واقع شده و برای واژه آن دو معنا و تعبیر میتوان یافت : یکی اینکه نام « اشکور » ممکن است در اصل « اشک ور » بوده باشد که اشک در اصطلاح ساسانی به نامی از بزرگان ان قوم اطلاق میشد و واژه « ور» به معنای قلعه بوده است ؛ یعنی« دژ اشک»یا « ارشک » یا « اشک دژ » تعبیر دیگر آن است که اشکور یکی از قلاع مشهور اسماعیلیه در رود بار الموت که پس از فتح قلاع اسماعیلیه به وسیله هلاکو خان و متواری شدن آنان از ان حدود آنطور که تاریخ نشان میدهد بدین مناطق امده و پس از استقرار در این محل نام قلعه خود را بر آن نهاده اند .
و اما به روایت یکی از ساکنان این روستا به نام « حبیب اله غلامحسین » اشکور از املاک شخصی یکی از میرزاهای قطب آبادی بوده که شخصی به نام «رضا » از طوائف عرب شیبانی ( که اسماعیلی مذهب ) و برای نزدیکی به همکیشان خود بدین منطفه مهاجرت کرده و این املاک را از انان خریداری مینماید و چون رضا دارای شش فرزند به نامهای گنجعلی – مهر علی –فتخعلی – گدا علی- محمد و صفر بوده است : امروزه اکثر خانواده های اشکوری از این پسرانند .
از میان آنان گویا صفر علی دارای املاک بیشتری بوده وباغ بزرگ و چاه معروفی نیز در استبرق داشته که نگارنده بقایای دیوار این باغ بزرگ را که به نام « باغ صفر علی » معروف بوده دیده ام .
در مورد عرب بودن رضا باید گفت امری بعید است چون در میان ساکنان اشکور که از فامیل عطا الهی هستند نشانی از آداب و رسوم یا زبان عربی نیست و غیر ممکن است که انان در این زمان کوتاه زبان و فرهنگ خود را فراموش کرده باشند ولی مهاجرت انان از فارس که یکی از مراکز اصلی اسماعیلی نشین بوده بعید نمی باشد.
در هر حال مردمان این روستا از طایفه عطا الهی اسماعیلیه می باشند که از قدیم به شغل کشاورزی و دامپروری روزگار میگذرانده اند و از خصو صیات بارز انان اینکه مردمانی زیرک هستند که تعارفاتشان معروف است .
از بین مردم این روستا باید به شرح حال « ولی الله عطاالهی» اشاره کرد وگفت وی با اینکه ازسواد و کتابت بهره نداشت اما دارای درایت خاصی بود که در کمتر کسی میتوان این ویژگی را دید او سالها درسمت کلانتری اسماعیلیه شهربابک و رفع مشکلات آنان فعالیت داشت و منشا خدمات فرهنگی چندی مانند:مدرسه و درمانگاهی در روستای خود شد.
