مینیمالیسم جریانی در هنرهای تجسمی و موسیقی بود که به طور عمده در آمریکا و در شهر نیویورک از اواخر دهه شصت میلادی آغاز شد و ویژگی‌های بارز آن، سادگی فرم‌ها و رویکردی عینی و تحت‌اللفظی بود.
هنر مینیمال که به آن هنر ABC هم گفته می‌شود، نقطه اوج جریان «تقلیل گرایی» در هنر مدرن است که اولین بار در آثار کاسیمیر مالویچ، نقاش روس، در سال 1913 به تصویر کشیده شد. او مربعی سیاه رنگ را روی یک صفحه سفید کشیده بود.
ساختارهای اولیه مجسمه سازان مینیمالیست -از جمله کارل آندره، تونی اسمیت، آنتوین کارو- و نقاشانی چون جک یانگرمن، الزورث کلیف، فرانک استلا ، کنث نولاند و ال هلد ناشی از نارضایتی این هنرمندان از نقاشی‌های کنشی بود؛ یکی از سبک‌های نقاشی که در آن تابلوی نقاشی طی یک فرآیندِ صریح به روش پاشیدن رنگ، ضربه‌های سریع قلم‌مو، چکه کردن رنگ یا جلوه‌های اتفاقی خلق می‌گردد و شاخه‌ای از اکسپرسیونیسم آبستره آمریکایی است، برگرفته از هنر آوانگارد آمریکا در دهه 60 میلادی.
مینیمالیست‌ها که معتقد بودند، نقاشی کنشی بسیار شخصی و غیرواقعی است، به این نظریه رسیدند که هنر نباید به چیزی غیر از خودش ارجاع بدهد. به همین خاطر، آثارشان از هرگونه ارتباط بصری اضافی خالی بود.
استفاده از فرم‌های ساده و خطی به جای رویکردهای رایج نقاشی برای تاکید روی دو بعدی بودن تصاویر بود و اجازه دادن به بیننده تا با دیدن اثر به یک جواب بصری ناب و فوری برسد.
آن‌ها به سراغ الهام گرفتن از کارهای بارنت نیومن و اد راینهارت رفتند که از نقاشان اکسپرسیونیست آبستره بودند.
نقاشی‌های Hard-edge یا لبه سخت نیز به گونه‌ای هستند که در آن‌ها گذر از یک رنگ به رنگ دیگر به صورتی ناگهانی صورت می‌گیرد و فرم‌ها اغلب به صورت هندسی با خطوط تیز هستند. این سبک نقاشی با سایر آبستره‌های هندسی تفاوت دارد و با ترکیب‌های شاعرانه و ریاضی سر و کار ندارد، اما در همین زمینه ساده شده هم هنرمند راه‌های زیادی برای بیان مسائل شخصی‌اش دارد.
مجسمه سازی مینیمال، متشکل از فرم‌های هندسی فوق‌العاده ساده و بزرگ از جنس شیشه، پلاستیک، ورق‌های فلزی یا آلمینیوم است. مجسمه سازان مینیمالیست هم مثل نقاشان سعی کردند که آثارشان به طور کامل عینی، نارسا و غیر ارجاعی باشد.
هنر مینیمال روی موسیقی هم تاثیرگذار بود، به طوری که موسیقیدانان این دوره سعی کردند تا برخلاف سبک پیچیده موسیقی مدرن، آن را به سمت سبکی آزاد و ساده ببرند. اریک ساتی و جان کیج از جمله موسیقیدانان مینیمال هستند. مینیمالیسم هم در موسیقی و هم در هنرهای تجسمی سعی در کشف عناصر اساسی یک فرم هنری داشت.
در هنرهای تجسمی، عناصر شخصی و اشاره‌ای حذف شدند تا عناصر تماما تجسمی و عینی در نقاشی‌ها و مجسمه سازی به چشم بیایند. در موسیقی فرم سنتی کنار گذاشته شد تا به کشف طنین و ریتم -المان‌های ناآشنا برای شنوندگان غربی- بپردازد.
