|
0
کارگردان : Amir Naderi
نویسندگان : Donatello Fumarola, Amir Naderi
بازیگران : Andrea Sartoretti, Claudia Potenza, Zac Zanghellini
خلاصه داستان : زوج جوانی در یک منطقه کوهستانی زندگی میکنند. اهالی منطقه به دلیل مشکلات زندگی و ناهموار بودن زمین برای کشت آنجا را ترک کرده‌اند. سایه کوهستان مانع عبور و تابیدن نور خورشید به محل کشتزار این خانواده می شود. اما این زوج جوان سختکوش دل از این منطقه نمی کنند و در تلاش هستند تا نور خورشید را به دهکده کوچک خود بیاورند.
  |
|
کوه بیستمین فیلم امیر نادری ، این فیلمساز معناگرا و یکی از عناصر مهم موج نوی سینمای ایران است؛ که در سال 2015 و در کشور ایتالیا و به زبان ایتالیایی ساخته شده است.
صحبت و نوشتن از فیلمی چندلایه و نمادگرایانه ای همچون کوه کار چندان آسانی نیست. شاید اولین تعریفی که میتوان از فیلم داشت، نمایش تقابل انسان با محیط بی رحم اطراف اوست. اما این خود تنها یک وجه از فیلم کوه است. کوه داستان انسان هایی است که در میان کوهستانی قدیمی و به اعتقاد افراد بیرون از آن نفرین شده زندگی میکنند. جایی که این کوهستان حتی مانع تابش نور آفتاب بر خانه های آن میشود؛ فیلم از نقطه ای شروع میشود که همه ی ساکنین تصمیم به ترک آنجا میگیرند اما یکی از مردان به همراه همسر و پسرش در آنجا میماند (گورستانی در آنجاست که اجداد و دختر تازه درگذشته ی آنها در آنجا دفن شده اند و این خانواده حاضر به ترک آنها نیستند)
فضاسازی محیط و نمایش بدویت آن به خوبی شکل گرفته است که ناشی از فیلمبرداری خوب و قاب های چشم نواز فیلم می باشد. در این فیلم شاهد این مهم هستیم که چگونه میتوان خود لوکیشن و فضای زیست کاراکتر اصلی را به یکی از شخصیت های فیلم تبدیل کرد. در اینجا کوهستان، خود دارای کاراکتر است و تماشاگر آن را به عنوان یک شخصیت منفی که زندگی شخصیت های فیلم را تحت تاثیر خود قرار داده و آنها را در دل خود محصور کرده میپذیرد (نگاه کنید به نمای زیبایی که خانه ها را میبینیم و در پس زمینه کوهستان قدرتمند را و سایه ی سنگین و عظمت کوهستان را روی خانه حس میکنیم) که این موضوع دستاوردی مهم برای چنین فیلمی است.
فیلم به مخاطب خود اجازه ی برداشت های زیادی میدهد؛ از برداشت های سیاسی گرفته تا برداشت های ضد مسیحیت یا در حالت کلی تر ضد دین و یا همان گونه که پیش تر گفته شد تقابل شدید و همیشگی انسان و فضای زیست خود (به شخصه برداشت آخر را بیشتر می پسندم و این تقابل را به خوبی در نمای جدال مرد با کوه به وسیله ی پتکش مشاهده میکنم)
ریتم فیلم از جایی که جدال مرد با کوه آغاز میشود نسبت به باقی فیلم که خود نیز ریتم کندی را داراست کندتر میشود و در طول یک سوم پایانی فیلم ما فقط شاهد این نبرد عجیب با کوه هستیم و این ریتم کند کمی تماشاگر را آزار می دهد اما نمای پایانی فیلم قطعا ارزش تحمل این لحظات فیلم را دارد.
در کل تماشای کوه در سینما تجربه ای دوست داشتنی و جذاب برای مخاطب جدی سینما است و جای خوشحالی دارد که پس از سالها شاهد اکران فیلمی از امیر نادری در سینماهای ایران هستیم.
منتقد: پارسا شیروانی
