این مترجم در گفت‌وگو با ایسنا، درباره حضور صنعت نشر ایران در نمایشگاه‌های بین‌المللی کتاب در خارج از کشور گفت: یکی از دلایلی که در این نمایشگاه‌ها موفق نیستیم این است که در ترجمه کتاب‌های خوب ایرانی به زبان‌های دیگر سهل‌انگاری می‌شود وگرنه ما قصه‌های بسیار خوب زیادی داریم ولی این قصه‌ها هیچ‌وقت به هیچ زبانی ترجمه نشده‌اند.
او در ادامه اظهار کرد: در گذشته یک‌سری کارهای ساعدی که به زبان روسی ترجمه شده یا کارهای هدایت که به زبان فرانسه ترجمه شده موفق بودند اما بعدا این روند پیگیری نشد. به نظر من وزارت ارشاد با همکاری صنف نویسندگان باید یک‌سری کتاب‌ها را برای ترجمه به زبان‌های خارجی گلچین کنند؛ چرا که ما آثار بسیار خوبی مثل آثار رضا براهنی، هوشنگ ابتهاج، محمود دولت‌آبادی، احمد محمود، بهرام صادقی و نویسندگان دیگر داریم که ظرفیت بسیار بالایی برای ترجمه به زبان‌های دیگر دنیا دارند.
سالمی گفت: باید برای ترجمه این آثار به سراغ مترجمی رفت که بتواند از فارسی به انگلیسی درست ترجمه کند. خود من نمی‌توانم از فارسی به انگلیسی برگردانم، تعارف هم ندارم و فکر می‌کنم این شرافت من است که بگویم نمی‌توانم از فارسی به انگلیسی ترجمه کنم. آدم‌هایی مثل منوچهر انور هستند که در این حوزه استادکار هستند. باید برای ترجمه از این افراد استفاده کرد.
این ویراستار همچنین بیان کرد: ما چوب این را می‌خوریم که زبان فارسی بین‌المللی نشده است حال آن‌که زبان فارسی یکی از بهترین و باظرفیت‌ترین زبان‌های دنیاست. اما برای معرفی آثار ایرانی همت می‌خواهد تا کتاب‌ها گلچین و به دیگر زبان‌ها ترجمه شوند. سپس چند خبرنگار و ژورنالیست کتاب دعوت شوند و هزینه آن هم پرداخت شود. چه اشکالی دارد؟ این هیچ ایرادی ندارد. اما الان نمی‌فهمم چرا بعضی‌ها را به نمایشگاه کتاب فرانکفورت برده‌اند؟ اگر می‌خواهیم واقعا آثار ایرانی ترجمه شوند باید بنشینند و کتاب‌ها را انتخاب کنند. چرا نباید «ملکوت» بهرام صادقی ترجمه شود یا «رازهای سرزمین من» رضا براهنی؟
سالمی افزود: باورم این است که می‌توانیم قصه‌ها و نوشته‌های خیلی خوب را انتخاب و به زبان‌های مختلف ترجمه کنیم. چرا نباید نمایشنامه‌های ساعدی به زبان‌های دیگر ترجمه شود؟ کتاب‌های زیادی داریم که می‌توان آن‌ها را به زبان‌های دیگر ترجمه و به دنیا معرفی کرد. چرا نباید «تنگسیر» یا «عنتری که لوطی‌اش مرده بود» چوبک، «شازده احتجاب» گلشیری و «جای خالی سلوچ» دولت‌آبادی به چندین زبان ترجمه شوند؟ چرا هنوز «ماهی سیاه کوچولو» ترجمه نشده است؟
او در بخش دیگری از سخنانش گفت: باید چند نویسنده قدر انتخاب کنیم و آن‌ها را به این نمایشگاه‌ها ببریم. کارهای احمد محمود را ترجمه کنیم. علی‌اشرف درویشیان و محمود دولت‌آبادی را به این نمایشگاه‌ها ببریم یا امثال حسین سناپور و زویا پیرزاد را. دو تا مترجم درست و حسابی به این مراسم ببریم. حضور برخی افراد چه مایه‌ای برای داستان و شعر ایرانی دارد؟ حضور این افراد چه کمکی به ترجمه آثار احمد محمود می‌کند؟ باید نویسندگان قدر زبان فارسی به این نمایشگاه‌ها برده شوند؛ منتها ما نمی‌خواهیم و وقتی نمی‌خواهیم همین می‌شود که هست.
