دلربا‌‌‌ترین هیولای قرن بیستم، پونتیاک ترانس ام ۱۹۷۸ مشکی

اگر دهه 80 شمسی را بتوان دهه نابودی خودروهای کلاسیک با توجه به طرح تعویض خودرو‌های فرسوده در ایران دانست که بسیاری از خودروهای ارزشمند را به تیغ اسقاط سپرد و با خودروهای ایران خودرو و سایپا جایگزین شدند. روند نابودی خودروهای آمریکایی از یک دهه قبل شروع شده بود. در دهه 70 شمسی اقبال به خودروهای آمریکایی رو به افول گذارد. مصرف بالای بنزین، کمبود جای پارک در محله ها و نبود خریدار با قیمت مناسب باعث این میشد که روند از بین رفتن این خودروها زودتر از طرح تعویضیه دولت شروع شود. هرچند دهه 70 شمسی سالهای نابودی خودروهای آمریکایی در ایران بود. دهه 70 میلادی اوج شکوفایی خودرویی به نام پونتیاک با پلت فرم اف بادی در آمریکا بود.

پونیاک اف بادی در سال 1967 بر روی پلت فرم مشترکی با کامارو طراحی شد. نسل اول تا سال 1969 ادامه داشت. در سال 1970نسل دوم پا به عرصه گذاشت نسل اول این مدل پونتیاک، اکنون در ایران به دلیل عدم استفاده صحیح و مواردی که در ابتدا گفته شد به فراوانی نسل دوم در دسترس نمی باشد. در مدل های نسل اول تغییرات به گستردگی نسل دوم نمی باشد بعنوان مثال در مدل های سال 67 از نمای جلو با 4 چراغ گرد روبه رو هستیم که دماغه استیل میان جلو پنجره با سپر یک تکه می باشد.و شیشه های کناری دارای لچکی می‌باشند. در سال 68 لچکی از شیشه های کناری حذف می شود و فقط راهنمای زیر سپر بزرگ تر می شود. نسل دوم پونتیاک را باید دوران طلایی در طراحی این خودرو دانست. مدل های سال 70 با توجه به شکل دماغه به بوفالو هم معروف هستند. یکی از تفاوت های جالب خودروهای امریکایی اندازه گیری حجم موتور با اینچ مکعب می باشد. برای اینکه مقدار آن به سی سی را بدست بیاوریم. عدد حجم موتور را باید در 1.63 ضرب کنیم. مثلا موتورهای 350 دارای حجم موتور 5735 سی سی می باشند. در سال 74 چراغ های عقب کشیده تر و سه خط شدند و در نمای جلو دماغه تیز تر شد. تفاوت میان سال 75 و 74 در راهنمای میان جلو پنجره در سال 75 می باشد. و اما سال 1977، در این سال دلرباترین هیولای قرن ارائه شد. که در پایین به بررسی این مدل جدا گانه می پردازیم.

در سال 79 فاصله بین چراغ های جلو بیشتر شد. این مدل علی رغم ظاهر کمتر زیبا در قسمت جلو، نسبت به مدل 77 در ایران با قیمت بالاتری به فروش می رسد که دلیل آن کمتر شدن واردات در سال های پس از انقلاب می باشد. در چند سال اخیر متاسفانه به دلیل محبوبیت مدل ترانس ام 1978 اکثر مدل ها با اضافه کردن ملحقات این مدل مانند: رم ایر و اسپویلر و دیگر ملحقات تبدیل به ترانس ام شده اند

و پونتیاک بیس، اسپرینت و فورمولای فابریک خود تبدیل به کیمیا شده است، همچنین با توجه به محبوبیت رنگ های مشکی. قرمز و زرد در این مدل اکثر خودروها تغییر رنگ هم داده اند و دیگر رنگ‌ها نیز در مدل 1978 نایابند و دیدن پونتیاک ترانس ام 78 فسفری با سقف تی تاپ برای اینجانب تبدیل به آرزویی دست نیافتنی شده است. در نمایشگاه امسال در میان انبوه خودروهای آمریکایی، با حضور ترانس ام 1978مشکی مگر می شود از خودروی آمریکایی دیگری نوشت. در محفظه موتور، قلب تپنده هشت سیلندر با کروم کاری های قطعات فلزی جلوه ای بی نظیر داشت.

یکی از ویژگی های خودروهای آمریکایی امکان دِکد کردن وین نامبر می باشد که می توان به تمام مشخصات خودرو در روز تولید واقف شد.

بر روی کاپوت عقاب طلایی آتشین حضور داشت. و رم ایر ترنس ام بر روی کاپوت خودنمایی می‌کرد. در نمای داخل فرمان سه پره که بر روی تمامی مدل های پونتیاک هست حضور داشت. سرعت سنج به مایل بود و عدد 160 را نشان می دهد که برابر با 257 کیلومتر در ساعت هست.

رینگ های خودرو از نوع هانی کامب یا لونه زنبوریه خودمان است که داخل پره های آن به رنگ طلایی بودند. که دلربایی این هیولا را دو چندان کرده است.

در نمای پشت چراغ های کشیده را با اسپویلر ترانس ام را می دیدیم. پونتیاک ترانس ام در زمره خودروهایی هست که از هر سمت که به آن می نگریم، نقصانی در آن نمیتوانیم ببینیم.

شاید یکی از اتفاقاتی که امید است در سال های بعد در نمایشگاه اتفاق بیوفتد. امکان حضور خودرو ها بر روی استند متحرک و گردان باشد. تا بازدیدکنندگان بتوانند از نمای پشت خودرو هم دیدن نمایند و همین طور حضور مکانیک ها یا لوازم فروشان و یا هر فرد دیگری که می تواند به احیای بهتر و ارزان تر این خودرو ها کمک کند، می تواند مسیر بازسازی را تسهیل ببخشد و در پایان امید است که اگر خودرویی بازسازی می شود به حالت فابریک کارخانه این مهم صورت گیرد و کمتر سلیقه شخصی در فرآیند ترمیم خودروهای کلاسیک اعمال گردد.