|
0
کارگردان : Paul King
نویسندگان : Paul King, Simon Farnaby
بازیگران : Ben Whishaw, Hugh Grant, Hugh Bonneville
خلاصه داستان : پدینگتون که توانسته است پس از گذراندن ماجراهای قسمت اول در خانواده‌ی براون جایگاهی برای خودش پیدا کند، اکنون در تلاش هست تا با انجام دادن شغل‌های مختلف پولی پس‌انداز کند تا هدیه‌ای ویژه برای جشن تولد 100 سالگی عمه‌اش بتواند بخرد. اما…
 |
|
گزیده نظرات منتقدین
اولی ریچاردز از Empire امتیاز 100 از 100
«پدینگتون 2» همانند فیلم اول بسیار دلرباست ، شاید حتی بیشتر از فیلم اول، اما این فیلم حسی سرشار از پیروزی در خود دارد. این فیلم یک لذت خالص است. به شیرینی و تیزی یک مارمالاد خوب. واقعاً همین‌طور است.
وندی ایده از Screen International امتیاز 100 از 100
یک دنباله مثال زدنی، فیلم معصومیت فیلم اول را حفظ می‌کند و کمبودهای فیلم اول را تکمیل می‌کند و به اکتشاف موضوع‌هایی دیگر می‌پردازد.
هلن اوهارا از Time Out London امتیاز 100 از 100
این یک ماجراجویی خانوادگی است. پرداختی درست از خوش قلبی که احساسات واقعی یک انسان را از طریق یک خرس نمایان می‌کند.
لزلی فلپرین از The Hollywood Reporter امتیاز 90 از 100
تمام جزئیات به کمال پرداخت شده است و به اندازه فیلم قبلی خوش قلب و بامزه است و حتی شاید بیشتر از فیلم اول
نیکولاس باربر از TheWrap امتیاز 90 از 100
«پدینگتون 2» یک کمدی خانوادگی قاطع و شیرین است که در حال و هوای کریسمس ساخته نشده است. اما با گرما و شوخی برافروخته می‌شود که شاید سالها طول بکشد مانندش در تلویزیون ظهور کند.
گای لوج از Variety امتیاز 90 از 100
«پدینگتون 2» یکی از آن سرگرمی‌های خانوادگی است که می‌تواند روح موجود در داستان‌های «باند» را در لندنی شلوغ و متفاوت در قرن 21 قرار دهد. با فضایی برای برخی متن‌های ضد «برکست»
نیل اسنمیت از Total Film امتیاز 80 از 100
دنباله‌ای با احساس خوب که تنها آن‌ها که از مارمالاد متنفرند می‌توانند در برابرش مقاومت کنند.
جو والش از CineVue امتیاز 80 از 100
«پدینگتون» اول سرگرم‌کننده و به نحوی غیرقابل‌پیش‌بینی بود و دنباله آن نیز متفاوت‌تر از آن نیست.
پیتر بردشاو از The Gaurdian امتیاز 80 از 100
این فیلم با سهولت و بی‌نظیر و بدون هیچ‌گونه تغییر در خودآگاهی در تن و طنز، هر دو قشر کودکان و بزرگ‌سالان را به درون خود پرتاب می‌کند: این فیلم یک کمدی با طعم مرکبات یک مارمالاد با کیفیت بالا است.
تیم رابی از The Telegraph امتیاز 80 از 100
«پدینگتون» به طور غیرمعمولی جذاب بود و «پدینگتون 2» نیز به همان اندازه خوب است.
«پدینگتون 2» برای بار دوم هم هنوز جذاب و بدیع است.
در فیلم تازه که نام فیلم قبلی را یدک می‌کشد. خرسی با نام «پدینگتون براون» که متولد پرو است، قهرمانی در لندن است و با کت آبی و کلاه قرمزش در خیابان‌های لندن می‌چرخد، قبضی برای تهیه مقدار زیاد و غیرعادی مارمالاد دردست دارد.
جنایت خواهد بود اگر بیش از این درباره علل این مأموریت غیرعملی یا شاید هم احمقانه که با نتیجه کاملاً فریبنده مهارت‌های آشپزی «پدینگتون» آمیخته می‌شود، بحث گردد. کافی است تا این نکته عنوان شود که او به میزان زیادی کمک، قند و در حدود هزار پرتقال برای پخت این مارمالاد نیاز دارد.
به نظر می‌رسد که این فیلم به شدت لذت‌بخش همچنان در حال دنبال کردن همان سبک و روش جواب پس‌داده‌اش در قسمت اول باشد. این مسئله به دلیل طمع و یا بی‌انگیزگی سازندگان نیست -بلکه کاملاً برعکس- به این دلیل است که کیمیاگری خاصی که در حال انجام است، بسیار پیچیده‌تر است.
با رسیدن به انتهای فصل تعطیلات، «پدینگتون2» یک کمدی با ساختاری زیبا به سبک کمدی‌های قدیمی ظهور می‌کند، سرشار از شوخی‌های کلامی، موانع پیچیده که بر روی هم ساخته شده‌اند و روایت هجومی که به روش‌هایی روایت می‌شوند که بیشتر حسی الهام گونه را به شما القا می‌کنند تا پیش‌بینی. این فیلم یادآوری بدیعی از چیزهایی شگفت‌انگیز است و این چنین فیلمی تنها زمانی ساخته می‌شود که یک قصه‌گو از تخیلات بدون مرزش برای ساخت اثری دقیق بهره می‌برد.
این قصه‌گو «پل کینگ» است و برای چیزی بیشتر بعد از نوشتن و کارگردانی قسمت اول در سال 2014 بازگشته است. در این دنباله او در نوشتن فیلم‌نامه با «سیمون فارنابی» همکاری کرده است. او بار دیگر این خرس مستعد و مصنوعی (به کمال توسط «بن ویشاو» صداپیشگی شده است) را به درون یک طرح کمدی اکشن غیرمنتظره بدون خیانت به روح بریتانیایی اصیل موجود در کتاب‌های اصلی «مایکل باند» می‌کشاند.
شاید حضور تعداد بسیار زیاد از ابرشرورها در محله آرام «ویندسور گاردنر» چندان منطق زیادی نداشته باشد حتی برای فیلمی که در آن یک خرس به کمک فناوری CGI در حال راه رفتن در خیابان‌های شهر است. اما آن آدم بدها کاری را انجام می‌دهند که باید انجام دهند و این مسئله به «پدینگتون» این اجازه را می‌دهد تا به تعهد خود بر پاک دستی‌اش، تفکرات و منش خاصش برای پیروزی در هر روز و در هر شرایطی پایبند به ماند.
«پدینگتون» به نقل از «عمه لوسی» که در فیلم اول خود را به یک خانه سالمندان در پرو می‌فرستد، چنین می‌گوید: اگر ما مهربان و مؤدب باشیم، جهان درست خواهد شد. البته که «پدینگتون» با کشتی به لندن، جایی که همه چیز در انتها درست از آب درمی‌آید، سفر می‌کند: او به سرعت توسط خانواده «براون» که توسط «مری» شیرین و آزاد (با بازی «سالی هاوکینز») و همسر اخمویش «هنری» (با بازی «هیو بونوویل») رهبری می‌شود، به فرزندی گرفته می‌شود.
با گذشت زمان «پدینگتون 2» فرا می‌رسد، خرس جوان به چشم و چراغ محله تبدیل شده است و آغوش همه به جز همسایه روان‌پریششان «آقای کری» (با بازی «پتر کاپالدی») برایش باز است. یک روز «پدینگتون» در حال گشتن در مغازه هدیه فروشی «آقای گرابر» (با بازی «جیم براودبنت») برای پیدا کردن هدیه مناسب برای تولد عمه‌اش است که تلوتلو خوران به یک کتاب پر از عکس‌های پر زرق و برق لندن می‌رسد. در حالی که ما در یک سکانس انیمیشن عالی که در آن «پدینگتون» خود را در میان صفحات سه بعدی کتاب می‌یابد، می‌بینیم، این بهترین هدیه برای فردی مثل «لوسی» است که همیشه در آرزوی دیدن این شهر بوده ولی هرگز شانسی برای رسیدن به آرزوهایش نداشته است.
آه که نه تجربه کوتاه مدت «پدینگتون» در دستیاری در مغازه آرایشگری و نه لحظات لذت‌بخشش در شغل شستن پنجره‌ها چندان پولی نصیب او نمی‌کند که توانایی خرید همچنین گنجینه‌ای را داشته باشد. این مسئله به‌زودی تبدیل به موضوع مورد بحث می‌شود، به هر حال: یک بازیگر محلی به نام «فونیکس بوچانان» (با بازی «هیو گرانت» به شدت خودخواه) نقشه‌های خود را برای کتاب داشته و آن را به سرقت می‌برد و برای خرس پاپوش درست می‌کند.
«پدینگتون» ممکن است که پشت میله‌ها گرفتار بیفتد. اما این فیلم که به شدت درست پرداخت شده است از همان نقطه شروع به رها کردن خود می‌کند. حتی زمانی که برای تعقیب «فونیکس» از روشی شبیه به «کد داوینچی» استفاده می‌کند. و یا در زمان نشان دادن تلاش خانواده «براون» برای پاک کردن نام عضو جدیدشان از این ماجرا. «پدینگتون 2» شما را به طریقی به درون یکی از خاطره‌انگیزترین تصاویر خلق شده از زندان در دهه حاضر می‌کشاند، زندانی که توسط «برندان گلیسن» غرغرو اداره می‌شود که تبدیل به مرعوب‌کننده‌ترین دوست زندانی «پدینگتون» می‌شود.
بیش از این سخن گفتن از داستان بیهوده است اما به‌سختی می‌تواند زیبایی مفهومی و دقت ریزبینانه شیرین‌کاری‌های «کینگ» و یا طراحی صحنه خیره‌کننده «گری ویلیامسون» را اسپویل کند. اگر «پدینگتون» اول به نظر می‌رسید که تصاویری دست‌ساز و مجلل «وس اندرسون» را تداعی می‌کند، «پدینگتون 2» به نحوی موفق می‌شود تا آن سبک را به یک سطح خیره‌کننده از خلق و خوی زیبایی شناختی تبدیل کند، با شیرینی شاعرانه بی قید و شرط به جای جداسازی‌های مطالعاتی «اندرسون»
این فیلمی است که کمدی و دلسوزی را آن‌چنان که باید باشند، با هم ترکیب می‌کند و زیبایی نهایی خود را در چهره شخصیت‌هایش پدیدار می‌کند. شما می‌توانید این حس را در چشم بر هم زدنی در چشم‌های «جولی واترز» که در نقش مادر مستحکم «مری» بازی می‌کند و یا در بازی کمدی هوشمندانه و فیزیکی «بونوویل» در نقش «هنری» در لحظات بحران ببینید.
درباره «هاوکینز» که امسال در فیلم نه چندان خانوادگی «شکل آب» نیز حضور داشته است، باید گفت که او همچنان دوست‌داشتنی‌ترین است، اغراق آمیزترین قهرمان روی پرده، ماجراجویی بی دغدغه که در عین حال روحی لطیف دارد.آغوش دوست داشتنی او برای «پدینگتون» در فیلم اول تنها یک ژست نبوده و یک عهد است. و این عهد بیش از پیش در این دنباله گرم‌تر است، از ابتدا تا انتها.
اختصاصی نقدفارسی
مترجم: محمد کیومرثی
//
