تاریخ-اسلام

در این مقاله، هدف نه نگارش «تاریخ موحدون»، بلکه توضیح فرایند ظهور یک رهبر دینی مورد نظر است که ابتدا با اندیشه اسلامی و بعد گرایش به مهدی گری، در برابر یک امپراتوری قرار گرفت و سرانجام نظریه اش تا بجایی گسترش یافت و پذیرفته شد که تشکیلاتی را که بنیاد نهاد به شکل یک امپراتوری نمود یافت

دلیل اهمیت تحقیق در تاریخ اسلام، برای پژوهشگران غربی، نیازی به ارائه مدرک و استدلال فراوان ندارد. امروزه روابط میان دو فرهنگ اسلام و غرب، آنقدر اهمیت پیدا کرده که در بسیاری از دانشگاه های امریکا و اروپا، محققین فراوانی به امر پژوهش در تاریخ اسلام می پردازند

در سال های اخیر، روش های نوینی در عرصه پژوهش های علمی ظهور کرده است. این موج، که در سایه «فن آوری سریع انتقال اطلاعات » بوجود آمده، تمامی شاخه های علوم و در نتیجه پژوهش های تاریخی را هم در برگرفته است

مسلمانان تدوین تاریخ اسلامی را تحت تأثیر عوامل گوناگون از قرن نخستین هجری آغاز کردند. این عوامل تأثیر گذار به دو دسته مثبت و منفی قابل تفکیک اند که از دسته اول، قرآن و سنت و از دسته دوم، منع تدوین حدیث و وقوع فتنه ها و ناآرامی ها را می توان یاد کرد که هر یک آثار خاص خود را داشتند

در مقاله قبل به یکی از عوامل تحریف تاریخ اشاره شد، اینک بقیه عوامل:

در این مقاله، رویکرد امام خمینی «رض » به تاریخ و عنصر عبرت تاریخی، بررسی شده که چگونه ایشان همواره چشمی به تاریخ اسلام، تاریخ ایران قبل و پس از اسلام و نیز تاریخ مبارزات معاصر ایران از جنبش تنباکو، مشروطیت، کودتای رضاخان و نهضت نفت داشته اند.

گروه تاریخ مؤسسه پژوهشی حوزه و دانشگاه، نشست علمی - تخصصی «تاریخ اسلام به روایت سینما» را با عنوان «طرح ها، دشواری ها، چشم انداز آینده» در اواخر اردیبهشت ماه سال جاری برگزار کرد.

طاهره روحانی فرزند غریب علی روحانی از کشور اسلامی افغانستان است که در شهر مقدس نجف اشرف در خانواده ای روحانی چشم به جهان گشود. ایشان پس از اخذ دیپلم در شهر مقدس قم، وارد حوزه علمیه خواهران، (جامعه الزهرا(س))، شد و اکنون مدّت دو سال است که در رشته تخصّصی تاریخ اسلام تحصیل می کند.

یکی از کتاب هایی که در سال های اخیر درباره ی تاریخ اسلام به زیور طبع آراسته شده، اثر ارزشمند دکتر غلامحسین زرگری نژاد است که به همت انتشارات سمت در سال 1378 در 687 صفحه منتشر شده است. تاکنون نقدهای متعددی درباره آن به چاپ رسیده که بیشتر ناظر به نقد شکلی و جزئی نگرانه بوده است.