ذکر-خدا

واژه «تَسْبیح» از ریشه «سبح» در اصل به معنای «تنزیه خدا‌» و «سبحان الله گفتن» است؛[1] اما در عرف فارسی به مهره‌هایی که برای به خاطر سپردن شماره تعداد ذکرها با نخ به هم کشیده شده نیز «تسبیح» گفته می‌شود و در زبان عربی نیز به آن «سبحه» می‌گویند.

ذکر خدا اذن و اجازه از کسی نمی خواهد و خداوند به همه بندگان خودش اجازه داده که ذکرش را بر قلب و زبان جاری کند و اگر مقصودتان ذکر های خاص برای رسیدن به اهداف و اغراض خاصی است چنین مقوله ای از ذکر خدا خارج است و سعی کنید همراه با همه بندگان و موجودات خدا ذکر عام خدا بگویید.

پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: بدانید که بهترین اعمال شما نزد خداوند و پاکیزه ترین آنها و آنچه از همه بیشتر درجات شما را بالا می برد و بهترین چیزی که آفتاب بر آن تابیده، ذکر خدای سبحان است؛ زیرا خدای تعالی از خودش خبر داده، فرمود: من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند

ذکر خدا اذن و اجازه از کسی نمی خواهد و خداوند به همه بندگان خودش اجازه داده که ذکرش را بر قلب و زبان جاری کند و اگر مقصودتان ذکر های خاص برای رسیدن به اهداف و اغراض خاصی است چنین مقوله ای از ذکر خدا خارج است و سعی کنید همراه با همه بندگان و موجودات خدا ذکر عام خدا بگویید.

پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: بدانید که بهترین اعمال شما نزد خداوند و پاکیزه ترین آنها و آنچه از همه بیشتر درجات شما را بالا می برد و بهترین چیزی که آفتاب بر آن تابیده، ذکر خدای سبحان است؛ زیرا خدای تعالی از خودش خبر داده، فرمود: من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند

ربّ اشرح لی صدری و یسّرلی امری و احلل عقدةً مّن لسانی، یفقهوا قولی، وجعلی وزیراً مّن اهلی هارون اخی، اشدُد به أزری، و اشرکه فی امری، کی نسبّحک کثیرا و نذکرک کثیرا /طه / 34؛

ذکر خدا اذن و اجازه از کسی نمی خواهد و خداوند به همه بندگان خودش اجازه داده که ذکرش را بر قلب و زبان جاری کند و اگر مقصودتان ذکر های خاص برای رسیدن به اهداف و اغراض خاصی است چنین مقوله ای از ذکر خدا خارج است و سعی کنید همراه با همه بندگان و موجودات خدا ذکر عام خدا بگویید.

واژه «تَسْبیح» از ریشه «سبح» در اصل به معنای «تنزیه خدا‌» و «سبحان الله گفتن» است؛[1] اما در عرف فارسی به مهره‌هایی که برای به خاطر سپردن شماره تعداد ذکرها با نخ به هم کشیده شده نیز «تسبیح» گفته می‌شود و در زبان عربی نیز به آن «سبحه» می‌گویند.

پیامبر اکرم ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: بدانید که بهترین اعمال شما نزد خداوند و پاکیزه ترین آنها و آنچه از همه بیشتر درجات شما را بالا می برد و بهترین چیزی که آفتاب بر آن تابیده، ذکر خدای سبحان است؛ زیرا خدای تعالی از خودش خبر داده، فرمود: من همنشین کسی هستم که مرا یاد کند

واژه «تَسْبیح» از ریشه «سبح» در اصل به معنای «تنزیه خدا » و «سبحان الله گفتن» است؛[1] اما در عرف فارسی به مهره‌هایی که برای به خاطر سپردن شماره تعداد ذکرها با نخ به هم کشیده شده نیز «تسبیح» گفته می‌شود و در زبان عربی نیز به آن «سبحه» می‌گویند.