ستایش

بدان ای پسر که ایزد تعالی، جهان را نه از بهر نیاز خویش آفرید و نه بر خیره آفرید، چه بر موجب عدل آفرید؛ بیافرید بر موجب عدل و بیاراست بر موجب حکمت

درباره حکومت قانون همه به اتفاق رسیده اند:فردگرایان و حکیمان جامعه گرا در ضرورت وجود قانون تردید ندارند و حتی خودکامگان نیز می کوشند که تجاوز به قانون را با سرپوش«امنیت» و«ضرورت»توجیه کنند

«شُکْرُ اِلهِکَ بِطُولِ الثَّناءِ» شکر خداوند معبود تو به درازی ستایش است؛ یعنی به این که همواره ثنا و ستایش او کنی و به دل و زبان ذکر نعمت ها و نیکویی های او نمایی.

دیرزمانی بود که جهل و جاهلیت تاب و توان روح نوع بشر را ربوده بود، و حقیقت و معنویت را با پرده های اوهام و پندارها، و معرفت و انسانیت را با وحشی گری و پلیدی آمیخته بود؛ نیز از رویارویی امیال و قیود در هر قدم، هزاران پیچ و خم و پرتگاه فنا و نیستی فرا روی وی قرار داده بود.

حضرت زهرا علیهاالسلام در روز سوم هر ماه، خدای متعالی را این چنین ستایش می کرد: «پاک و منزه است کسی که با نیرو و قدرت، جهان را منّور ساخت

آن گاه که خدای سبحان فرشتگان را خطاب کرد که «من جانشینی در زمین قرار خواهم داد»، آنها پرسش نمودند: «آن که در زمین فساد و تباهی خواهد کرد و بساط خون ریزی برپا خواهد ساخت را جانشین خود می کنی، حال آن که ما به حمد و ستایش و تقدیس تو مشغولیم؟» پروردگار سبحان گفت: «من چیزی می دانم که شما نمی دانید».

تاریخِ ستایشگری شاعران نسبت به چهره های مورد علاقه شان، تاریخی است به طول تاریخ شعر و شاعری؛ و همچنان که اصل شعر در میان افراط و تفریط سرگردان بوده و به دشواری به حیّز اعتدال در می آمده، شعر مدح و ستایش هم به قیاس مخاطبان خود و تعبیرات و ترکیباتی که در آن به کار می رفته، دائما در فراز و نشیب بوده و هست.