فاطمه-بنت-اسد

در سیزدهم رجب سال 30 عام الفیل، حادثه بس عجیبی رخ داد که هرگز در تاریخ بشریت سابقه نداشته و بعد از آن نیز تکرار نشده است، و آن حادثه، به دنیا آمدن نوزادی است در درون خانه کعبه که به نام علی علیه السلام اسم گذاری شد.

 بیش از شش یا هشت بهار از عمر شریف پیامبر (ص) نگذشته بود، که پدر بزرگ مهربانش، عبدالمطلب، دعوت حق را لبیک گفت و محمد نوشکفته را با دریایی از غم و اندوه، تنها گذارد. مرور دوران تلخ تنهایی، قلب محمد(ص) را به شدت می آزرد.

الحمد لله رب العالمین نحمده و نستعینه و نشکره و نتوکل علیه و نعوذبه تبارک و تعالی من شرور انفسنا و سیئات اعمالنا و نشهد ان لااله الاالله وحده لاشریک له و ان محمدا عبده و رسوله صلی الله علیه و آله سیما بقیة الله فی ارضه.

نگاهش آفتاب را می مانست و سکوتش زیباترین سرود رهایی را! راستی که در برابر سخنش دیوار بلند تاریخ سر فرود آورده است و در نی نی نگاهش ترازوی عدالت پیداست. خوار در چشم و استخوان در گلو! زیباترین سخنان را به یادگار گذاشته است.

شخصیت والا و برتر فاطمه بنت اسد علیهاالسلام از بانوان مجاهد و مهاجر صدر اسلام از دو زاویه حقوقی و حقیقی مورد توجه است: نقش ایشان نسبت به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و تربیت حضرت علی علیه السلام

در همین سال فاطمه بنت اسد مادر امیر المؤمنین علی(ع)از دنیا رفت، و گذشته از امیر المؤمنین، رسول خدا(ص)نیز در مرگ او بسیار متاثر و غمگین شد، زیرا فاطمه در تربیت و کفالت رسول خدا(ص)با ابو طالب شریک بود تا آنجا که پیغمبر خدا او را مادر خطاب می کرد

در روایات اهل سنت تا جایی که نگارنده دیده،این گونه است که چون درد زایمان فاطمه بنت اسد را گرفت و شکایت حال خود را به ابو طالب کرد،ابو طالب دست او را گرفته و به مسجد الحرام آورد و به درون خانه کعبه برد و بدو گفت:

«ابن هشام» می نویسد: پس از رفتن رسول خدا، علی بن ابیطالب سه شبانه روز در مکه باقی ماند، و امانتهائی را که پیغمبر (ص) باو سپرده بود، به صاحبانش برگردانید و آنگاه، روانه مدینه شد. (1)