معاد

گروه حوزه‌های علمیه: مفسر قرآن کریم با بیان اینکه عالم خلقت حق است تاکید کرد: قرآن به همین دلیل که عالم حق است و بازیچه نیست معاد را بالضروره لازم می‌داند.

قرآن از نظر محتوا، می فرماید: کمالات انسانی، در مبدا شناسی، معاد شناسی، و وحی ورسالت شناسی است، یعنی کمال، در داشتن جهان بینی الهی است، به این معنا که: جهان، آغازی دارد به نام «خدا واسماء حسنای او» وانجامی دارد به نام «معاد» وقیامت ودوزخ وبهشت و... وبین این آغاز وانجام، «صراط مستقیمی » است. که مساله وحی ونبوت در این صراط مستقیم است.

در این مساله که آیا عذاب و عقاب آخرت، روحی است یا جسمی آنهایی که معتقدند روحی محض است گفته اند فقط از نوع همان امور روحی است; لذتش مثلا از نوع لذتی است که یک انسان از علم می برد، که در این دنیا آن لذتها خیلی ضعیف است و در آنجا که حاجت و مانع بدن نیست فوق العاده قوی و نیرومند است، کما اینکه در این دنیا هم افرادی که تعلقشان قوی است و عقلشان قوی شده، ...

همه انسانها در روز واحدی بعد از مرگ زنده می شوند و به حساب اعمال آنها رسیدگی خواهد شد، نیکان و صالحان در بهشت جاویدان جای می گیرند و بدان و گنهکاران به دوزخ فرستاده می شوند.

پیامبران الهی - بدون استثناء - پس از اصل توحید، مهمترین اصلی که مردم را به آن متذکر کرده اند و ایمان به آن را از مردم خواسته اند، همین اصل است که در اصطلاح متکلمان اسلامی به نام «اصل معاد» معروف شده است.

این ایراد یکی از قدیمی ترین ایرادهایی است که در مورد معاد جسمانی ذکر شده و خلاصه آن چنین است:

عقیده به زندگی پس از مرگ و اعتقاد به کیفر و پاداش اعمال، نقش بزرگی در آرامش روانی و امنیت اجتماعی ما دارد که آرامش روانی، اثر فردی و امنیت اثر اجتماعی آن است، اینک پیرامون آرامش روانی و آثار فردی عقیده به معاد بحث میکنیم.

حقیقت معاد این است که، روح پس از مفارقت از بدن -به مسیت الهی - بار دیگر به همان بدنی که با آن زندگی می کرد، باز می گرددتا پاداش و کیف اعمال دنیوی خود را در سرای دیگر ببیند

آیا ت قرآن و احادیث اسلامی گواه آن است که معاد انسانها، هم جسمانی است و هم روحانی . مقصود از معاد جسمانی این است که بدن در سرای دیگر محشور گردیده و نفس بار دیگر به آن تعلق می پذیرد، وپاداشها و کیفرها، و لذات و آلامی که جنبه جزئی وحسی دارند و تحقق آنها بدون بدن و قوای حسی امکان پذیر نیستند، تحقق می یابد.

تناسخ از ریشه «نسخ» گرفته شده و از کلمات اهل لغت درباره این واژه، چنین بر می آید که از آن، دو خصوصیت استفاده می شود: 1 تحول و انتقال