وجوب

تالیف: شیخ بهاءالدین عاملی طاب ثراه

به طور طبیعی، ساماندهی و حلّ مشکلات اجتماعی، از قدرت انگیزشی همسان با منافع زندگی فردی برخوردار نمی باشد؛ از این رو، ممکن است ابتدائا تصوّر شود که فقه اسلامی در این زمینه دارای نقص است؛ در حالی که واقعا این طور نیست

در مسائل فلسفه اسلامی، مسأله«ضرورت»و تقدّم آن بر وجود، جایگاه ویژه ای دارد که حلّ بسیاری از مسائل فلسفی در گرو آن است.

حقیقت لابشرطی وجود، اصیل است و به ادلّهای که خواهد آمد اصالت او با وجوب ذاتی آن ملازمت دارد. بنابراین، ، واجبالوجود بالذات است و چون واجبالوجود هیچگونه کثرتی را نمیپذیرد پس این حقیقت از هرگونه کثرت عزلی یا تشکیکی به دور است. در این مقاله، انتقادات وارد بر ملازمه اصالت وجود با وجوب ذاتی آن طرح، سپس به آنها پاسخ داده شده است.

اصالت وجود در دیدگاه صدرالمتألهین با وجوب ذاتی آن ملازم نیست؛ زیرا اصالت وجود به معنای موجود بودن وجود است بدون واسطه در عروض، و وجوب ذاتی وجود به معنای موجود بودن وجود است بدون واسطه در ثبوت

اصالت وجود یکی از مباحث مهم فلسفی است که از زمان صدرالمتألهین به جد در کتب فلسفی مطرح شده است. می توان گفت این اصل ستون فقرات حکمت متعالیه را تشکیل می دهد، و دیگر اصول حکمت متعالیه از آن نشئت می گیرند

بیشتر فقیهان شیعه موارد وجوب زکات را در نُه مورد منحصر دانسته اند، اما بررسی ادله قرآنی و رواییِ این موضوع نشان می دهد که نه تنها هیچ آیه ای بر چنین انحصاری دلالت ندارد، بلکه آیات گوناگونی حکایت از اطلاق و عمومیت در موارد زکات دارد

مساله وجوب نماز جمعه یا عدم وجوب آن، از عصر غیبت حضرت ولی امر ارواحنا لمقدمه الفداء در جوامع فقهی شیعه مطرح شد، مخصوصا زمانی که ستمگران بر امت اسلامی مسلط گردیده و احکام خداوند را به فراموشی سپردند و در اثر آن، عده ای قائل به حرمت آن شدند بنابر این که یکی از شرایط وجوب آن، حضور امام معصوم یا نایب خاص آن حضرت است و این که نماز جمعه یکی از مناصب خاص ...

هرگاه در طول تاریخ، سرزمین اسلامی مورد تعرض قرارمی گرفته، وظیفه علماء اسلام بود که مردم را جهت دفاع ازدین و آئین و شرف و ناموس آماده کنند و همه دوش به دوش هم در صدد دفع تجاوز و قطع فتنه برآیند.

خواننده گرامی، آنچه پیش روی شماست، قسمتی از تقریرات مباحث صلاة سید الفقهاء و المجتهدین مرحوم حضرت آیة الله بروجردی (ره) دربحث قبله است، که آن را در 19 ذی العقده 1369 تا24 ربیع الاول 1370 قمری بیان کرده اند، و مرحوم استاد فقید حضرت آیة الله ستوده (ره) آرا تقریر نموده اند.