مهره ها در ستون فقرات به وسیله صفحات انعطاف پذیر دیسک بین مهره ای از یکدیگر جدا می شوند. اگر بنا به دلایلی دیسک از قسمت عقبی خود دچار بیرون زدگی شود بر روی نخاع یا رشته های نخاع فشار وارد می شود. در این حالت به اصطلاح دیسک کمر می گویند.
به مرور دیسک بین مهره ای دچار تغییراتی می شود که شامل کاهش میزان آب موجود در دیسک و کاهش انعطاف پذیری آن هاست. اگر بافت دیسک دچار پارگی و آسیب شود به رشته های عصبی عبوری از درون کانال ستون فقرات فشار وارد می شود. این حالت ممکن است در اثر بلند کردن مدام اشیای سنگین، آسیب ناگهانی، استرس مزمن یا چاقی ایجاد شود.
درد شایع ترین علامت دیسک کمر است و گرفتگی عضلات و فشار ناحیه، سایر علایم به شمار می روند.
گفتنی است آسیب در نواحی کمر می تواند موجب بی حسی در پاها، فلج و تحلیل رفتن و ضعف عضلات و یا حتی از دست دادن اختیار ادرار و مدفوع گردد. ضمن این که بی حسی و ضعف پاها، گزگز و احساس مورمور در پاها، گرفتگی عضلاتی نیز موارد دیگری است که بیمار معمولاً از آن ها شکایت دارد.
بیماران هنگام خم شدن، احساس کشیدگی در پشت زانوهای خود می کنند. حتی ممکن است فرد در ناحیه کمر احساس دردی نداشته باشد و علایم احساس شده در ناحیه پاها ناشی از دیسک کمر باشد.
نوع درمان بیماری بسته به شدت بیماری متفاوت است. اگر بیماری در مرحله حاد باشد استراحت بیمار حداقل به مدت 2 هفته لازم است. البته استراحت در رختخواب بیش از مدت ذکر شده و یا خارج از توصیه پزشک، مناسب نیست.
از جمله اقدامات کاهش درد در دوره استراحت می توان دوش آب داغ، کمپرس آب داغ و لامپ گرمایی را نام برد.
گاهی پزشک معالج دارویی را جهت کاهش درد و التهاب و رفع گرفتگی عضلات و شل کننده عضلانی تجویز می کند. مانند دیازپام، متوکاربامول، کورتن و... که این داروها بهتر است صرفاً ضمن تجویز پزشک مصرف شوند.
در برخی موارد پزشک انجام عمل جراحی را لازم می داند که در این شرایط بیمار ضمن بستری در بیمارستان و انجام اقدامات لازم قبل از جراحی، برای عمل جراحی آماده می شود. در مهره های گردنی در صورت بروز این بیماری، ضعف و بی حسی، تحلیل عضلات دست، سرد یا گرم شدن، گزگز و مورمور شدن، احساس درد در ناحیه ساعد، کف دست و انگشتان دیده می شود.
در هر حال در صورت تداوم درد در بدن، مشورت با پزشک جهت تشخیص علت ضروری است.
منبع: ماهنامه تغذیه و سلامتی شماره 82