مجموعه ای زیبا از اشعار پروین اعتصامی (۵ شعر عاشقانه)

همیشه کار تو، سوراخ کردن دلهاست

هماره فکر تو، بر پهلوئی فرو شدن است

بگفت، گر ره و رفتار من نداری دوست

برو بگوی بدرزی که رهنمای من است

وگر نه، بی‌سبب از دست من چه مینالی

ندیده زحمت سوزن، کدام پیرهن است

اگر به خار و خسی فتنه‌ای رسد در دشت

گناه داس و تبر نیست، جرم خارکن است

ز من چگونه ترا پاره گشت پهلو و دل

خود آگهی، که مرا پیشه پاره دوختن است

چه رنجها که برم بهر خرقه دوختنی

چه وصله‌ها که ز من بر لحاف پیرزن است

بدان هوس که تن این و آن بیارایم

مرا وظیفهٔ دیرینه، ساده زیستن است

ز در شکستن و خم گشتنم نیاید عار

چرا که عادت من، با زمانه ساختن است

شعار من، ز بس آزادگی و نیکدلی

بقدر خلق فزودن، ز خویش کاستن است

همیشه دوختنم کار و خویش عریانم

بغیر من، که تهی از خیال خویشتن است

یکی نباخته، ای دوست، دیگری نبرد

جهان و کار جهان، همچو نرد باختن است

بباید آنکه شود بزم زندگی روشن

نصیب شمع، مپرس از چه روی سوختن است

هر آن قماش، که از سوزنی جفا نکشد

عبث در آرزوی همنشینی بدن است

میان صورت و معنی، بسی تفاوتهاست

فرشته را، بتصور مگوی اهرمن است

هزار نکته ز باران و برف میگوید

شکوفه‌ای که به فصل بهار، در چمن است

هم از تحمل گرما و قرنها سختی است

اگر گهر به بدخش و عقیق در یمن است

از جمله ویژگی های بارز اشعار پروین اعتصامی زیبایی و گیرا بودن آن ها برای افراد مختلف جامعه است که وی را به یکی از برجسته ترین شاعران زن ایران زمین تبدیل کرده است.

نیکنامی نباشد، از ره عجب
خنگ آز و هوس همی راندن
روز دعوی، چو طبل بانگ زدن
وقت کوشش، ز کار واماندن
خستگان را ز طعنه، جان خستن
دل خلق خدای رنجاندن
خود سلیمان شدن به ثروت و جاه
دیگران را ز دیو ترساندن
با درافتادگان، ستم کردن
زهر را جای شهد نوشاندن
اندر امید خوشهٔ هوسی
هر کجا خرمنی است، سوزاندن
گمرهان را رفیق ره بودن
سر ز فرمان عقل پیچاندن
عیب پنهان دیگران گفتن
عیب پیدای خویش پوشاندن
بهر یک مشت آرد، بر سر خلق
آسیا چون زمانه گرداندن
گویمت شرط نیکنامی چیست
زانکه این نکته بایدت خواندن
خاری از پای عاجزی کندن
گردی از دامنی بیفشاندن

*****

اینـــــــــکه خاک سیهش  بالین است

اختر  چرخ ادب پـــــــــــــــــــروین است

گر چه  جز تلخــــــــــــی  از ایام  ندید

هر چه خواهی سخنش شیـرین است

صاحب  آنهمه  گفتــــــــــــــــــار  امروز

سائل   فاتحـــــــــــــــــه و یاسین است

دوستان  به  که زوی یـــــــــــــاد  کنند

دل بی دوست دلی غمگیــــــــن است

خاک در دیده بســــی  جان فرساست

سنـــــگ بر سینه بسی سنگین است

بیند  این  بستر و  عبــــــــــــــرت  گیرد

هر کــــــه را چشـم حقیقت بین است

هر  که  باشی  و  ز هر جــــــــا برسی

آخـــــــــــرین  منزل  هستی این است

آدمــــــــــــــــی  هر  چه  توانگر    باشد

چون به این نقطه رسدمسکین است

اندر  آنجا   که  قضــــــــــــــا  حمله کند

چاره تسلیم و ادب تمکیـــــــــن است

زادن  و  کشتن  و  پنهان  کـــــــــــــردن

دهــــــــــــر را رسم و ره دیرین است

خرّم آن کس که  در  این  محنت  گــــاه

خاطــــــــــــری را سبب تسکین است

*****