روشنفکران

آنچه امروزه در ایران اسلامی تحت عنوان «فمنیسم» مطرح می گردد دارای همان ویژگیهای کلی جنبش زنان در دوره طاغوت است که مهمترین شاخصه آن مخالفت با «دینداری» زنان و «حقوق» آنان در عرصه فقه می باشد. در حقیقت فمنیسم وارداتی(1) مصداق بارزی از روشنفکری مرتجع(2) است که با گام برداشتن در جهت خلاف دین، خط بطلانی بر کارآیی و واقع نمائی خود کشیده است.

می دانیم که گروه های ذی نفوذ بر عکس احزاب، مستقیما در به دست گرفتن زمام قدرت و اعمال آن، مشارکت نمی کنند بلکه ضمن خارج ماندن از قدرت بر آن تاثیر گذارده و به آن فشار وارد می نمایند

روشنفکران و دانشجویان ایرن در قرن حاضر رهبری بسیاری از جنبش های سیاسی و بسیاری از پرسنل گروههای مخالف را که از ماه ژوئن 1963 به بعد فعالیت داشته اند، تأمین کرده اند

خشایار دیهیمی با تأکید بر ضرورت حضور در پای صندوق‌های رأی گفت: شانه خالی کردن و متوسل شدن به استدلال‌های کم‌قوت به دور از هر نوع شرافت مدنی و شهروندی است.

فراستی در شرایطی که تنها منبع مالی درآمدش از طریق برنامه هفت است به دلیل مواضع نه چندان جذاب محمود گبرلو کرسی برنامه هفت را ترک می‌کند و مثل منتقدان نوپا به معاش از طریق حق التحریر و کار در کافه‌اش قناعت می‌کند.