شما فکر مى کنید این هفتاد و یک نفرى که به کربلا آمدند، جاده خیلى راحتى داشتند؟! دعوتى از این ها شد و اینها خیلى راحت بلند شدند و راه افتادند و سر از روز عاشورا در آوردند. شما حدود پنجاه سال، حکومت هاى بعد از رحلت پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله تا روز عاشورا را دقیق مطالعه کنید که در آن پنجاه سال، براى به اسارت بردن امت و دین، چه فضاسازى هاى عجیبى از طریق پول، شهوات، آرزوها، خیالات و خواسته ها انجام دادند. به خدا قسم! سلامت ماندن این یاران کربلا در آن فضاى پنجاه ساله، از قوى ترین معجزات انسان است.
این جمله امام حسین علیه السلام را در عمق مغز و قلب خود تحلیل کنید که درباره یارانش فرمود:
«فَانّى لا أعلَم اصحاباً اوفى و لاخیراً مِن أصحَابِى» «1»
از زمان حضرت آدم علیه السلام تا برپا شدن قیامت، بهتر از این هفتاد و یک نفر را سراغ ندارم. این ها از هزاران بند اسارت، آزادانه گذشتند تا به عاشورا رسیدند. اما میلیون ها نفر در آن فضا به اسارت رفتند. حتى دین خدا به اسارت رفت.
امیرالمؤمنین علیه السلام در اواخر عهدنامه مالک اشتر در «نهج البلاغه» مى فرماید:
«فَانَّ هذا الدّین أسیراً فِى أیدِى الاشرار» «2»
اى مالک! این دین اسیر دست اشرار شده است. نمى گوید مردم. مردم که در مقابل دین چیزى نبودند. آنها را به صورت میلیونى اسیر کردند که هنوز نیز این اسارت ادامه دارد.
شما کتابى را به مکه ببرید، اگر در صفحات آن دقت کنند، اگر در گوشه اى پیدا کنند که مثلًا نوشته است: «یزید لعنه الله» کتاب را مصادره مى کنند و بعد مى برند مى سوزانند.
این اسیر شدن انسان است که اعتراض شدید به شما مى کنند که چرا «یزید لعنه الله»؟ یزید کارى نکرده است. او امیرالمؤمنین، اولى الامر و مجتهد بوده است.
مى گویند: یزید در کشتن حسین بن على علیهما السلام هیچ گناهى ندارد، چون مجتهد بوده و رأى و فتواى او به اینجا رسیده است که صلاح مسلمین این است که حسین بن على علیهما السلام کشته شود. خدا به یزید نمى گوید: چرا در اجتهادت اشتباه کردى؟
زحمت کشیدى، مجتهد شدى، حالا رأى تو به اشتباه خورده، یک اجر دارى و اگر صحیح مى بود، دو اجر؛ یعنى در قیامت، خداوند آغوش خود را باز مى کند، از یزید تشکر مى کند که شما مجتهد بودى، فقط در اجتهاد اشتباه کردى، اگر دلایل بیشترى داشتى، نظر فتوایى تو نوع دیگرى مى شد.!!
آزادى حقیقى، آزادگان واقعى
یک میلیارد نفر مسلمان اکنون اسیر فرهنگ بنى امیه هستند. از زمان خودشان تا به حال، چند میلیارد نفر را به اسارت گرفتند و به جهنم فرستادند، خدا مى داند. در دنیا، چقدر از جوانان اسیر ماهواره، تریاک، قرص هاى مخدر جدید و بى دینى هستند؟ این ها که آزادى نیست، بلکه تمام آن اسارت است.
پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله مى فرماید:
«الناس» یعنى همه مردم اسیر هستند، اما شما اگر مى خواهید آزادگان را ببینید:
«مَن أَحَبَّ أَن یَنظُرَ الى عُتَقاءِ اللّه من النار فَلینظُر الى المُتَعَلّمین»
حضرت آزادگان را به «الله» وصل کرده، خیلى حرف مهمّى است.
از میان مردم اسیر، اگر مى خواهید آزادها را ببینید، چه کسانى را باید ببینید؟
آنهایى که براى پیدا کردن راه صحیح زندگى، دارند نزد عالم مى روند تا بفهمند آگاه شوند.
کسانى که قبل از کسب، حلال و حرام، کسب را مى فهمند. قبل از ازدواج، حلال و حرام آن را مى فهمند. قبل از بچه دار شدن، راه تربیت بچه را مى فهمند. در برابر دشمن اسیر کننده، مقاومت مى کنند.
ارزش فراگرفتن علم و دانش
در اینجا پیامبر صلى الله علیه و آله قسم سنگینى مى خورند:
«فَوَالَّذى نَفسِى بِیَدِه»
قسم به خدایى که اختیار جان من در دست اوست. او به من جان داده و او جان مرا مى گیرد:
«مَا مِنْ مُتَعَلّمٍ یَختَلِفُ الى بابِ العالم الّا کَتَبَ اللهُ لَهُ بِکُلِّ قدمٍ عِبادةَ سَنَةٍ»
هیچ دانش اندوزى و دنبال کننده معرفت و بصیرتى، براى فهمیدن و پیدا کردن راه صحیح زندگى، دربِ خانه عالم نمى رود، مگر این که هر قدمى که برمى دارد، خدا ثواب یک سال عبادت را در نامه اعمالش مى نویسد. آن هم عبادت قبول شده. «3» در جمله بعد مى فرماید:
«و هى تسَتَغفِرُ لَه»
قدمى از روى زمین برنمى دارد، مگر این که براى هر قدم او، زمین از پروردگار براى او طلب آمرزش مى کند.
مگر زمین زنده است؟ اگر زمین زنده نبود، ما زنده ها از کجا در آمدیم؟ اگر زمین زنده نبوده، پروردگار در قرآن نمى فرمود: آسمان ها و زمین و تمام موجودات، تسبیح گوى پروردگار هستند. مگر موجودى مى تواند خود را بى حیات نشان بدهد. وجود و هستى، حاکم بر کل عالم است. خود زمین براى او طلب مغفرت مى کند.
جمله بعد:
«یُمسِى وَ یُصبِحُ مَغفوراً لَه»
شب که مى خوابد و صبح که بیدار مى شود، تا شب که مى خواهد بخوابد، این بیست و چهار ساعت، این شخص متعلّم، مورد آمرزش پروردگار است.
مگر فرار از اسارت جهل و نادانى کم چیزى است؟ آزادى به این معنا، عین عبادت، مغفرت و آمرزش است.
پی نوشت ها:
______________________________
(1)- بحار الأنوار: 44/ 392، باب 37؛ احقاق الحق، تسترى: 27/ 134؛ کلمات الامام الحسین علیه السلام: 395؛ اعیان الشیعة: 1/ 600.
(2)- نهج البلاغه: نامه 53.
(3)- بحار الأنوار: 1/ 179، باب 1، حدیث 62؛ «قَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلَامُ الشَّاخِصُ فِی طَلَبِ الْعِلْمِ کَالْمُجَاهِدِ فِی سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّ طَلَبَ الْعِلْمِ فَرِیضَةٌ عَلَى کُلِّ مُسْلِمٍ وَ کَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ یَخْرُجُ مِنْ مَنْزِلِهِ فِی طَلَبِ الْعِلْمِ فَلَا یَرْجِعُ إِلَّا مَغْفُوراً.»
