A Private War: داستان زندگی خبرنگار جسور ماری کالوین در جدیدترین ساخته هینمن

از ویتنام تا جنگ عراق، هالیوود همیشه به دنبال راهی مناسب برای به تصویر کشیدن جنگ‌های امروزی که چندین سال به طول کشیده‌اند، بوده است تا بتواند نگاهی درست به این اختلافات سیاسی مرگبار بیندازد. در «جنگ خصوصی» A Private War که در مورد جنگ داخلی سوریه با بهار عربی است، با مداخله نیروهای غربی، این چالش سخت‌تر می‌شود و کار فیلم‌سازان آمریکایی را برای نشان دادن تأثیر قهرمان‌های آمریکایی در قلب تاریکی، سخت می‌کند.
کارگردان «شهر ارواح» City of Ghosts، متیو هینمن Mathew Heinman، برای نمایش بحران سوریه، از روشی منطقی‌تر استفاده کرده است، او داستان را بر اساس تجربیات واقعی روزنامه‌نگار، ماری کالوین Marie Colvin، خبرنگار موفق ساندی تایمز Sunday Times، با بازی روزاموند پایک Rosamund Pike، روایت کرده است. پایک که پس از بازی موفقش در «دختر گمشده» Gone Girl، نقش‌های فوق‌العاده دیگری را بازی کرده است، در این فیلم بازی قوی از خود به نمایش گذاشته است. همان‌قدر که کالوین برای فهماندن جنگ به هم‌وطنان خود تلاش می‌کرد، پایک نیز در تلاش است که شخصیت کالوین را به بهترین شکل ممکن به تصویر بکشد.

در گذشته نیز خبرنگاران جسور زیادی را در فیلم‌هایی مانند «میدان‌های کشتار» The Killing Fields ساخته رونالد جف Ronald Joffe، دیده‌ایم، اما تفاوت اصلی «جنگ خصوصی» با فیلم‌های این‌چنینی در این است که مدت زیادی از اتفاقات این فیلم نگذشته است (کالوین در حمله‌ای هوایی در سال 2012 در حمص کشته شد) و نکته دیگر این‌که این قهرمان شجاع و نترس، یک زن است.

البته در گذشته نیز داستان‌هایی بر اساس این‌چنین شخصیت‌هایی ساخته بود، مانند «ویسکی تانگو فاکسترات» Whiskey Tango Foxtrot، اما در اینجا هینمن، این موضوع را با جدیتی که لایق آن است، به تصویر کشیده است. فیلم‌نامه زیبا و تأثیرگذار آرش عاملArash Amel، با این‌که بیهوده بودن جنگ را یادآور می‌شود، اما جایی برای خنده و سبک‌بالی نیز دارد اما به‌هیچ‌عنوان اتفاقاتی که کالوین تجربه کرده است را شوخی نمی‌داند.
«جنگ خصوصی» که داستان تقریباً یک دهه از زندگی حرفه‌ای کالوین است، نشان می‌دهد که چطور زشتی‌ها و تاریکی‌های جنگ کم‌کم در ذهن کالوین نقش بستند و ایدئال‌گرایی او را تغییر دادند و این بدبینی را در او تقویت کرد که بسیاری از غربی‌ها چشم خود را به آنچه در جهان می‌گذرد بسته‌اند. همان‌طور که کالوین در فیلم نیز می‌گوید، سختی شغل او در این است که «باور کنی کسانی هستند که اتفاقاتی که گزارش می‌دهی برایشان اهمیت دارد». چالشی که فیلم‌های این‌چنینی نیز با آن روبه‌رو هستند. چراکه اغلب مخاطبان به دنبال فیلم‌هایی برای پر کردن زمان فراغت خود هستند و از مواجه‌ با موضوعات این‌چنینی اجتناب می‌کنند.

همچنین بخوانید:
فیلم وحشت‌آور Fahrenheit 11/9 مایکل مور: ترامپ علائم بیماری است، نه خود بیماری

خوشبختانه در دنیای سینما برای هردوی این فیلم‌ها مخاطب وجود دارد و هینمن با دانستن پارادوکس‌های فیلم خود که چیزی به اسم فیلم ضد جنگ وجود ندارد، فیلمش را ادامه راه فیلم‌ساز فرانسوی تروفو Truffaut، می‌داند. «جنگ خصوصی» هیجان‌ها و ترس‌های حوادث زندگی کالوین، از ملاقات با گروه ببرهای تامیل Tamil Tigers در سری‌لانکا، جایی که کالوین در یک تیراندازی ارتش یکی از چشمانش را از دست داد تا نبش قبر کردن جنازه یک زندانی جنگی کویتی در عراق که در آنجا با عکاس پل کانروی Paul Conroy (با بازی جیمی دورنان Jamie Dornan) همراه شد و گزارش‌هایش از مارجه در افغانستان و مصراته در لیبی و در نهایت حمص در سوریه را برای کسی که زندگی آرام در لندن را کنار گذاشته و این زندگی سخت را انتخاب کرده، با صداقت روایت کرده است.
هینمن برای پروژه این‌چنینی کاملاً مناسب است، او در ساخته‌های مستند گونه قبلی خود، «سرزمین کارتل» Cartel Land خود را درگیر گروه خطرناک مکزیکی و در «شهر ارواح» تصاویر جدیدی از وقایع سوریه را نمایش داد. هینمن این دو روایت خود را با جذابیت‌های سینمایی به نمایش گذاشت و داستانی در مورد وقایع خطرناک و واقعی در جهان را با کیفیتی سینمایی تولید کرد. اکنون در گذرش از موضوعات غیرداستانی به فیلم‌سازی روایتی، هینمن با استفاده از تکنیک‌های مستندسازی و فیلم‌نامه تأثیرگذار و هیجان‌انگیز عامل، روشی کاملاً متفاوت با ساخته‌های قبلی خود را به کار گرفته است.

«جنگ خصوصی» با داستان پیچیده و جالب خود، در رده فیلم «سی دقیقه پس از نیمه‌شب» Zero Dark Thirty، ساخته کاترین بیگلو Kathryn Bigelow (که در آن شخصیت جسیکا چستین Jessica Chastain از روی یک مأمور زن سی‌آی‌ای CIA الهام گرفته شده بود) قرار می‌گیرد. هردوی این فیلم‌ها این ایده که جنگ امری مردانه است را به چالش می‌کشند.

با این تفاوت که در «جنگ خصوصی» تلاشی برای نشان دادن شخصیت زن ایدئالی نشده است، بلکه کالوین را درگیر تبعیض‌های جنسیتی و در تلاش برای انجام شغل خود، نشان می‌دهد.
پایک در این نقش، چه زمانی که نترس در میدان جنگ حضور دارد و چه زمان‌هایی که در مراسم‌های تقدیر شرکت می‌کند، بازی فوق‌العاده‌ای از خود به نمایش گذاشته است و بیننده را با آنچه در ذهن این شخصیت قوی می‌گذشته، آشنا می‌کند. گاهی کالوین حوادث ناگوار گذشته را به خاطر می‌آورد، مانند یادآوری کشته شدن دختربچه‌ای در خیابان. هینمن با نمایش این نماها از گذشته، در تلاش است که نشان دهد چطور ذره‌ذره این اتفاقات بر کالوین و بر روابط او با سردبیر مجله (با بازی تام هالندر Tom Hollander) و نامزد جدیدش (استنلی توچی Stanley Tucci) تأثیر گذاشته است. با این‌که صحنه‌های جنگی این فیلم بسیار دیدنی هستند، اما در کنار آن «جنگ خصوصی» در تلاش است که آثار ضربه‌های روحی و حوادثی که خبرنگاری مانند کالوین شاهد آن بوده است را نشان دهد.همان‌طور که سردبیر روزنامه‌اش می‌گوید «هیچ‌کسی با عقل سلیم» کاری که کالوین کرد را نمی‌کند، چه برسد به اینکه با کونروی به سوریه، جایی که تعداد کمی از روزنامه‌نگارهای غربی جرئت رفتن به آن‌ را داشتند، برود. کالوین ساعاتی قبل از کشته شدنشان، گزارشی قوی از حمص برای سی‌ان‌ان فرستاد و هینمن نیز با نشان دادن پیام او به جهان، این‌که چطور زنان و کودکان بی‌گناه هرروز می‌میرند، دین خود را به او ادا کرد. ازنظر هینمن فرستادن گزارش‌ها از حمص باعث شد که کالوین به هدفی برای نیروها در جنگ تبدیل شود، اما او از خطرهای کارش باخبر بود و می‌خواست که همه از حقایق باخبر شوند، بدون توجه به بهایی که برای آن پرداخت.
این مطلب از نوشته پیتر دبروگ Peter Debruge در سایت ورایتی Variety گرفته شده است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.