به گزارش خبرنگار سینماپرس برای اولین بار در اردیبهشت ماه سال 1394 مسئولان سازمان سینمایی مبادرت به برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر کردند که این اقدام با اعتراض تعداد کثیری از کارشناسان و اهالی رسانه و سینماگران روبرو گشت؛ عدم استقبال مخاطبان، سالن های خالی نمایش دهنده آثار سینمایی از جمله نکاتی بود که در اولین سال برگزاری این جشنواره جهانی فیلم فجر به شدت به چشم می خورد و این در حالی بود که مسئولان اصرار داشتند با انجام برنامه هایی که به تعبیر بخش اعظمی از اهالی سینما تنها شبیه به یک «شو» شده بود این جشنواره را پر رونق و پر بار نشان دهند.
علیرغم اعتراض بخش عمده ای از اهالی سینما که با ارائه دلایل کارشناسی برگزاری تفکیک شده جشنواره فیلم فجر را به ضرر سینمای ایران می دانستند مسئولان سازمان سینمایی در اردیبهشت ماه 95 برای دومین سال پیاپی مبادرت به برگزاری این جشنواره با سر و صدای بیشتر کردند که این بار هم نتیجه مثبتی از آن حاصل نشد و سینماگران همچنان برگزاری این گونه جشنواره را به ضرر سینمای کشور بر می شمردند.
امسال و در اردیبهشت ماه سال 96 حرکت اشتباه مدیران سینمای کشور بار دیگر تکرار شد و ما شاهد برگزاری جشنواره به اصطلاح جهانی فیلم فجر بودیم؛ بسیاری از اهالی رسانه، منتقدان و حتی هنرمندان بر این باور بودند که اگر مسئولان جشنواره با بریز و بپاش های فراوان از مهمانان پذیرایی نمی کردند و کارت های غذا و... در اختیار آن ها قرار نمی دادند رسماً هیچ شخصی در پردیس سینمایی چارسو حاضر نمی شد.
همچنان و در سومین سال پیاپی ما شاهد اعتراضات بخش اعظمی از اهالی سینمای کشور نسبت به برگزاری این جشنواره بودیم؛ سینماگران از همه طیف ها و جناح های فکری با صورت موأکد با برگزاری این جشنواره مخالفت دارند.
طهماسب صلح جو، پوریا آذربایجانی، محمدتقی فهیم، جبار آذین، نادره ترکمانی، مرتضی علی عباس میرزایی، سیدضیاء الدین دری و عباس رافعی 8 سینماگری بودند که در این باره نظرات خود را بیان کرده و خواسته های خود را با ما در میان گذاشتند که ماحصل گفتگوی این 7 سینماگر با سینماپرس برای اطلاع مخاطبان گرامی در ذیل مطلب نقل شده است.
طهماسب صلح جو منتقد پیشکسوت سینما همزمان با برگزاری سومین دوره جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: اگر ما می خواهیم در سطح دنیا موفق شویم و سینمای ما اعتبارش بیش از گذشته شود جشنواره جهانی فیلم فجر نباید از «کن» و «ونیز» و «برلین» و... الگوبرداری کند و ما باید به هویت ایرانی در روند برگزاری این جشنواره توجه جدی و ویژه داشته باشیم. ما نیاز به تدبیر جدی برای حضور سینماگران مطرح دنیا در این جشنواره داریم تا جشنواره جهانی فجر بتواند به عنوان یک جشنواره معتبر در سطح دنیا شناخته شود. این اتفاق نیازمند آن است که مدیرانی توانمند در سینمای ایران حضور داشته باشند تا با بررسی تحولات و اتفاقات سینمای ایران و جهان کاری کنند که این جشنواره تنها واژه بین الملل نداشته باشد.
پوریا آذربایجانی کارگردان سینما نیز در این رابطه گفت: جشنواره جهانی فجر برای کسب اعتبار راه درازی در پیش دارد و ما نیاز به آن داریم تا با گذشت زمان به این اعتبار دست پیدا کنیم. اعتبار هر جشنواره ای به مرور کسب می شود و متأسفانه علیرغم آنکه سال های درازی جشنواره فیلم فجر در کشو ما عنوان بین المللی را با خود به یدک می کشیده هیچ گاه ما شاهد برگزاری یک جشنواره واقعی بین المللی در کشورمان نبوده ایم و این جشنواره در سطح جهان دارای رتبه و اعتبار چندانی نبوده است. یک جشنواره برای جهانی شدن و کسب اعتبار نیازمند آن است که در نحوه و شکل برگزاری اش، نمایش آثارش، مکان برگزاری اش و... مانند جشنواره مطرح و تراز اول بین المللی عمل کند و مسئولان برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر باید به این نکات توجه جدی داشته باشند.
محمدتقی فهیم منتقد سرشناس سینما نیز با انتقاد شدید از این جشنواره اظهار داشت: هدف گذاری جشنواره جهانی فجر به هیچ عنوان روشن نیست و هنوز بسیاری از اهالی سینما این سوأل را از خودشان می پرسند که آیا این جشنواره صرفاً بودجه سینمای کشور را هدر می دهد و نمایشی فرمالیته از آثار است و یا اینکه مدیران سینمایی قصد دارند این جشنواره را گذری برای تعامل فرهنگی بین ایران و دنیا کنند؟ تا زمانی که هدف گذاری هر جشنواره ای روشن نباشد آن جشنواره نمی تواند موفق شود؛ متأسفانه ما در کشورمان عادت داریم ابتدا جشنواره ها را آغاز کنیم و سپس در پی اهداف آن ها باشیم و همین باعث می شود که هیچ یک از جشنواره های ما نتواند در حد جشنواره های تراز اول و معتبر دنیا باشد؛ این اتفاق در حالی است که بسیاری از جشنواره های به نام دنیا مانند «برلین» از ابتدا اهداف خود را مشخص می کنند و امروزه همه فیلمسازان دنیا می دانند که باید فیلم هایی با رویکرد سیاسی را به این جشنواره ارسال کنند.
جبار آذین منتقد و مدرس سینما همزمان با برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: دورهمی جشن پاره موسوم به جهانی فیلم فجر یک بزم و ضیافت اشرافی و تشریفاتی است که با پول بیت المال برگزار می شود؛ جداسازی غلط جشنواره فیلم فجر سابق به 2 بخش داخلی و جهانی سبب 2 هزینه شدن، 2 اجرایی و اتلاف بیت المال شده بدون آنکه ثمری برای سینما، فرهنگ و جامعه داشته باشد. جشنواره فیلم دارای ویژگی ها و استانداردهایی است که هر 2 بخش تکه پاره شده جشنواره فیلم فجر فاقد آن است. برگزاری ناموفق و ناکام جشن پاره فیلم فجر و همچنین جشن پاره به اصطلاح جهانی فیلم فجر در دوره های پیش نشانگر اشتباه نامدیران سینمایی در جداسازی جشنواره بوده است.
نادره ترکمانی کارگردان و مدرس سینما همزمان با برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: جشنواره جهانی فیلم فجر نیازمند تعریف مشخص است و ما باید در ابتدا به یک تعریف برای چرایی برگزاری این جشنواره برسیم تا بتوانیم آن را به جامعه جهانی منعکس کنیم و آن ها را ترغیب کنیم که آثارشان را در این جشنواره به نمایش درآورند. مانطور که بسیاری از فیلمسازان داخلی ایران بعد از گذشت سال ها همچنان برای حضور در جشنواره ملی فیلم فجر دچار بلاتکلیفی هستند و نمی دانند که چه نوع فیلمی با چه موضوعاتی مورد توجه دست اندرکاران جشنواره است و فیلم ها بر اساس چه پارامتر و معیارهایی انتخاب می شوند، قطعاً بسیاری از فیلمسازان مطرح سینمای جهان هم دیدگاه مشخصی نسبت به جشنواره جهانی فیلم فجر ندارند و فکر می کنند که این جشنواره، جشنواره ای مناسبتی و ویژه دهه فجر و انقلاب اسلامی است!
مرتضی علی عباس میرزایی کارگردان سینما با ابراز انتقاد شدید از برگزاری این جشنواره تأکید کرد: جشنواره جهانی فیلم فجر در تراز جشنواره های منطقه ای دانش آموزی هم نیست ما اتفاقات عجیبی را در این جشنواره شاهد هستیم که فقط می تواند موجبات خنده و تمسخر سینماگران جهانی را فراهم کند و آبروی سینمای ایران را ببرد. یکی از اتفاقاتی که در اولین روز برگزاری جشنواره جهانی شاهد بودیم نمایش فیلم بنده بود که با بدترین شرایط در یکی از سالن های پردیس سینمایی چارسو روی پرده رفته بود؛ در یکی از گوشه های کادر فیلم عنوان بازبینی وزارت ارشاد درج شده بود و دی وی دی نمایش فیلم کیفیت لازم را نداشت و مسئولان جشنواره خود را ملزم به نمایش نسخه «دی سی پی» فیلم من نکرده بودند. این اتفاقی است که نه تنها در هیچ یک از جشنواره های معتبر و مطرح جهان نمی افتد بلکه ما در جشنواره های دانش آموزی و دانشجویی هم هرگز شاهد آن نیستیم؛ متأسفانه مسئولان برگزارکننده جشنواره جهانی فجر تنها در شکل ظاهر می خواهند از جشنواره هایی معتبری مانند «کن» تقلید کنند اما هرگز به گرد پای این جشنواره ها هم نخواهند رسید چرا که نوعی سیستم رفاقتی در میان مدیران این جشنواره وجود دارد که مانع از حضور تیمی قدرتمند برای برگزاری جشنواره ای معتبر می شود.
سید ضیاء الدین دری کارگردان مطرح سینما و تلویزیون همزمان با برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: ما نیاز به جشنواره فیلم جهان اسلام داریم و مسئولان فرهنگی و سینمایی کشورمان باید بدانند که اگر این کار را انجام دهیم برنده سینمای دنیا خواهیم شد. ما نیاز به آن داریم که فیلمسازان مسلمان تمامی دنیا از آمریکا گرفته تا روسیه را پیدا کنیم، فیلم های شان را بازبینی کنیم و از آن ها بخواهیم تا در جشنواره ای با عنوان جشنواره فیلم جهان اسلام که در جمهوری اسلامی ایران برگزار می شود شرکت کنند و از این طریق بتوانیم این جشنواره را تبدیل به اسکار سینمای اسلام کنیم. ما باید در مسیری گام برداریم که با نظام حکومتی و فرهنگ ملی مان قرابت دارد و از طریق یک جشنواره فرهنگی بتوانیم دستاوردهای کلانی در تمامی حوزه ها و زمینه ها کسب نماییم؛ ما نباید دل خوش به حضور برخی هنرمندان درجه 2 و درجه 3 باشیم که به عنوان مهمان سینمای جهانی به ایران دعوت می شوند. ما باید در ابتدا برای برگزاری جشنواره ها هدف گذاری های کلان داشته باشیم و سپس این سوأل را از خودمان بپرسیم که با برگزاری چنین جشنواره هایی به چه نتیجه ای می خواهیم برسیم؟
عباس رافعی کارگردان سینما همزمان با برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: جشنواره جهانی فجر مانیفست ندارد و به همین علت است که طی 3 دوره برگزاری اش نتوانسته هیچ دستاورد مثبتی برای سینمای کشور در پی داشته باشد و تنها بودجه های هنگفتی برای برگزاری اش صرف شده که به نوعی پول دور ریختن بوده است! بنده معتقدم جشنواره بی رمق جهانی فجر تمامی داشته های سینمای ایران را از بین می برد؛ پیش از پیروزی انقلاب اسلامی جشنواره بین المللی فیلم «تهران» در رده جشنواره های الف سینمای جهان قرار داشت اما در حال حاضر باید از مدیران سینمایی سوأل کنیم که جایگاه جشنواره جهانی فیلم فجر در میان جشنواره های ریز و درشت سینمای جهان کجاست!؟؛ ما باید در جمهوری اسلامی ایران اگر می خواهیم برای رشد و ارتقای فرهنگ مان کاری انجام دهیم بایستی بهترین باشیم و این مسأله نیاز به آن دارد که مسائل را سردستی قلمداد نکرده و به صورت ضعیف و سرسری از کنار بسیاری اصول نگذریم.
