سودآورترین آزمایش سیاستگذاری صندوق بازنشستگی ژاپن چه به ما می‌آموزد؟

به گزارش فرارو، چنین سیاستگذاری‌ای برای دولت‌های بی پول در سراسر جهان جذابیت زیادی خواهد دارد. آیا می‌توانید حدس بزنید خاستگاه آن سیاستگذاری در کدام کشور بوده است؟ اصلاحات سال 2014 میلادی برای صندوق سرمایه گذاری بازنشستگی دولت ژاپن که بزرگترین منبع پس انداز بازنشستگی در جهان محسوب می‌شود که در آن برخی از ریسک‌های ارزی و ریسک سهام را به خود اختصاص داده است.

طبق اصلاحات انجام شده در دوره نخست وزیری "شینزو آبه" در سال 2014 میلادی صندوق بازنشستگی دولتی ژاپن از سبد سهام عمدتا داخلی با 60 درصد سهام در اوراق قرضه دولتی آن کشور به 50 درصد سهم داخلی و 50 درصد سهام بین المللی تغییر جهت داد. 

بازده اضافی آن حدود 10 درصد از تولید ناخالص داخلی ژاپن یا 370 میلیارد دلار است که باید آن را به پرسود‌ترین بررسی تخصیص دارایی در تاریخ تبدیل کند. البته دلیل مهم موفقیت آن سیاستگذاری بهره برداری از ضعف ارزش ین ژاپن در مقابل دلار بود. در اینجا چند درس از این آزمایش سیاستگذاری ذکر می‌شود که کشور‌های جهان باید آن را مورد بررسی قرار دهند:

نخست آن که ژاپن به این نکته شهرت داشته که بزرگترین بدهی ناخالص عمومی جهان را با 252 درصد از تولید ناخالص داخلی دارد. تغییر سیاستگذاری در مورد صندوق بازنشستگی دولتی ژاپن روشی متفاوت برای فکر کردن در مورد امور مالی عمومی را نشان می‌دهد. به تعبیری یک دولت مانند صندوق نهایی موقوفات دانشگاه یا شرکت بیمه عمر است: برای همیشه وجود دارد و تعهدات طولانی مدت نسبت به مستمری بگیر آینده و ظرفیت عظیمی برای جذب ریسک دارد.

دولت می‌تواند در دارایی‌های بخش دولتی سرمایه‌گذاری کند که اظهارنامه مالیاتی آینده را ایجاد می‌کند مانند بخش آموزش و پرورش و جاده‌ها، اما دولت می‌تواند در دارایی‌های بخش خصوصی نیز سرمایه گذاری کند. در شرایطی که بخش خصوصی تشنه دارایی‌های مطمئنی مانند اوراق قرضه دولتی است و مایل به خرید آن‌ها با نرخ‌های بهره بسیار پایین است ممکن است انتشار بیش‌تر اوراق قرضه افزایش اهرم بخش عمومی و سرمایه گذاری برای بازده بالاتر منطقی باشد.

اقتصاددانان پیشنهاد می‌کنند که صندوق امانی تامین اجتماعی ایالات متحده که در حال حاضر یک نهاد حسابداری است که فقط در اوراق خاص خزانه داری ایالات متحده سرمایه گذاری می‌کند باید از صندوق سرمایه گذاری بازنشستگی دولت ژاپن به منظور سرمایه گذاری در سایر دارایی‌ها پیروی کند.

نکته دیگر آن که اصلاح صندوق سرمایه گذاری بازنشستگی دولت ژاپن نسبتا محافظه کارانه بود. تغییر جهت سبد سهام با توجه دقیق به ریسک و مدیریت دارایی توسط متخصصان و سیاستمداران انجام شد. این یک تضاد افسرده کننده با یک طرح اقتصادی مشابه در بریتانیا است که به موجب آن دولت‌های محلی به دنبال رفع کمبود درآمد مالیاتی خود با استقراض میلیارد‌ها پوند از دولت مرکزی و سرمایه گذاری آن در املاک تجاری و سایر دارایی‌ها بودند.

در نتیجه، دولت‌های محلی در مناطقی، چون وارینگتون و ووکینگ خود را در مشکلات مالی عمیقی قرار داده اند. همیشه به راحتی می‌توان استفاده محتاطانه از ترازنامه دولت را برای تامین مالی بدهی‌های بلند مدت با استفاده از دارایی‌های بلند مدت و سفته بازی برای پایین نگه داشتن نرخ‌های مالیاتی کوتاه مدت اشتباه گرفت.

در نهایت، موردی وجود دارد که این نوع اصلاحات زودهنگام انجام شود در آن صورت نه تنها مزایا و ریسک‌ها در طول زمان به بهترین شکل مدیریت می‌شوند بلکه جهان هم چنان پیر می‌شود و تقاضا برای دارایی‌های بازنشستگی نیز با آن افزایش می‌یابد. بازگشت تورم باعث شده که همه احساس بهتری نسبت به بازده داشته باشند، اما نشانه کمی وجود دارد که نرخ بهره واقعی پس از تورم به طور پایدار بالا رفته باشد.

در امور مالی اصطلاحا هرگز ناهار رایگان وجود ندارد. بازگشت همیشه با ریسک همراه است. اما از آنجایی که جوامع پیر با بار مالی فزاینده مواجه هستند موفقیت اصلاحات صندوق سرمایه گذاری بازنشستگی دولتی ژاپن تحت هدایت آبه نشان می‌دهد دولت‌ها این شایستگی را از خود نشان می‌دهند که کم‌تر شبیه بدهکارانی که برای پرداخت صورت حساب‌ها تلاش می‌کنند و بیش‌تر شبیه سرمایه گذارانی با تعهدات بزرگ، ترازنامه‌های بزرگ و چشم انداز زمانی بسیار بلند مدت فکر می‌کنند.