حسن لطفی در روزنامه اعتماد نوشت: درست نمی‌دانم علاقه‌ام به جشنواره‌های فیلم از دل خاطرات خوشی بیرون می‌آید که طی سال‌های مختلف در جشنواره‌های فیلم وارد زندگی‌ام شده است یا مربوط به شرایطی است که جشنواره‌ها برای دیدن فیلم‌های زیادی در زمانی کوتاه فراهم می‌سازد.
شاید هم مربوط به حاشیه‌هایی باشد که طی جشنواره فراهم می‌شود و طی چند روز سینما برای عده زیادی از بینندگان و مسوولان سینمایی مهم می‌شود. البته امکان اینکه دلایل دیگری پشت این علاقه باشد را هم رد نمی‌کنم.
دلایل که ممکن است خودش را پس ذهنم مخفی کرده باشد و عجالتا خودش را نشان ندهد. فقط مطمئن هستم دلیل این علاقه تاثیر جشنواره‌ها بر روند فیلمسازی کشور نیست. نه اینکه به رشد سینمای ایران تعلق خاطر نداشته باشم که دارم! (مگر می‌شود دلبسته سینما و خوره فیلم باشی و دلت نخواهد سینمای کشورت در بهترین شکل ممکن باشد؟!) بدم هم نمی‌آید و نمی‌آمد هر جشنواره‌ای که برگزار می‌شد، سینمای ایران را یک پله بالاتر می‌برد. اما گمانم اینطور نبوده و نیست.
اگر بود با سی‌وششمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان احساس می‌کردیم این سینما نسبت به اولین جشنواره که در سال 1361 برگزار شد حال و روز خیلی بهتری پیدا کرده است و به بیانی سی و شش پله بالاتر رفته است.
در حالی که اینطور نیست. نگاه به تاریخ سینمای ایران می‌گوید اینطور نیست. راه دوری نرویم. به دهه شصت برگردیم و تعدادی از فیلم‌های کودک و نوجوان آن دهه را مرور کنیم. شهر موش‌ها، بی‌بی‌چلچله، خانه دوست کجا است؟، باشو غریبه کوچک، گال و…نشان از تنوع و جذابیتی دارد که چند سالی است در سینمای کودک و نوجوان ایران دیده نمی‌شود.
منکر معدود فیلم‌های خوب در دهه‌های بعد نیستم اما نمی‌شود لیستی از بهترین‌های سینمای کودک و نوجوان تهیه کنیم و فیلم‌های دهه شصت و هفتاد در راس این لیست نباشد. می‌دانم که برای ساخت فیلم خوب بیش از هر چیز به هنرمند خوب نیاز داریم اما در بین کسانی که فیلم‌های درجه یک آن دهه‌ها را ساختند فیلمسازان خوبی بودند که خوشبختانه هنوز عمرشان به دنیا است (بهرام بیضایی، ابوالفضل جلیلی، مرضیه بروند و…) زنده‌یاد و نامانی همچون پوراحمد و کیارستمی هم تا انتهای دهه نود بودند و می‌توانستند فیلم بسازند و….اینکه چرا نساخته‌اند و چرا سینمای کودک و نوجوان ایران روز به روز نحیف‌تر و رنجور‌تر شده مساله مهمی است.
با یک نگاه سرانگشتی و توریستی نشان می‌دهد فریادرس سینمای کودک و نوجوان جشنواره نیست. این سینما برای رونق و برگشت به اوج (منظور موسسه‌ای که فیلم‌های دولتی و سفارش تهیه می‌کند نیست!) نسخه‌ای دیگر می‌خواهد. فریادرسی دیگر طلب می‌کند.
