سیر کردن گرسنه اى در روز پریشانى ، خوراک دادن به پدر از دست داده اى از بستگان ، یا بینوایى خاک نشین ، کارى است بزرگ و خدا پسندانه که مورد توصیه قرآن است و بر فضیلت بى نظیر امام حسین علیه السلام همین بس که نجات از عقبه در این آیه شریفه به آن حضرت تفسیر شده است .
آن حضرت در شبانه روز عاشورا به این عبادت بزرگ تمکّن نیافت ، چرا که روز عاشورا علاوه بر اینکه روز تشنگى بود، به دلیل محاصره اقتصادى ، روز گرسنگى هم بود. به همین جهت حضرت سجّاد علیه السلام فرمود:
(فرزند گرامى پیامبر، گرسنه و تشنه به شهادت رسید.)
امّا مساءله تشنگى به دو جهت تکرار شد و سخنى از گرسنگى و طلب موادّ غذایى از دشمن به میان نیامد. نخست به دلیل شدّت بیشتر عطش ، بدان تأ کید شد و دیگر به دلیل ذلّت بار بودن طلب غذا و ناسازگار بودن آن با روح بلند و آزادمنشانه و ذلّت ناپذیر امام حسین علیه السلام و یارانش که نه تنها از طلب طعام خوددارى کردند، بلکه اگر در آن شرایط به آنان طعام هم داده مى شد از پذیرفتن آن خوددارى مى کردند. از همین دیدگاه بود که وقتى برخى از مردم کوفه به کودکان خرما و گردو دادند، خواهر گرانقدرش خروشید که : (صدقه بر ما روا نیست .) و آنها را دور ریخت چرا که پذیرفتن غذاى آنان در آن شرایط را، ذلّت بار مى نگریست و آن را اگر چه زکات هم نباشد بر خاندان رسالت روانمى دانست .
منبع : ویژگیهاى امام حسین علیه السلام
