به گزارش ایسنا، پروفسور میرزاخانی در سالیان اخیر به عنوان استاد ریاضیات در دانشگاه "استنفورد" آمریکا به تدریس مشغول بود. به همین مناسبت وبسایت دانشگاه "استنفورد" نسبت به این موضوع این گونه واکنش نشان داد:
"مریم میرزاخانی ریاضیدان دانشگاه استنفورد و دارنده مدال «فیلدز» از میان ما رفت. وی پس از مبارزه‌ای طولانی با بیماری سرطان، امروز در 40 سالگی درگذشت."
در بیانیه‌ای که دانشگاه استنفورد به مناسبت درگذشت پروفسور میرزاخانی روی خروجی خود قرار داده جملاتی از "مارک تسیر لاوین"، رییس دانشگاه "استنفورد" نقل شده است.
وی پروفسور میرزاخانی را اینگونه توصیف می‌کند: "او یک ریاضیدان، نظریه‌پرداز درخشان و در عین حال متواضع بود که جوایز را فقط به این دلیل دریافت می‌کرد تا برای دیگر زنان الهام‌بخش باشد. تا مسیر وی را در پیش بگیرند. "مریم" خیلی زود از میان ما رفت اما تاثیر وی روی هزاران زنی که میرزاخانی منبع الهام‌شان برای در پیش گرفتن مسیر علم بوده، زنده خواهد بود."
وی افزود: "سهم او به عنوان یک دانشمند و نقش اساسی وی مهم و پایدار است و جای او در این‌جا، دانشگاه استنفورد و در سراسر دنیا، عزیز و خالی خواهد بود."
دکتر مریم میرزاخانی نخستین زن ریاضیدان جهان به شمار می‌آید که موفق به دریافت مدال«فیلدز» شد؛ این مدال عالی‌ترین جایزه علمی رشته ریاضیات بوده و از آن به عنوان «نوبل ریاضیات» یاد می‌شود.
مدال «فیلدز» که هر چهار سال یکبار به برترین ریاضیدانان زیر 40 سال جهان اعطا می‌شود، در سال 2014 به پروفسور میرزاخانی، برنده مدال طلای المپیاد دانش آموزی ریاضی جهان در سال‌های 1994 و 1995، دانش‌آموخته دانشگاه صنعتی شریف - در مقطع کارشناسی- و دانشگاه "هاروارد" –مقطع دکتری- و استاد دانشگاه "استنفورد" آمریکا اعطا شد
میرزاخانی می‌گفت: "به رغم گستردگی برنامه‌های کاری‌ام از ریاضیات لذت می‌برم، چرا که دارای ظرافت خاصی است."
همکاران میرزاخانی وی را این گونه توصیف می‌کنند: او ریاضیدانی با حوصله بود که وقت زیادی صرف حل مسایل می‌کرد. توفیقات وی در مباحث مورد مطالعه‌اش موجب پیشرفت‌های فراوانی در علوم دیگر نظیر فیزیک و مکانیک کوانتومی و علومی جدا از ریاضیات می‌شود. میرزاخانی در مواجهه با مشکلات بلندپرواز، متعهد و نترس بود و همیشه برای حل مسایل ریاضی به جای انتخاب سهل الوصول‌ترین راه، وارد چالش با آنان می‌شد.
روش ترجیحی میرزاخانی برای کار بر روی مسایل مختلف ریاضی نوشتن فرمول‌ها و راه حل‌ها و ترسیم اشکال روی کاغذهای سفید بزرگ بود. به طوری که دختر پروفسور میرزاخانی مادرش را هنگام کار یک نقاش توصیف می‌کرد.
میرزاخانی در مصاحبه‌ای گفته بود: شما باید انرژی و تلاش خود را صرف دیدن زیبایی‌های ریاضیات کنید.
وی در مصاحبه‌ای دیگر گفته بود: من دستور کار مشخصی برای حل مسایل ریاضی ندارم. هنگامی که به دنبال حل یک مساله ریاضی و یا توسعه یک مبحث هستم، احساس می‌کنم در یک جنگل انبوه گم شده‌ام و تمام دانش خود را به کار می‌گیرم و با استفاده از چند ترفند جدید و البته کمی شانس راه خود را می‌یابم.
عزم و اراده مثال زدنی و پرسش‌های متداول و دقیق میرزاخانی در زمان تحصیل در دانشگاه هاروارد، وی را از دیگران متمایز کرده بود. جالب این که میرزاخانی یادداشت‌های خود را به زبان فارسی می‌نوشت.
استیون کرشهف، یکی از اساتید ریاضی دانشگاه استنفورد و یکی از همکاران پروفسور میرزاخانی می‌گوید: چیزی که میرزاخانی را خاص کرده و وی را از دیگر ریاضیدانان متمایز می‌ساخت، اصالت و ابتکاری بود که وی در کنار هم قرار دادن مسایل مختلف داشت.
رالف ال کوهن و باربارا کیمبال براونینگ، اساتید ریاضی استنفورد و همکاران پروفسور میرزاخانی می‌گویند: مریم یک همکار فوق العاده بود. وی نه تنها یک پژوهشگر بی باک بود، بلکه یک مشاور دکتری بی‌نظیر نیز بود. مریم تجسم هر آن چیزی بود که یک ریاضیدان و دانشمند باید باشد؛ مجاهدت و حوصله در حل مسایلی که تا به حال حل نشده‌اند یا فهمیدن مسایلی که تا به حال غیر قابل درک بوده‌اند. این حاصل از کنجکاوی فکری و لذت و رضایتی بود که مریم از کوچکترین موفقیت خود داشت.
"مریم یکی از بزرگترین مغزهای متفکر زمان خود و یک شخصیت فوق العاده بود. جای او بسیار خالی خواهد بود."
مریم میرزاخانی در سالیان اخیر با همکاری الکس اسکین از دانشگاه شیکاگو به دنبال حل آن دسته از چالش‌های ریاضی بود که قریب به یک قرن است که مورد بحث فیزیکدانان است؛ مساله مسیر یک توپ بیلیارد در یک میز چند ضلعی.
میرزاخانی و اسکین با ارائه مقاله‌ای 200 صفحه‌ای پیرامون این مبحث که در سال 2013 منتشر شد، موجب آغاز عصر جدیدی در ریاضیات شدند.
دانشگاه استنفورد در پاییز، زمانی که اساتید و دانشجویان به دانشگاه برگردند، یک گردهمایی به منظور بزرگداشت پروفسور مریم میرزاخانی برگزار خواهد کرد.
