بسیاری از افراد علیرغم تفاوت‌هایشان، به یک شیوه به دنبال مسیر زندگی خود از لحظه‌ی تولد تا زمان مرگ هستند. با بنیتا همراه شوید تا تمامی این مراحل را باهم مرور کنیم.
نوباوگی ؛ 4 سال اول زندگی
نوباوگان در زمان حال و در شرایط وابستگی کامل به مادر خود به‌عنوان فراهم‌کننده‌ی تمامی نیازهایشان هستند. رابطه‌ی آن‌ها با مادر خود به‌سرعت تغییر می‌کند زیرا نوباوگان در این دوره فعال‌تر می‌شوند؛ اما رابطه‌ی مادر به‌عنوان تغذیه‌کننده‌ی آن‌ها ثابت باقی می‌ماند.
کودکی ؛ 4 تا 10 سالگی
کودکان ماشین‌های یادگیری تجربی بوده و به دنبال امتحان کردن هر چیزی هستند. آن‌ها سپس به دنبال بازی کردن می‌روند. طبیعت بازی کردن آن وابستگی طولانی‌مدت به مادر را کم می‌کند. کودکان برای تأیید یافته‌های خود سعی به نقش بازی کردن می‌کنند.
پیش نوجوانی ؛ 10 تا 14 سالگی
اولین سن نوستالژی که کودکان به آن به‌منظور تثبیت ارزش‌های زندگانی نگاه می‌کنند؛ انسان‌ها در این سن به دنبال ایجاد توازن میان زمان حال و آینده بوده و مرتباً در حال یافتن نقش‌های جدید و درعین‌حال یافتن امنیت و به‌کارگیری ارزش در تصاویر کودکی هستند.
نوجوانی ؛ 14 تا 19 سالگی
با شروع شناخت و آگاهی از خود، نوجوان کم‌کم شروع به استقلال از والدین می‌کند. او حالا بیشتر به هم‌سن‌وسالان خود اعتماد می‌کند تا والدین. او سعی می‌کند تا همه‌چیز را به‌طور شخصی آزمایش کند. برای مطالعه‌ی بیشتر به مطلب 10 احساس ناخوش آیند در زندگی که ریشه در کودکی و نوجوانی دارند مراجعه کنید.
فردیت ؛ 19 تا 23 سالگی
پایه‌های امتحان کردن در حوزه‌هایی چون موسیقی، لباس پوشیدن، شریک زندگی یافتن و مفاهیم زندگی نظیر چه چیزی زیباتر است، در این دوره شکل می‌گیرد. بااین‌حال، هم‌زمان با بروز هویت فردی شما، سایر هویت‌های اجتماعی شما هم در حال شکل گرفتن هستند. ارزش در یادگیری این مرحله بین تجربه تا فایده در نوسان است.
اتحاد ؛ 23 تا 30 سالگی
مرحله‌ی یادگیری از یک زمان طولانی از تضاد و تصمیم‌گیری میان فرد و هویت‌های اجتماعی؛ وعده‌های غذایی مشترک به‌عنوان یک همکاری اجتماعی مهم برای سنجش روابط پدیدار می‌شوند. ارزش کالاهای مصرفی در تأیید تکامل سریع پویایی اجتماعی نهفته است.
تمرین ؛ 30 تا 35 سالگی
با پیچیده‌تر شدن زندگی، نابرابری‌ها نیز ظهور می‌کنند. این دوره به‌عنوان دومین سن نوستالژی شناخته می‌شود زیرا تصاویر کودکی مجدداً به‌عنوان نشانه‌ای از ارزش پیدا می‌شوند. ارزش‌های اصلی این نوستالژی قابلیت اعتماد، ثبات و امنیت هستند.
تکامل ؛ 35 تا 40 سالگی
زمانی از جدایی هویت‌محور که مشابه دوران نوجوانی است؛ دوره‌ای از آزمایش مجدد پیوند روابطی که شامل یک کل اجتماعی همراه با یک عدم پذیرش از چیزهایی است که با هویت فردی سازگار نیست.
خودآگاهی ؛ 40 تا 43 سالگی
این مرحله ورژن اصلاح‌شده، تجربه‌شده و متنوعی از فرد در سن 23 سالگی است. این پروسه با اتکا بر شدت تغییرات ضروری برای شکل دادن به پختگی فردی، می‌تواند ساده یا پیچیده باشد.
تعدیل دوباره ؛ 43 تا 50 سالگی
مرحله‌ی یادگیری از دوران کمال؛ محصولات و آزمایش‌هایی که سازگار نبوده‌اند رد می‌شوند. گشایش جدیدی به‌سوی همکاری‌ها و ایده‌های جدید سازگار با ارزش‌های آزمایش‌شده و تأییدشده وجود دارد. ثبات و قابلیت اعتماد از ارزش‌های بسیار مهم هستند.
تسلط ؛ 50 تا 55 سالگی
سومین دوره‌ی نوستالژی به سبب تأثیرگذاری بر مسیر زندگی؛ در این دوره فرآیند تصحیح بسیار سریع است. در اینجا ارزش‌ها در بازگشت به ورژن متنوعی از دوران تجربه‌ی کودکی یافت می‌شوند.
تکامل دوباره ؛ 55 تا 60 سالگی
سومین دوره از آزمایش دوباره‌ی هویت بر اساس شناخت که نشان می‌دهد شما در حال انجام هر کاری در زندگی با بالاترین توان و قابلیت هستید. ارزش در این مرحله در درک و امنیت نهفته است.
تفکر ؛ 60 تا 65 سالگی
این مرحله به‌عنوان ابتدای یک جست‌وجو برای مفهوم و مقصود شناخته می‌شود. یک میل باز تجدید شده در آیین و مسلک فرد در جوانی یا یک فلسفه‌ی مشهور یا معنویت در این دوره رایج است. ارزش در این مرحله در تجاربی نظیر یادگیری غیر سودمند، سفر و پیشرفت فردی شناخته می‌شود.
شناخت ؛ 65 تا 70 سالگی
مرحله‌ای از یادگیری از دوره‌ی تحلیل و استنباط؛ آزمایش‌ها و محصولاتی که استانداردهای جدید ناشی از ارزش اصلی برای هزینه (پول یا معنویت) را برآورده نمی‌کنند، ساقط می‌شوند. وفاداری به یک برند برای محصولات باارزش ثابت می‌ماند مگر اینکه آن محصول تغییر کند یا قیمت آن در جهت منفی افزایش یابد.
تطبیق ؛ 70 تا 75 سالگی
آخرین مرحله از دور ریختن چیزهای ناکارآمد و ارج نهادن به چیزهای باارزش؛ حسی از آزادی تجربه نشده از زمان کودکی که ما را به‌سوی کشف انگیزه‌ی باطنی سوق می‌دهد.
پذیرش ؛ 75 سالگی به بعد
دوره‌ای از تأیید هویت و پذیرش اینکه برخی چیزها فراتر از کنترل ما هستند؛ پاداش باطنی نظیر یادگیری، پیوستگی (به اشتراک گذاشتن تجارب با نوادگان) و خود شکوفایی بسیار حائز اهمیت هستند.
