۱۰ تنیسور زن برتر تمام دوران (قسمت اول)

تنیسورهای زن بسیاری در این ورزش فعال بوده‌اند. اما ده تنیسور هستند که می‌توان آنها را موفق‌ترین‌ها دانست. در دو سری مقاله، به معرفی آنها می‌پردازیم.

10. ایون گولاگونگ

ایون گولاگونگ از استرالیا احتمالا برازنده‌ترین بازیکن زن است. او به سرعت عرض زمین را طی می‌کرد و قدرت اعجاب آوری به ضربات خود وارد می‌کرد. او در دوران مارتینا ناورالیلوا – کریس اورت بازی می‌کرد، و با برنده شدن هفت جایزه بزرگ "گرند اسلم" جایگاه خود را تثبیت کرد. او ویمبلدون را در سال 1980 بعد از اینکه دختر خود را در سال 1977 بدنیا آورد، برد. او هرگز “U.S Open” را نبرد اما به تمام فینال‌های بین سال‌های 1973 تا 1976 رسید.

9. جاستین هنین

برای هر بازیکن تنیس زنی بعید بود که مثل جاستین هنین بلژیکی بتواند از جثه کوچکش بیشترین کارایی را بگیرد. او تنها 167 سانتی‌متر قد داشت، اما او مسلط بر بازی بود و ضربات بک هند تک‌دست قدرتمندی هم می‌زد. او هفت بار فاتح گرند اسلم شد، اما هرگز موفق به کسب قهرمانی در ویمبلدون نشد. هنین بی‌تردید روزگار رقیبانش را تیره می‌کرد.

8. ونوس ویلیامز

ونوس، خواهر بزرگتر سرنا ویلیامز به یقین نمونه‌ای از قهرمانان است. او هفت بار عنوان گرند اسلم را با سرویس‌های قوی و ضربات زمینی سریع خود برد، و اگر بخاطر موفقیت خواهر کوچکتر اش نبود بدون شک افتخارات بیشتری را از آن خود می‌کرد. ونوس در سن 35 سالگی با مصدومیت‌های بسیاری جنگیده و مجبور بوده با یک بیماری تحلیل‌برنده انرژی موسوم به سندروم “Sjogren” کنار بیاید. او پنج بار ویمبلدون را فتح کرد و اگر سالم بود می‌توانست بهترین بازیکن زمین چمن تمام دوران باشد. او همچنین دو بارجایزه “U.S Open” را فتح کرده است.

7. بیلی جین کینگ

بیلی جین کینگ با دوازده بار قهرمانی گرند اسلم و شش قهرمانی درویمبلدون از سال 1966 تا 1975 بدون شک بازیکن بزرگی بود. او بازیکن جسوری بود که هیچ ترسی از سرویس و ضربه در ارتفاع کم “Volley” زدن را نداشت. او همچنین از حقوق زنان در ورزش دفاع کرد و تلاش کرد که زنان به اندازه مردان دستمزد بگیرند و به بازی‌شان احترام گذاشته شود.

6. مانیکا سلس

او که اهل یوگسلاوی سابق است، در نوجوانی رقیب اصلی اشتفی گراف در اوایل دهه 90 شد و توانست تا 19 سالگی هشت گرند اسلم را ببرد. در یک مسابقه در آلمان او توسط یک تماشاچی با چاقو ضربه خورد، حادثه‌ای که به‌شدت روی بازی او تاثیر منفی گذاشت. او به میادین بازگشت، اما فقط توانست یک گرند اسلم دیگر را در سال 1996 در استرالیا ببرد. او برای ضربات نوسانی با هر دو دست از هر دو طرف فورهند و بک هند و سردادن فریاد بلند هنگام ضربه به توپ مشهور بود.